februari 2015

Vaughan Williams: Pastoral Symphony

Hallé Orchestra o.l.v. Sir Mark Elder

Sir Mark Elder en de Hallé blijven uitblinken in werken die voor hen gemaakt lijken te zijn. Ze bieden een rijk geschakeerd parcours door een aantal van de meest elegische stukken van RVW.

Dit is, naar mijn mening, het beste deel tot nu toe in Sir Mark Elders zich ontvouwende Vaughan Williams-cyclus met de Hallé. Aangemoedigd door ongewoon gearticuleerd orkestspel, toont de uitvoering van de Pastorale symfonie een gloeiende toewijding, opmerkelijke helderheid van textuur, liederlijke verrukking en emotionele invloed die het als een koploper markeren naast Boult (Decca), Previn (RCA), Handley (CfP) en Haitink (EMI).

In de opening Molto moderato distilleert Elders benijdenswaardig heldere conceptie zowel sluimerende organische kracht als snijdend hartzeer tot de manier waarop geboren, terwijl de elegische solo's van de E-flattrompet en de natuurhoorn tijdens het tweede deel echt een brok in de keel bezorgen. Het scherzo zal je rechtop doen zitten, zo groot is de spierkracht en vurige knal; net als Handley vóór hem, is Elder memorabel dankbaar voor RVW's brillante markering voor de trompetten en trombones in de terugkerende trio sectie, hoewel geen enkel partnerschap Previn en zijn licht-als-disteldons LSO in de magische Presto coda heeft geëvenaard. De finale is superieur behandeld: die verbazingwekkende unisono kreet op één maat voor fig J (7'03") projecteert met verschroeiende intensiteit, en die duizelingwekkend welsprekende maten van drie voor fig O (8'03") die leiden naar het torenhoge hoogtepunt zijn echt sostenuto zoals gevraagd. Mijn enige klacht is dat Sarah Fox (die haar woordloze vocalise prachtig zingt) misschien een minder nauwe balans had kunnen krijgen.

De koppelingen leveren vergelijkbare beloningen op. Ik ben vooral ingenomen met Elders opwindend vurige en verkwikkende karaktervolle manier met Five Variants of ‘Dives and Lazarus’; zowel hier als in de Tallis Fantasia (die ook geniet van subtiel observerende, soepele en diep ontroerende behandeling) bedekken de Hallé-strijkers zichzelf in glorie. Een opwindend frisse maar wonderbaarlijk liefdevolle Wasps Overture rondt de procedure met aplomb af. Er werden twee verschillende locaties gebruikt, maar het geluid vertoont consequent prijzenswaardige transparantie, warmte, diepte en antifonale spreiding. Een prachtige plaat.

This is, to my mind, the finest volume yet in Sir Mark Elder’s unfolding Vaughan Williams cycle with the Hallé. Abetted by uncommonly articulate orchestral playing, the performance of the Pastoral Symphony evinces a glowing dedication, remarkable luminosity of texture, songful rapture and emotional clout that mark it out as a front-runner alongside Boult (Decca), Previn (RCA), Handley (CfP) and Haitink (EMI).

In the opening Molto moderato Elder’s enviably lucid conception distils both slumbering organic power and piercing heartache to the manner born, while the E flat trumpet and natural horn’s elegiac solos during the second movement really do bring a lump to the throat. The scherzo will make you sit up, such is the muscular vigour and fiery snap on show; like Handley before him, Elder is memorably appreciative of RVW’s brillante marking for the trumpets and trombones in the recurring trio section, though no partnership has equalled Previn and his light-as-thistledown LSO in the magical Presto coda. The finale is superbly handled: that astounding unison cry at one bar before fig J (7'03") projects with searing intensity, and those giddily eloquent measures from three before fig O (8'03") leading up to the towering climax are truly sostenuto as requested. My sole grumble is that Sarah Fox (who sings her wordless vocalise beautifully) might perhaps have been afforded a less close balance.

The couplings yield comparable rewards. I’m especially taken with Elder’s thrillingly ardent and bracingly characterful way with Five Variants of ‘Dives and Lazarus’; both here and in the Tallis Fantasia (which also enjoys subtly observant, pliable and profoundly moving treatment) the Hallé strings cover themselves in glory. An exhilaratingly crisp yet wonderfully affectionate Wasps Overture rounds off proceedings with aplomb. Two different venues were employed but the sound consistently displays commendable transparency, warmth, depth and antiphonal spread. A marvellous disc.