juni 2015

J.S. Bach: The Cello Suites

David Watkin

Bekende werken zijn het misschien, maar echt verkennende, technisch verfijnde en sterk persoonlijke uitvoeringen – zoals hier – kunnen ons helpen ze opnieuw te horen. Een triomf voor David Watkin en het Resonus-label.

Zoals met zoveel mainstream repertoire, is de catalogus zo vol met opnames – goed en slecht – dat er vaak een vorm van abstracte rechtvaardiging nodig is om verdere toevoegingen te kwalificeren. David Watkins diepgaande muzikaliteit is echter meer dan genoeg om deze opname van Bachs Cellosuites naar de top van de kleine competitie van ‘definitieve’ opnames te versnellen, voorbij de oneindig kleine zorg van Ditta Rohmann (Hungaroton, 5/14, 11/14), het nauwgezette intellectualisme van Anner Bylsma (Sony, 7/81, 1/93) of zelfs de verfijnde warmte van de benchmark Fournier-uitvoeringen (Archiv, 3/89): allemaal vatten ze de vitale elementen van deze werken samen, maar geen enkele slaagt erin ze volledig te dekken.

Watkin speelt de eerste vijf suites op een cello van Francesco Ruggieri – een luthier-tijdgenoot van Bach wiens instrumenten beroemd zijn om hun warme toon – en de zesde op een zeldzame vijfsnarige cello van de Amati-broers uit dezelfde periode. Maar het buitengewoon resonerende geluid dat hij maakt, heeft waarschijnlijk minder te maken met de instrumenten dan met het spel zelf, dat warm, expansief, genereus en vriendelijk is. Dat wil niet zeggen dat deze uitvoering niet van het hoogste intellectuele en technische niveau is: dat is het wel, en grotendeels vanwege de waardering van deze suites als niet alleen dansen maar ook als bijna verbale verhandelingen in hun directheid. Het is alsof al het werk dat Watkin ooit aan deze stukken heeft gedaan, absoluut is geabsorbeerd en vervolgens is gereproduceerd in een uitvoering die in staat is om volledig origineel te zijn in zijn stem, maar tegelijkertijd nooit een frase produceert die in zijn onsubtiliteit botst of een ego presenteert dat de muziek overkoepelt.

Die vrijgevigheid van artisticiteit resulteert direct in een aantal bewegingen die niet alleen aan de luisteraar worden ontsloten als de meesterwerken die ze zijn, maar ook als lofzangen op hartverscheurende vreugde. Als u deze cd alleen koopt voor de Prelude van de C majeur Suite, om precies die reden, is het geld goed besteed.

As with so much mainstream repertoire, the catalogue is so full of recordings – good and bad – that there often has to be some form of abstract justification to qualify any further additions. David Watkin’s profound musicianship, though, is more than enough to accelerate this recording of Bach’s Cello Suites to the top of the tiny league of ‘definitive’ recordings, beyond the infinitesimal care of Ditta Rohmann (Hungaroton, 5/14, 11/14), the meticulous intellectualism of Anner Bylsma (Sony, 7/81, 1/93) or even the refined warmth of the benchmark Fournier performances (Archiv, 3/89): all encapsulate the vital elements of these works but none succeeds completely in covering them all.

Watkin plays the first five suites on a cello by Francesco Ruggieri – a luthier contemporary of Bach’s whose instruments are famed for their warmth of tone – and the sixth on a rare five-string cello by the Amati brothers of the same period. But the extraordinarily resonant sound he makes is probably less to do with the instruments than with the playing itself, which is warm, expansive, generous and friendly. That is not to say that this performance is not of the highest level intellectually and technically: it is, and largely because of its appreciation of these suites as not just dances but discourses almost verbal in their directness. It is as if all the work that Watkin has ever done on these pieces has been absorbed absolutely and then reproduced in a performance that is able to be completely original in its voice at the same time as never producing a phrase that jars in its unsubtlety, or presents an ego that overarches the music.

That generosity of artistry directly results in some movements that are not only opened up to the listener as the masterworks they are but as paeans of heart-cracking joy. If you only buy this disc for the Prelude of the C major Suite, for exactly that reason, it will be money well spent.