september 2015

Grieg & Moszkowski: Piano Concertos

Joseph Moog & Deutsche Radio Philharmonie o.l.v. Nicholas Milton

Moog combineert zijn uitstekende Grieg Concerto met het minder bekende werk van Moszkowski, waardoor zijn opmerkelijke virtuositeit optimaal tot zijn recht komt.

Alles wat schittert en verrukt, is hier in super-abandance. Voor de briljante pianist (en latere spin-master voor Benjamin Netanyahu) David Bar-Illan is het Moszkowski Concerto ‘in de eerste plaats een orgie van pianospel, een roes van wat het instrument kan doen, een viering van geluid, sprankeling en snelheid. Het is het soort aanval op de zintuigen dat je ervaart bij een fantastisch vuurwerkspektakel. Plus een beetje trekken aan de hartsnaren. Diepgaand? Nee. Spannend? Ja.’

Dit is bewonderenswaardig verwoord, hoewel noch Bar-Illans opname noch enige andere (Piers Lane en Michael Ponti) in de buurt komt van die van Joseph Moog. Van Moog vonkt en dondert alles. Een virtuoos op de manier geboren, noten stromen van zijn vingers als neerstortende diamanten, zijn spel leeft met wat David Fanning zo geestig ‘de boggle-factor’ noemde. Hoor hem springen, bevrijd, als een windhond die zich in de slippen worstelt, van de dromen van het Andante naar het Scherzo vivace, hoewel er in het eerste geval voldoende tijd is om te genieten van de serieuzere kant van Moszkowski's uitbundige aard (probeer hiervoor de diep expressieve tweede etude uit Op. 24, memorabel opgenomen door Seta Tanyel - Hyperion, 12/96, A/02). Hoor hem in de finale opnieuw dartelen door vaudeville-melodieën. Op 7'05", als het concerto zijn grootse einde nadert, zult u getuige zijn van een adembenemende bravoure die u zelden tegenkomt.

Hierna komt het immergroene Grieg Concerto als een soort tegenwicht. Maar Moogs overweldigende beheersing wordt aangevuld met evenwicht en reflectie (de cadens van het eerste deel en de eerste inzet in het centrale Adagio). Zijn sprint naar het einde van de finale kan nauwelijks vreugdevoller of opwindender zijn. Dit is geheel de mening van een jonge pianist, hoewel Lipatti in werkelijkheid slechts twee jaar ouder was dan de 28-jarige Moog toen hij zijn beroemde koninklijke opname maakte. Moogs uitvoering wordt begroet met een storm van gejuich, wolfsfluitjes en alles. Het is duidelijk dat hij al tot de meest briljante pianisten behoort; en in de Moszkowski laten zijn orkest en dirigent hun haar los en genieten van elke maat van deze verrukkelijke fin-de-siècle virtuoze escapade.

Whatever scintillates and delights is here in super-abandance. For brilliant pianist (and later spin-master for Benjamin Netanyahu) David Bar-Illan, the Moszkowski Concerto is ‘first and foremost an orgy of pianism, an intoxication of what the instrument can do, a celebration of sound, sparkle and speed. Its the kind of assault on the senses experienced at a fantastic firework display. Plus a little pulling at the heart-strings. Profound? No. Thrilling? Yes.’

This is admirably put, though neither Bar-Illan’s recording nor any other (Piers Lane and Michael Ponti) come within distance of Joseph Moog’s. From Moog everything sparks and thunders. A virtuoso to the manner born, notes stream from his fingers like cascading diamonds, his playing alive with what David Fanning so wittily called ‘the boggle factor’. Hear him leap, released, like a greyhound straining in the slips, from the Andante’s dreams into the Scherzo vivace, though with ample time in the former to relish the more serious side of Moszkowski’s ebullient nature (for this, try the deeply expressive second étude from Op 24, memorably recorded by Seta Tanyel – Hyperion, 12/96, A/02). Again, hear him once more frolicking through vaudeville tunes in the finale. At 7'05", as the concerto approaches its grandiloquent close, you will witness a heart-stopping bravura of a sort rarely encountered.

After this, the evergreen Grieg Concerto comes as something of a makeweight. But Moog’s engulfing command is complemented by poise and reflection (the first-movement cadenza and first entry in the central Adagio). His sprint to the finale’s finish could hardly be more joyous or exhilarating. This is entirely a young pianist’s view, though in truth Lipatti was only two years older than 28-year-old Moog when he made his famously regal recording. Moog’s performance is greeted with a storm of cheers, wolf-whistles and all. Clearly he is already among the most brilliant of pianists; and in the Moszkowski his orchestra and conductor let their hair down and relish every bar of this delectable fin-de-siècle virtuoso fling.