januari 2015

Spirit, Strength & Sorrow

The Sixteen o.l.v. Harry Christophers

Dat de pijn en de kracht van het Stabat mater nog steeds relevant zijn voor onze tijd, wordt duidelijk gemaakt in drie nieuwe settings, die allemaal hun eigen invulling geven aan het gebed.

Altijd vernieuwend in hun programmering, plaatsen Harry Christophers en The Sixteen Domenico Scarlatti's prachtige 10-stemmige Stabat mater – stile antico polyfonie bekeken door het prisma van de Italiaanse barok – naast drie nieuwe zettingen van verzen uit het 13e-eeuwse gedicht in opdracht van de Genesis Foundation. Alle drie zijn ontroerend en effectief: fantasierijk in hun koorklanken en kleuring van de tekst, vakkundig balancerend tussen een sterk gevoel voor traditie en een onderscheidende individuele stem.

Tõnu Kõrvits put uit volksmuziek uit een zuidoostelijke regio van zijn geboorteland Estland in een smaakvolle mix van modaliteit en kronkelige chromatiek. De in Rusland geboren Alissa Firsova legt de nadruk op mededogen en de gelukzalige zekerheid van het paradijs boven zonde en lijden, en distilleert een stille, stralende extase in langzaam bewegende texturen die zowel de muziek van de orthodoxe liturgie oproepen als (in de oscillaties tussen majeur en mineur) de westerse tonale traditie. Met een knipoog naar Benjamin Britten verweeft Matthew Martin delen van de Latijnse tekst met speciaal geschreven verzen van dichter-priester Robert Willis om een ​​'Passiontide Triptych' te creëren. Het resultaat is het meest gevarieerde en dramatische van de drie door het Stabat mater geïnspireerde werken, een individuele bijdrage aan de Anglicaanse koortraditie die ook het Salve regina-gregoriaans en een oud Duits koraal verweeft.

In alle werken hier zingen The Sixteen met hun inmiddels vertrouwde welsprekendheid en verfijning. Gevangen in de gloeiende akoestiek van St Augustine's, Kilburn, is hun geluid prachtig geïntegreerd over een breed dynamisch bereik (van ijle pianissimo's tot tutti's van weelderige volheid), hun intonatie bijna perfect. Op momenten in hun intieme en elegische uitvoering van de Scarlatti wilde ik een dosis Latijnse theatraliteit. Maar in de nieuwe werken is hun zang, technisch en expressief, boven kritiek verheven, of het nu gaat om de verrukte, bezwerende regels van de Firsova, het gewelddadige beeld van de vuren van de hel in de Martin of het mysterieus serene gebed dat de Kõrvits afsluit.

Ever innovative in their programming, Harry Christophers and The Sixteen juxtapose Domenico Scarlatti’s beautiful 10-part Stabat mater – stile antico polyphony viewed through the prism of the Italian Baroque – and three new settings of verses from the 13th-century poem commissioned by the Genesis Foundation. All three are touching and effective: imaginative in their choral sonorities and colouring of the text, skilfully balancing a strong feeling for tradition with a distinctive individual voice.

Tõnu Kõrvits draws on folk music from a south-eastern region of his native Estonia in a flavoursome mix of modality and tortuous chromaticism. Emphasising compassion and the blissful certainty of paradise over sin and suffering, Russian-born Alissa Firsova distils a quiet, luminous ecstasy in slow-moving textures that evoke both the music of the Orthodox liturgy and (in its oscillations between major and minor) the Western tonal tradition. With a nod to Benjamin Britten, Matthew Martin interleaves parts of the Latin text with specially written verses by poet-priest Robert Willis to create a ‘Passiontide Triptych’. The upshot is the most varied and dramatic of the three Stabat mater-inspired works, an individual contribution to the Anglican choral tradition that also weaves in the Salve regina plainchant and an old German chorale.

In all the works here The Sixteen sing with their now-familiar eloquence and polish. Caught in the glowing acoustic of St Augustine’s, Kilburn, their sound is beautifully integrated over a wide dynamic range (from rarefied pianissimos to tuttis of sumptuous fullness), their intonation well-nigh perfect. At moments in their intimate and elegiac performance of the Scarlatti I wanted a dose of Latin theatricality. But in the new works their singing, technically and expressively, is beyond criticism, whether in the rapt, incantatory lines of the Firsova, the violent picture of the fires of hell in the Martin or the mysteriously serene prayer that closes the Kõrvits.