april 2015

And the Bridge Is Love: English Music for Strings

English Chamber Orchestra o.l.v. Julian Lloyd Webber

Julian Lloyd Webber, hier (hoofdzakelijk) dirigent, presenteert een indrukwekkende cd met Engelse muziek die blijk geeft van een rijke affiniteit met het repertoire.

Een nekblessure heeft Julian Lloyd Webber misschien gedwongen om als solist met pensioen te gaan, maar dit opvallend geslaagde programma laat zien dat hij ook een aanzienlijk talent heeft voor het hanteren van de dirigeerstok. Howard Goodalls aangrijpend elegische And the Bridge is Love voor solo cello, strijkers en harp (gecomponeerd voor het Chipping Campden Festival van 2008) staat bovenaan de cover; overbodig om te melden dat Lloyd Webber met volledige toewijding speelt in wat zijn laatste opname als solist was – en de ECO staat hem bij elke stap bij. Er zijn nog drie wereldpremière-opnames: Elgars Chanson de nuit en Chanson de matin zijn te horen in de wonderbaarlijk idiomatische transcripties van WH (‘Billy’) Reed (en het meest ontwapenend vormt Lloyd Webber ze ook); en we krijgen ook een lieflijk lyrisch miniatuur, The Moon, van William Lloyd Webber (1914 82).

Wat deze bloemlezing echter echt de moeite waard maakt om te onderzoeken, zijn de opvallend gearticuleerde, nauwgezet voorbereide en consequent betrokken lezingen van de resterende Britse meesterwerken voor strijkorkest, waar Lloyd Webber een opvallende affiniteit mee toont. In zijn fantasierijke handen heeft Elgars torenhoge Introduction and Allegro een grootmoedige openhartigheid, contrapuntische helderheid en verkwikkende kracht die je rechtop laten zitten en luisteren. Ook kon niemand het zeer reële gevoel van hartzeer en huiveringwekkende passie missen die Sospiri kenmerken (waar de harmoniumbijdrage het meest smaakvol is geïntegreerd in het lichtgevende geheel). De Serenade komt ook erg goed over, Lloyd Webber zorgt voor een spel van onverstoorbare kalmte, royale diepte van gevoel en verleidelijke tonale glans van de ECO. Elders worden Delius' Two Aquarelles met uitzonderlijke perceptie uitgevoerd (ik moest denken aan Norman Del Mar's onvergelijkbaar poëtische manier met deze muziek), terwijl zowel Waltons Henry V-tweeluik als het verrukkelijke Minuet uit Ierlands A Downland Suite een verrukkelijke communicatieve en ideaal soepele behandeling krijgen.

Bewonderenswaardig geproduceerd door Andrew Keener, en met geluid dat uit Watford Town Hall komt dat rijk en gloeiend realistisch is om te matchen (buig, Mike Clements), verdient deze enorm plezierige Naxos-anthologie elk succes, en ik kijk persoonlijk uit naar toekomstige releases onder de persoonlijke leiding van Julian Lloyd Webber.

A neck injury may have forced Julian Lloyd Webber to retire from the concert platform as a soloist but this conspicuously accomplished programme demonstrates he also possesses a considerable talent for wielding the conductor’s baton. Howard Goodall’s poignantly elegiac And the Bridge is Love for solo cello, strings and harp (composed for the 2008 Chipping Campden Festival) gets top billing on the cover; needless to report, Lloyd Webber plays with total commitment in what was his final recording as a soloist – and the ECO is with him every step of the way. There are three more world premiere recordings: Elgar’s Chanson de nuit and Chanson de matin are heard in WH (‘Billy’) Reed’s wonderfully idiomatic transcriptions (and most disarmingly Lloyd Webber shapes them, too); and we also get a sweetly lyrical miniature, The Moon, by William Lloyd Webber (1914 82).

However, what really make this anthology worth investigating are the strikingly articulate, scrupulously prepared and consistently involving readings of the remaining British masterworks for string orchestra, for which Lloyd Webber displays a striking affinity. In his imaginative hands Elgar’s towering Introduction and Allegro has a big-hearted candour, contrapuntal clarity and bracing vigour that make you sit up and listen. Nor could anyone miss the very real sense of heartache and shuddering passion that inform Sospiri (where the harmonium contribution is most tastefully integrated within the luminously textured whole). The Serenade, too, comes off very well, Lloyd Webber procuring playing of unruffled poise, generous depth of feeling and alluring tonal lustre from the ECO. Elsewhere, Delius’s Two Aquarelles are essayed with exceptional perception (I was put in mind of Norman Del Mar’s incomparably poetic way with this music), while both Walton’s Henry V diptych and the delectable Minuet from Ireland’s A Downland Suite receive raptly communicative and ideally pliable treatment.

Admirably produced by Andrew Keener, and with sound emanating from Watford Town Hall that is rich and glowingly realistic to match (take a bow, Mike Clements), this enormously enjoyable Naxos anthology deserves every success, and I for one look forward to future releases under Julian Lloyd Webber’s personable lead.