maart 2015

Machaut: The Dart of Love (Complete Machaut Edition, Vol. 2)

The Orlando Consort

In uitstekende uitvoeringen verkent The Orlando Consort de rijke verscheidenheid in Machauts muziek – een componist wiens muziek de kern vormt van de bestaansreden van dit ensemble.

Deze tweede Machaut-opname door The Orlando Consort voor Hyperion lijkt mij een terugkeer naar hun beste vorm. Vaak zet het muzikale en tekstuele betoog de schijnwerpers op de jongere leden van het consort, de countertenor Matthew Venner en de hogere tenor Mark Dobel (de lagere partijen worden gezongen maar niet getext). Hun wendbaarheid en Venners heldere, goed gemoduleerde timbre en bewonderenswaardige controle van de frasering spelen een niet geringe rol in de verjonging van The Orlandos: ze lijken goed te werken in de opeenvolgende tracks Quant en moy en S’Amours ne fait. De teksten, die in Machauts geval met name de moeite waard zijn om te absorberen, zijn hier ook beter te verstaan ​​dan soms het geval was.

Het programma is mooi gevarieerd in stemming en bezetting, variërend van vierstemmige ballades en motetten tot een eenstemmige virelai, en elke combinatie daartussenin. Het bevat ook een groter deel van de stukken die al in de discografie aanwezig zijn dan de vorige aflevering (11/13), en in deze stukken vinden The Orlandos iets nieuws om te zeggen of zeggen ze het bijzonder goed (probeer bijvoorbeeld Rose, lis, of het melancholische Dame, je suis cils, dat Gothic Voices zich eigen had gemaakt en niet één maar twee keer had opgenomen). Van die stukken die nieuw zijn in de discografie zou ik de humoristische hunter's canon Se je chant mains van Machauts tijdgenoot, Denis Le Grant, eruit pikken, wiens roep en geblaf mooi worden gesuggereerd zonder dat de muziek in slapstick vervalt. Een doordacht essay van Anne Stone maakt hoorbaar zin van de vele verbanden tussen de stukken op deze waardevolle, indrukwekkende opname.

This second Machaut recording by The Orlando Consort for Hyperion seems to me a return to their best form. Much of the time the musical and textual argument puts the spotlight on the consort’s younger members, the countertenor Matthew Venner and the higher tenor Mark Dobel (the lower parts being sung but not texted). Their agility and Venner’s clear, well-modulated timbre and admirable control of phrasing play no small part in The Orlandos’ rejuvenation: they appear to good effect in the consecutive tracks Quant en moy and S’Amours ne fait. The texts, which in Machaut’s case are particularly worth absorbing, are also more intelligible here than has sometimes been the case.

The programme is nicely varied in mood and scoring, ranging from four-voice ballades and motets to a single-voice virelai, and every combination in between. It also includes a higher proportion of pieces already present in the discography than the previous instalment (11/13), and in these pieces The Orlandos either find something new to say or say it particularly well (try Rose, lis, for example, or the melancholy Dame, je suis cils, which Gothic Voices had made their own, recording it not once but twice). Of those pieces new to the discography I’d single out the humorous hunter’s canon Se je chant mains by Machaut’s contemporary, Denis Le Grant, whose calls and barks are nicely suggested without the music descending into slapstick. A thoughtful essay by Anne Stone makes audible sense of the many connections between the pieces on this valuable, impressive recording.