februari 2015

J.S. Bach: Orchestral Suites

Academy of Ancient Music o.l.v. Richard Egarr

Nog een mooie toevoeging aan het jonge huislabel van de AAM, en wat is een betere manier om de verrukkelijk innemende collegiale geest van het ensemble te laten zien?

In een notitie bij deze uitzonderlijke versie van de Suites – overigens uitgevoerd door individuele spelers op een lagere toonhoogte – geeft de muziekdirecteur van de AAM toe dat de huidige rage van ‘hoe sneller [en metronomischer] gespeeld hoe beter’ niet aanspreekt. Niet voor Richard Egarr het nu populaire principe dat de laatste tot aan de dubbele maatstreep een mietje is. In plaats daarvan presenteert hij de Bach Suites als verheven kamermuziek, wat prima is in mijn boek, hoewel als je toevallig zin hebt in een bezoek aan de renbaan in dit repertoire, de even magere maar meer extraverte Reinhard Goebel met Music Antiqua uit Keulen nog steeds een nuttig doel dient. Interessant genoeg begon de Speedy Gonzalez-optie niet met de periode-uitvoeringsbrigade, maar in de vroege jaren 1950 met Fritz Reiner en de RCA Victor Symphony (nu op Pristine Audio), wiens versies van de Suites enkele echte vuurballen in de dansbewegingen bevatten.

Wat ik zo mooi vind aan Egarr is de manier waarop middenstemmen worden bevrijd en geïntegreerd in de algehele textuur, terwijl de fugatische ouvertures fluitend voorbijgaan zonder het dubieuze voordeel van raketbrandstof. Neem het hoofdgedeelte van de openingsbeweging van de Eerste Suite: druk, dat is waar, maar lichtjaren verwijderd van de agressievere manier van sommige van zijn recentere rivalen. De hobo's, fagot en strijkers verstrengelen zich gemakkelijk, de sensatie lijkt op een geanimeerd gesprek. De Courante draagt ​​een zachtaardige houding, de haastige figuraties onder de hoofdmelodie van de Forlane zijn prachtig geweven. Convergerende lijnen zijn helder maar relatief zachtkorrelig; en in de Derde Suite, na een krachtige en opzwepende Ouverture, zingt de gevierde Air echt, waarbij Egarrs smaakvolle continuo de baslijn helpt bij het nastreven van maximale expressieve subtiliteit. Het gevoel van viering strekt zich uit tot de Vierde Suite, waar de pauken levendig worden vastgelegd en de heldere frasering gemakkelijk ademt. De tweede en meest intieme van de suites profiteert van het geweldige solospel, Rachel Brown steelt nooit de show, wat gepast is aangezien haar blaasinstrumentencollega's overal aan haar normen voldoen. Wat het geluid betreft, daar was ik me nooit van bewust totdat ik werd gevraagd er commentaar op te geven, en dat is zoals het hoort. Al met al een feest van betekenisvol ingetogen muzikaliteit. Ik vond het geweldig.

In a note appended to this exceptional version of the Suites – performed by single players at a lower pitch, by the way – the AAM’s Music Director comes clean by admitting that the current fad for ‘the faster [and more metronomically] played the better’ doesn’t appeal. Not for Richard Egarr the now popular principle that the last one up to the double bar-line is a sissy. Rather, he presents the Bach Suites as elevated chamber music, which is fine in my book, even though if you do happen to fancy a visit to the racecourse in this repertoire, the equally lean but more extrovert Reinhard Goebel with Music Antiqua of Cologne still serves a useful purpose. Interestingly the Speedy Gonzalez option didn’t start with the period performance brigade but in the early 1950s with Fritz Reiner and the RCA Victor Symphony (now on Pristine Audio), whose versions of the Suites include some real fireballs in the dance movements.

What I like about Egarr is the way middle voices are liberated and integrated into the overall texture, while the fugal ouvertures breeze along without the dubious benefit of rocket fuel. Take the main body of the opening movement of the First Suite: busy, it’s true, but light years removed from the more aggressive manner of some of its more recent rivals. The oboes, bassoon and strings intertwine easily, the sensation resembling animated conversation. The Courante wears a gentle demeanour, the rushing figurations beneath the Forlane’s main melody beautifully woven. Converging lines are clear but relatively soft-grained; and in the Third Suite, after a vigorous and rousing Ouverture, the celebrated Air really sings, Egarr’s tasteful continuo aiding the bass-line in pursuit of maximum expressive subtlety. The sense of celebration extends to the Fourth Suite, where the timps are vividly captured and the limpid phrasing breathes easily. The Second and most intimate of the Suites benefits from superb solo playing, Rachel Brown never hogging the limelight, which is appropriate given that her wind-playing colleagues match her standards throughout. As to the sound, I was never aware of it until prompted to comment, which is as it should be. All in all, a feast of meaningfully understated musicianship. I loved it.