januari 2015

Dvořák: Requiem, Op. 89

Warsaw Philharmonic Choir and Orchestra o.l.v. Antoni Wit

Antoni Wit breidt zijn bejubelde catalogus voor Naxos uit met Dvořáks versie van het Requiem. Er is een orkestraal gewicht dat precies goed voelt, en wat mooie solozang.

Aangemoedigd door de enthousiaste ontvangst van zijn Stabat mater door Engelse koorverenigingen en de opdracht om The Dream of Gerontius op muziek te zetten, wendde Dvořák zich in plaats daarvan tot de tekst van het Latijnse Requiem, waarmee hij in 1890 een nog mooier werk produceerde. Het werd het jaar daarop voor het eerst in Birmingham met groot succes uitgevoerd, maar de laatste jaren wordt het overschaduwd door Verdi, dat qua omvang wel evenaart maar langer is. Het staat dichter bij het model van Cherubini dan bij dat van Verdi en leent met plezier ritmische modellen van Mozarts voorbeeld.

Ondanks een paar longueurs toont Dvořák zijn gebruikelijke rijkdom aan melodieuze inventie, motivische draad, dramatische flair en een uitgebreid romantisch orkest, compleet met basklarinet, harp, orgel en tamtam, die allemaal effectief worden ingezet. Zijn koorschriftuur – duidelijk beïnvloed door de overheersende zware Engelse koorklank – bestaat uit gescheiden mannelijke en vrouwelijke subkoren en een flinke dosis homofone textuur; niets om de inboorlingen bang voor te maken dus. Na een paar relatief tamme minuten duurt het een enorme koormuur van geluid om eindelijk op gang te komen. Het Warschau Filharmonisch Koor is in een prima collectieve stem. Hun door Mozart beïnvloede ‘Confutatis maledictis’ is bijzonder heftig. Het kwartet van solisten is prachtig. In het Sanctus is Christiane Libor ronduit prachtig in haar stijgende ‘Pleni sunt caeli’ en Janusz Monarcha’s fruitige, Slavische benadering in het ‘Recordare’ is spot-on.

Orkestraal is dit een verbluffende uitvoering. Perfect gemengde houtblazers zijn duidelijk gefocust op een wijdverspreid bed van strijkers. De opname is levendig geconstrueerd en iedereen die erbij betrokken is, is in topvorm. Een koopje.

Buoyed by the enthusiastic reception afforded his Stabat mater by English choral societies and commissioned to set The Dream of Gerontius, Dvořák turned, instead, to the text of the Latin Requiem, producing an even finer work in 1890. First performed in Birmingham to great acclaim the following year it has, in recent years, tended to be eclipsed by the Verdi, which it matches in scope but exceeds in length. It is closer in tradition to Cherubini’s model than that of Verdi and happily borrows rhythmic models from Mozart’s example.

Despite a few longueurs, Dvořák displays his customary richness of melodic invention, motivic threading, dramatic flair and an extended Romantic orchestra, complete with bass clarinet, harp, organ and tam-tam, all of which are put to effective use. His choral writing – clearly influenced by the prevailing heavy English choral sound – consists of divided male and female sub-choirs and a good deal of homophonic texture; nothing to frighten the natives, therefore. After a relatively tame few minutes it takes a massive choral wall of sound to finally achieve take-off. The Warsaw Philharmonic Choir are in fine collective voice. Their Mozart-influenced ‘Confutatis maledictis’ is especially vehement. The quartet of soloists are magnificent. In the Sanctus, Christiane Libor is utterly magnificent in her soaring ‘Pleni sunt caeli’ and Janusz Monarcha’s fruity, Slavic approach in the ‘Recordare’ is spot-on.

Orchestrally, this is a stunning performance. Perfectly blended woodwind are clearly focused on a wide-spread bed of strings. The recording is vividly engineered and everyone involved is on top form. A bargain.