maart 2015

Piano & Winds

Les Vents Français & Eric Le Sage

Een ‘positief dreamteam’ van blazers, zoals onze criticus het noemt, brengt allemaal een puur speelplezier over op dit driedelige feest van muziek voor blaaskwintet en piano.

Twee favorieten (in ieder geval van mij) omlijsten deze drie-cd-set met stukken voor blaasensembles van Les Vents Français. Dat ze ook nog eens fantastisch gespeeld zijn en qua stijl instinctief gekarakteriseerd, mag geen verrassing zijn als je ziet dat de groep spelers bestaat uit illustere muzikanten als fluitist Emmanuel Pahud, klarinettist Paul Meyer, hoboïst François Leleux en fagottist Gilbert Audin, met Radovan Vlatkovic op hoorn en Eric Le Sage op piano. Dit is een positief dreamteam, dat niet alleen de individuele geest van de muziek vastlegt, maar er ook duidelijk plezier in heeft.

Ze beginnen met Poulencs Sextet uit 1932, een werk dat zelfs de meest ongeduldige Poulenc-scepticus weet te overtuigen met zijn joie de vivre en zijn mix van charme en bruisendheid. Aan het einde van het recital komt Rimsky-Korsakovs Kwintet uit 1876, dat dateert uit de tijd dat Rimsky, benoemd tot inspecteur van de marinekapellen, zich verdiepte in een studie van blaasinstrumenten en niet alleen dit Kwintet produceerde, maar ook de concerten voor trombone, hobo en klarinet. Hij was misschien niet zo zeker van zijn zaak in zijn pianowerk. Het Kwintet is een werk met gebreken; maar in een genereuze uitvoering zoals deze van Les Vents Français worden ze effectief verhuld, zodat het eerste deel bijvoorbeeld overkomt met de brio die Rimsky bedoeld moet hebben in plaats van vast te lopen, zoals soms kan gebeuren, door de zwaarte van de piano. Zelfs de plichtmatige fuga in het centrale deel krijgt hier een welluidende vorm en doordachte kleuring.

De tweede cd is het middelpunt van de set met zijn uitzonderlijk goed gedefinieerde en evenwichtige interpretaties van Mozarts piano- en blaaskwintet uit 1784 en die van Beethoven uit 1796. Maar er zijn ook enkele rariteiten. In het pianowerk van haar c-mineur sextet uit 1852 onthult de Franse componiste Louise Farrenc haar schuld aan mensen als Hummel, maar de houtblaasinstrumenten worden eveneens met zorg en met aandacht voor klankkleur behandeld, met name in een verleidelijk langzaam deel. Het kwintet (1899) van André Caplet laat misschien zien waarom hij beroemder is als vriend en orkestrator van Debussy, en Ludwig Thuilles bes sextet (1888) kan zich niet echt ontdoen van een invloed van Brahms. Maar de set als geheel is een meeslepend compendium van creatieve verscheidenheid verenigd door ongeëvenaard muzikantschap.

Two favourites (of mine, at any rate) frame this three-CD set of wind-ensemble pieces from Les Vents Français. The fact that they are also superbly played and instinctively characterised from the stylistic point of view should not be a cause for surprise when you see that the group of players comprises such illustrious musicians as the flautist Emmanuel Pahud, clarinettist Paul Meyer, oboist François Leleux and bassoonist Gilbert Audin, with Radovan Vlatkovic´ on horn and Eric Le Sage on piano. This is a positive dream team, who not only capture the music’s individual spirit but also clearly enjoy doing so.

They start off with Poulenc’s Sextet of 1932, a work that has the capacity to win over even the most impatient Poulenc-sceptic with its joie de vivre and its blend of charm and effervescence. Then at the end of the recital comes Rimsky-Korsakov’s Quintet of 1876, dating to the time when Rimsky, having been appointed inspector of naval bands, steeped himself in a study of wind instruments and produced not only this Quintet but also the concertos for trombone, oboe and clarinet. He was not, perhaps, as assured in his writing for piano. The Quintet is a work with flaws; but in a generous performance such as this one from Les Vents Français they are effectively disguised so that the first movement, for instance, comes across with the brio Rimsky must have intended rather than being bogged down, as can sometimes happen, by the piano’s weightiness. Even the dutiful fugue in the central movement is given mellifluous shape and thoughtful colouring here.

The second disc is the centrepiece of the set with its exceptionally well-defined and balanced interpretations of Mozart’s piano-and-wind Quintet of 1784 and Beethoven’s of 1796. But there are some rarities here, too. In the piano-writing of her 1852 C minor Sextet, the French composer Louise Farrenc reveals her debt to the likes of Hummel but the woodwind instruments are likewise treated considerately and with alertness to timbre, particularly in a beguiling slow movement. The Quintet (1899) by André Caplet perhaps shows why he is more famous as a friend and orchestrator of Debussy, and Ludwig Thuille’s B flat Sextet (1888) cannot really shake off an influence from Brahms. But the set as a whole is a compelling compendium of creative variety unified by matchless musicianship.