maart 2015

Hindemith: Sonatas for Horn, Cello, Trombone, Violin and Trumpet

Alexander Melnikov & friends

Twee van de artiesten die in ons Schumann-coververhaal voorkomen, maken deel uit van deze meeslepend uitgevoerde selectie sonates van Hindemith, uitgevoerd door een groep eersteklas muzikanten.

Als er een Assepoester is tussen Hindemiths drie dozijn(achtige) sonates, dan is het niet die voor contrabas, tuba of zelfs de Canonische Sonatine voor twee fluiten, maar de Sonate voor althoorn (1943). Een tenorinstrument, in de VS bekend als de althoorn, is zo zeldzaam dat Hindemith accepteerde dat zijn sonate op de hoorn of altsaxofoon gespeeld kon worden. Het is een verrukkelijk werk voor een verrukkelijk instrument, hier prachtig vertolkt.

Melnikovs rol is vergelijkbaar met die van Glenn Gould, maar zijn verslagen zijn minder eigenzinnig dan die van de Canadees, zijn solisten zijn over het algemeen sterker. In de meeste sonates komt de primaire concurrentie inderdaad van eenmalige opnamen (nu de bijna complete sonateset van Ensemble Villa Musica, met pianist Kalle Randalu, niet beschikbaar is). Op BIS is Roland Pöntinen begeleider voor drie rivaliserende verslagen. In de Vioolsonate uit 1935 is Wallin misschien ingehaald door Zimmermann, Becker-Bender en nu Isabelle Faust, maar de keuze zal voornamelijk afhangen van de koppelingen, aangezien de marges tussen deze kanshebbers zo klein zijn.

Dat geldt ook voor de anderen, hoewel Wendy Warner ongeëvenaard blijft in de Cellosonate, ondanks een prima uitdager hier van Rudin. Ik zou Lindbergs Trombonesonate niet willen missen, hoewel het geluid van BIS een beetje te resonant is. Costes' geweldige interpretatie is de beste sinds die van Antonsen, begeleid door Sawallisch (EMI - helaas nla), en zeker een match voor die van Laubin. Ik geef de voorkeur aan Costes boven Tine Thing Helseths gedreven verslag met Kathryn Stott, in een relatief felle opname. Kortom, dit is een magnifieke plaat, met leidende of strijdende versies van alle werken in een geweldig, prachtig uitgebalanceerd Harmonia Mundi-geluid. Laten we hopen dat Melnikov & Co terugkeren om nog meer op te nemen.

If there is a Cinderella among Hindemith’s three dozen(ish) sonatas, it’s not that for double bass, tuba, or even the Canonic Sonatina for two flutes, but the Sonata for althorn (1943). A tenor instrument, known in the US as the alto horn, it is so rare that Hindemith accepted his sonata could be played on the horn or alto saxophone. It is a delightful work for a delightful instrument, beautifully rendered here.

Melnikov’s role parallels that of Glenn Gould but his accounts are less wayward than the Canadian’s, his soloists generally stronger. Indeed, in most of the sonatas, the primary competition comes from one-off recordings (now that Ensemble Villa Musica’s almost-complete sonata set, with pianist Kalle Randalu, is unavailable). On BIS, Roland Pöntinen is accompanist for three rival accounts. In the 1935 Violin Sonata, Wallin may now have been overtaken by Zimmermann, Becker-Bender and now Isabelle Faust but choice will depend primarily on couplings since the margins between these contenders is so fine.

So, too, with the others, though Wendy Warner remains peerless in the Cello Sonata despite a fine challenger here from Rudin. I would not want to be without Lindberg’s Trombone Sonata, though BIS’s sound is a tad over-resonant. Costes’s superb interpretation is the finest since Antonsen’s, accompanied by Sawallisch (EMI – sadly nla), and certainly a match for Laubin’s. I prefer Costes to Tine Thing Helseth’s driven account with Kathryn Stott, in a comparatively fierce recording. In short then, this is a magnificent disc, with leading or contending versions of all the works in terrific, beautifully balanced Harmonia Mundi sound. Let’s hope Melnikov & Co return to record some more.