mei 2015

Walton: Symphony No. 2, Cello Concerto & Improvisations on an Impromptu of Benjamin Britten

Paul Watkins & BBC Symphony Orchestra o.l.v. Edward Gardner

Edward Gardner volgt zijn met de Opname van de Maand bekroonde Eerste symfonie van Walton op met een schitterende Tweede.

Edward Gardner regisseert een prachtig scherpzinnig verslag van Waltons Tweede symfonie, opwindend in zijn doelbewuste stootkracht, maar nooit terugdeinzend voor de formidabele nerveuze energie en de gespannen, soms wanhopige onderstroom van deze muziek; Ik denk niet dat ik ooit meer bewust ben geweest van de manische vreugde waarmee we in de coda van het eerste deel worden geslingerd (balk tot 7'22") – of, voor dat doel, de zwavelgeur die achterblijft bij de ironische afronding. Gardner is niet alleen volledig op de hoogte van de buitengewone verscheidenheid aan stemmingen en talloze fantasierijke accenten van de finale, hij waardeert vooral het doordringende, melancholische gevoel van isolatie en de grommende dreiging die het langzame deel achtervolgen; hoe nauwgezet hij aandacht besteedt aan Waltons doorschijnende texturen en hoe teder hij de kronkelende melodielijnen vormgeeft. Vergis je niet: met het spetterende spel van de BBC SO is Gardners opvallend inzichtelijke lezing van deze onderschatte partituur – misschien wel de meest aangrijpende die ik heb meegemaakt sinds Szell (9/62), Previn (5/74) en Mackerras (12/89).

Het programma begint met de Improvisations on an Impromptu of Benjamin Britten. In première gebracht door Josef Krips en het San Francisco Symphony in januari 1970, is het een typisch vindingrijke en enorm aangename reeks variaties op het thema uit het langzame deel van Brittens Pianoconcert en krijgt een waakzame, heldere en liefdevolle uitstap. Dat geldt ook voor het Celloconcert, waarin solist Paul Watkins op zijn gewoonlijk zelfverzekerde, dringend expressieve en onberispelijk gevoelige best te horen is. Er is veel te genieten in deze stijlvolle samenwerking, met name de flitsende briljantie en branie van het scherzo en een scherp karaktervolle, opwindend overtuigende finale; de ​​grootmoedige Watkins verdient zeker een plaats naast mensen als Li-Wei Qin en Christian Poltéra (ABC Classics en BIS, 1/15) aan de voorkant van een fel competitief veld. Volbloed, expansief en oordeelkundig uitgebalanceerd SACD-geluid; een juweel van een plaat.

Edward Gardner directs a superbly perceptive account of Walton’s Second Symphony, exhilarating in its purposeful thrust yet never flinching from this music’s formidable nervous energy and edgy, at times desperate undertow; I don’t think I’ve ever been made more aware of the manic glee with which we are hurtled into the first-movement coda (beam to 7'22") – or, for that matter, the whiff of sulphur left behind by its wry pay-off. Not only is Gardner fully alive to the finale’s extraordinary variety of mood and myriad imaginative touches, he’s especially appreciative of the piercing, melancholy sense of isolation and snarling menace that stalk the slow movement; how fastidiously he attends to Walton’s diaphanous textures and how tenderly he shapes the sinuous melodic lines. Make no mistake: with cracking playing from the BBC SO, Gardner’s is a conspicuously insightful reading of this underrated score – arguably the most gripping to have come my way since Szell (9/62), Previn (5/74) and Mackerras (12/89).

The programme commences with the Improvisations on an Impromptu of Benjamin Britten. Premiered by Josef Krips and the San Francisco Symphony in January 1970, it’s a typically resourceful and hugely pleasing set of variations on the theme from the slow movement of Britten’s Piano Concerto and receives a watchful, lucid and affectionate outing. So, too, does the Cello Concerto, which finds soloist Paul Watkins at his customarily assured, urgently expressive and irreproachably sensitive best. There’s a lot to like in this classy collaboration, especially the flashing brilliance and swagger of the scherzo and a pungently characterful, excitingly cogent finale; certainly, the big-hearted Watkins earns a place alongside the likes of Li-Wei Qin and Christian Poltéra (ABC Classics and BIS, 1/15) towards the front of a hotly competitive field. Full-blooded, expansive and judiciously balanced SACD sound; a gem of a disc.