mei 2015

Fleurs

Carolyn Sampson & Joseph Middleton

Het is opmerkelijk om te beseffen dat dit Carolyn Sampsons eerste recital-cd met piano is, zo’n vaste waarde is ze op deze pagina’s: goed gekozen repertoire, verrukkelijk gezongen, zoals je zou verwachten.

Te midden van een handvol bloemige favorieten – bijvoorbeeld Purcells ‘Sweeter than roses’ (in Brittens flamboyante arrangement), Schumanns ‘Jasminenstrauch’ en Faurés ‘Les roses d’Ispahan’ – gaan Carolyn Sampson en Joseph Middleton ver buiten de gebaande paden om zeldzaamheden te omarmen als Lili Boulangers dromerige, vloeibare ‘Les lilas qui avaient fleuri’ en Strauss’ betoverende Mädchenblumen-liederen. Altijd een mooie barokzangeres, suggereert Sampson levendig de toenemende erotische opwinding van ‘Sweeter than roses’, vaak gezongen als een zoet liefdeslied. Maar met hints van diepere kleuren in haar lentesopraan is ze nauwelijks minder overtuigend in romantische liederen. Ze zingt Schuberts ‘Die Blumensprache’ en ‘Im Haine’ met een frisse, glimlachende toon, waarbij ze sierlijk de ornamentale wendingen en melisma’s onderhandelt. Aan Schumanns fragiele, zelfcommunicerende miniaturen brengt ze een ideale delicatesse en Innigkeit, niet in de laatste plaats in de zacht zwevende hoge noten en magische pianissimo afsluiting van het zeldzame ‘Die Blume der Ergebung’. Hier en elders creëert Middleton heldere, lichtgevende texturen en onthult een subtiel gevoel voor Schummanesque rubato.

Als Sampson enigszins uitgerekt klinkt door het hoogtepunt van ‘Mohnblumen’, het meest extraverte van de Mädchenblumen-liederen, zorgen haar zilveren gesponnen lijnen en glans in alt voor betoverende uitvoeringen van ‘Kornblumen’, met zijn lange, Italiaanse cantilena, en de mysterieuze ‘Wasserrose’. In Brittens onrustige Pushkin-zetting ‘The Nightingale and the Rose’ zijn haar zuiverheid van klankkleur en relatieve terughoudendheid net zo ontroerend als de meer ongebreidelde uitvoering door Vishnevskaya en Rostropovich (Decca, 6/70). Ook in het Franse lied is Sampson in haar element, of het nu gaat om de vrolijke, verleidelijke gratie van Gounods ‘Le temps des roses’ of de broeierige verdoving van Debussy’s ‘De fleurs’, waarin zij en Middleton gevoelig reageren op de zwoele, verschuivende harmonieën. Na zoveel loomheid en weemoed biedt de gemengde passie en speelse spot – mooi gevangen door Sampson – van Chabriers ‘Toutes les fleurs!’ een verrukkelijke envoi tot een fantasierijk gepland, prachtig uitgevoerd recital dat beurtelings charmeert en ontroert.

Amid a clutch of floral favourites – say, Purcell’s ‘Sweeter than roses’ (in Britten’s flamboyant arrangement), Schumann’s ‘Jasminenstrauch’ and Fauré’s ‘Les roses d’Ispahan’ – Carolyn Sampson and Joseph Middleton range well off the beaten track to embrace such rarities as Lili Boulanger’s dreamy, liquescent ‘Les lilas qui avaient fleuri’ and Strauss’s beguiling Mädchenblumen songs. Always a lovely Baroque singer, Sampson vividly suggests the mounting erotic excitement of ‘Sweeter than roses’, often sung merely as a sweet love song. But with hints of deeper colours in her vernal soprano, she is hardly less persuasive in Romantic song. She sings Schubert’s ‘Die Blumensprache’ and ‘Im Haine’ with fresh, smiling tone, gracefully negotiating the ornamental turns and melismas. To Schumann’s fragile, self-communing miniatures she brings an ideal delicacy and Innigkeit, not least in the gently floated high notes and magical pianissimo close of the rare ‘Die Blume der Ergebung’. Here and elsewhere Middleton creates limpid, luminous textures and reveals a subtle feeling for Schummanesque rubato.

If Sampson sounds slightly stretched by the climax of ‘Mohnblumen’, most extrovert of the Mädchenblumen songs, her silver-spun lines and radiance in alt make for enchanting performances of ‘Kornblumen’, with its long, Italianate cantilena, and the mysterious ‘Wasserrose’. In Britten’s unquiet Pushkin setting ‘The Nightingale and the Rose’ her purity of timbre and relative restraint are just as moving as the more unbridled performance by Vishnevskaya and Rostropovich (Decca, 6/70). In French song, too, Sampson is in her element, whether in the blithe, seductive grace of Gounod’s ‘Le temps des roses’ or the hothouse torpor of Debussy’s ‘De fleurs’, where she and Middleton respond sensitively to the sultry, shifting harmonies. After so much languor and wistfulness, the mingled passion and playful mockery – nicely caught by Sampson – of Chabrier’s ‘Toutes les fleurs!’ provides a delectable envoi to an imaginatively planned, beautifully executed recital that charms and touches by turns.