maart 2015

Tintinnabuli

The Tallis Scholars o.l.v. Peter Phillips

De zuiverheid van het beroemde geluid van The Tallis Scholars leent zich perfect voor deze muziek, die vaak even spaarzaam is in partituur als zo krachtig rijk aan sfeer.

Gezien het feit dat de muziek van Arvo Pärt tot een uiterst kleine groep behoort van wie het mogelijk is om een ​​duidelijke lijn terug te volgen naar ‘vroege’ muziek, zijn The Tallis Scholars, op papier, de beste groep die je je kunt voorstellen om zijn muziek op te nemen. Peter Phillips was het in het verleden oneens met het idee dat er een direct verband is tussen de twee – het is zeker het geval dat de stasis die ten grondslag ligt aan Pärts harmonie een soort tijdloosheid creëert die minder, niet meer, behoefte heeft aan historische context – maar hoe dan ook, de puurheid van het geluid van The Tallis Scholars biedt de perfecte steiger voor de stukken op deze schijf. Niet in de laatste plaats omdat de belachtige, nootclusterende Tintinnabuli-muziek van Pärt (hier geïllustreerd in zijn meest basale vorm in het Magnificat) er specifiek is om de kwestie van perceptie, tijd en geschiedenis aan te pakken.

Het argument of Pärt een componist is die beïnvloed wordt door de context of gewoon muziek creëert uit een vacuüm, gaat door, maar in veel opzichten is het kalme evenwicht een boeiend mysterie dat alleen als regressief beschouwd kan worden als het in het zwakste licht wordt bekeken. En in hun uitvoering (onberispelijk als altijd, afgezien van een paar kwesties – grotendeels bovenaan de textuur – met klinkergeluiden en helderheid van woorden), hebben The Tallis Scholars hun gekozen repertoire gepresenteerd op de manier waarop ze dat altijd het beste hebben gedaan – als een klankwereld van diepe schoonheid.

Given that the music of Arvo Pärt is among a vanishingly small group by whom it is possible to follow a clear line back to ‘early’ music, The Tallis Scholars are, on paper, the best group imaginable to record his music. Peter Phillips has disagreed in the past with the idea that there is a direct link between the two – it is certainly the case that the stasis that underpins Pärt’s harmony creates a kind of timelessness that is less, not more, in need of historical context – but either way, the purity of The Tallis Scholars’ sound provides the perfect scaffolding for the pieces on this disc. Not least because the bell-like, note-clustering Tintinnabuli music of Pärt (illustrated here in its most basic form in the Magnificat) is there specifically to address the issue of perception, time and history.

The argument about whether Pärt is a composer affected by context or simply creating music out of a vacuum continues, but in many ways its calm equilibrium is an engaging mystery that could only be considered regressive if viewed in its dimmest light. And in their performance (immaculate as always, apart from a very few issues – largely at the top of the texture – with vowel sounds and clarity of words), The Tallis Scholars have presented their chosen repertoire in the way they have always done best – as a sound world of profound beauty.