april 2015

A Painted Tale

Nicholas Phan & Michael Leopold & Ann Marie Morgan

Zoals blijkt uit dit programma van Dowland, Purcell en anderen, is Nicholas Phan een bijzonder communicatieve tenor: een mooi vervolg op zijn twee Britten-recitals.

Het jaar is nog maar net begonnen en hier is al een cd om te onthouden, ondanks al die eindejaarsoverzichten. De jonge Amerikaanse tenor Nicholas Phan is niet bepaald een nieuwkomer – dit is zijn derde soloalbum en zowel ‘Winter Words’ (4/12) als ‘Still Falls the Rain’ (12/12) stonden op de ‘best of’-lijst van de New York Times – maar met een carrière als uitvoerend muzikant die zich grotendeels afspeelt in Noord-Amerika en het vasteland van Europa, moeten geruchten in het Verenigd Koninkrijk nog uitgroeien tot een gevestigde reputatie. Deze cd moet daar toch eindelijk verandering in brengen.

In de twee jaar sinds ‘Still Falls the Rain’ heeft Phans pure, onbewerkte tenor zijn palet verbreed en de mooie Engelse kern van de stem vernist met zachtere, subtielere tinten en meer controle. Phans voordracht is direct en zijn dictie is helder en heeft eerder zijn thuis gevonden in Brittens tekstgestuurde settings. Nu kijkt hij terug naar Brittens eigen inspiraties, naar de luitliederen van Dowland en Morley, Purcell en Lanier – misschien wel zo dicht als zangers bij de naakte puurheid en blootstelling van Bachs solo-instrumentale werken komen.

Phan heeft zijn keuzes vormgegeven in een enkel ontvouwend verhaal. Liefde (voor de alomtegenwoordige Celia) verandert in liefdesverdriet en uiteindelijk de dood op een schijf waarvan de dramatische boog Purcells ‘Evening Hymn’ – de onvermijdelijke afsluiter – wreed aangrijpend maakt. Arrangementen en realisaties zijn intelligent en voortreffelijk gespeeld door Michael Leopold (luit) en Ann Marie Morgan (viola da gamba), die de vele herhalingen van deze strofische liederen nuanceren met delicate, veelzeggende variaties – Laniers zeven minuten durende ‘No more shall meads be deck’d’ verbeeldt zijn texturen opnieuw in elk couplet.

Eenvoudige genoegens – muzikaal samenspel tussen sympathieke collega’s, tekst en muziek die elkaar onthullen, een stem die doet waar hij het beste in is – worden hier gevierd en versterkt. Soms schuilt de grootste verfijning in de grootste eenvoud.

The year has barely begun and already here’s a disc to remember come all those end-of-year round-ups. Young American tenor Nicholas Phan isn’t exactly a newcomer – this is his third solo album, and both ‘Winter Words’ (4/12) and ‘Still Falls the Rain’ (12/12) made the New York Times’ ‘best of’ list – but, with a performing career based largely in North America and mainland Europe, rumours have yet to turn into an established reputation in the UK. Surely this disc must finally change that.

In the two years since ‘Still Falls the Rain’, Phan’s pure, unworked tenor has broadened its palette, varnishing the lovely English core of the voice with softer, subtler shades and greater control. There’s a directness to Phan’s delivery, a clarity to his diction that has previously found its home in Britten’s text-driven settings. Now he looks back to Britten’s own inspirations, to the lute songs of Dowland and Morley, Purcell and Lanier – as close, perhaps, as singers get to the naked purity and exposure of Bach’s solo instrumental works.

Phan has shaped his choices into a single unfolding narrative. Love (for the ubiquitous Celia) turns to heartbreak and eventually death in a disc whose dramatic arc renders Purcell’s ‘Evening Hymn’ – the inevitable closer – cruelly poignant. Arrangements and realisations are intelligent and exquisitely played by Michael Leopold (lute) and Ann Marie Morgan (viola da gamba), shading the many repetitions of these strophic songs with delicate, telling variations – Lanier’s seven-minute ‘No more shall meads be deck’d’ reimagines its textures afresh in every verse.

Simple pleasures – musical interplay among sympathetic colleagues, text and music each revealing the other, a voice doing what it does best – are celebrated, amplified here. Sometimes the greatest sophistication lies in the greatest simplicity.