september 2015

Domenico Scarlatti: Piano Sonatas

Claire Huangci

Duidelijk een pianist om in de gaten te houden, want deze, Claire Huangci's tweede cd, biedt zorgvuldig gekozen Scarlatti vol indrukwekkende technische beheersing, controle en muzikaliteit.

Pianiste Claire Huangci heeft een ingenieus programmaconcept bedacht voor haar tweede solo-cd-release, een Scarlatti-collectie op twee cd's. Ze verdeelt de sonates van cd 1 in drie groepen en construeert elke groep tot een plausibele baroksuite. De sonates binnen elke groep delen niet alleen een gemeenschappelijk tonaal centrum, maar komen ook min of meer overeen met de stemming en het karakter van typische suitebewegingen (preludes, allemandes, sarabandes, gigues enzovoort). Op dezelfde manier modelleert ze de groeperingen van cd 2 naar klassieke sonates met betrekking tot tonale relaties en het typische snel-langzaam-snel paradigma van drie delen (trs 13 16 vormen samen een overtuigende entiteit van vier delen). Ik weet niet zeker waar de laatste C majeur Sonate, Kk513, in Huangci's schema past, maar de muziek kan zeker op zichzelf staan ​​vanwege het pastorale karakter en de intrinsieke tempowisselingen. Een bijzonder effectieve juxtapositie vindt plaats in de eerste hybride ‘sonate’ van cd twee, waar het hoofdthema van Kk206 in E majeur, in een vast ritme, naadloos aansluit bij de eerste drie noten van Kk322 in A majeur. Huangci’s ordening belicht ook elementen in Scarlatti’s muziek die naar de toekomst verwijzen, zoals de prachtige rechterhandcantilena van Kk208 in A majeur, die je in een sonate van Mozart zou kunnen stoppen zonder dat iemand het doorheeft.

Om ervoor te zorgen dat Huangci de balans en verhoudingen binnen haar overlappende grotere vormen behoudt, laat ze begrijpelijkerwijs herhalingen weg, die enthousiaste Scarlatti-kenners misschien missen. Maar als je haar instinctieve muzikaliteit, onverstoorbare technische beheersing en gevoelige oor voor nuances in ogenschouw neemt, doen herhalingen er nauwelijks toe. Luister naar de verbazingwekkende vloeiendheid en gecentreerdheid van haar snelle toonladders in Kk124, de hypnotiserende aura die ze creëert en in stand houdt in Kk125's ongewoon langzame tempo, de inzichtelijk gecontourde canonische lijnen van Kk76 in g mineur of Kk397's verleidelijk gemengde losstaande en legato articulaties; dit is Scarlatti-kunst van de hoogste orde.

Toegegeven, men zou aspecten van andere uitvoeringen kunnen verkiezen boven die van Huangci, maar ze houdt zich meer dan staande in het gezelschap van gevierde Scarlatti-grootheden; haar ontwapenende manier met Kk284 in g majeur, bijvoorbeeld, is qua karakter gelijk aan Pletnev. Het is bevredigend om Huangci's ontwikkeling van een 16-jarig wonderkind tot een 25-jarige artiest die klaar is voor grootsheid te hebben gevolgd.

Pianist Claire Huangci has devised an ingenious programme concept for her second solo CD release, a two-disc Scarlatti collection. She divides disc 1’s sonatas into three groups and constructs each group into a plausible Baroque suite. The sonatas within each group not only share a common tonal centre but also correspond, more or less, to the mood and character of typical suite movements (preludes, allemandes, sarabandes, gigues and so on). Similarly, she models disc 2’s groupings after classical sonatas in regard to tonal relationships and the typical fast-slow-fast three-movement paradigm (trs 13 16 add up to a convincing four movement entity). I’m not sure where the final C major Sonata, Kk513, fits into Huangci’s scheme of things, yet the music can certainly stand by itself by virtue of its pastoral demeanour and intrinsic tempo changes. One particularly effective juxtaposition occurs in disc two’s first hybrid ‘sonata’, where the main theme of Kk206 in E major, in steady rhythm, dovetails into the opening three notes of Kk322 in A major without blinking an eye. Huangci’s ordering also illuminates elements in Scarlatti’s music that point to the future, such as the lovely right-hand cantilena of Kk208 in A major, which one could plug into a Mozart sonata without anyone being the wiser.

In order for Huangci to maintain balance and proportion within her superimposed larger forms, she understandably omits repeats, which avid Scarlatti connoisseurs might miss. Yet when you consider her instinctive musicality, unflappable technical command and sensitive ear for nuance, repeats hardly matter. Listen to the astonishing fluidity and centredness of her rapid scales in Kk124, the hypnotic aura she creates and sustains within Kk125’s unusually slow tempo, the insightfully contoured canonic lines of Kk76 in G minor or Kk397’s alluringly blended detached and legato articulations; this is Scarlatti artistry of the highest order.

Granted, one might prefer aspects of other performances to Huangci’s, but she more than holds her own in the company of celebrated Scarlatti luminaries; her disarming way with Kk284 in G major, for example, equals Pletnev for character. It’s gratifying to have followed Huangci’s progression from a 16-year-old prodigy to a 25-year-old artist poised for greatness.