Awards Issue 2016

Copland: Orchestral Works, Vol. 2

BBC Philharmonic Orchestra o.l.v. John Wilson

Schijf twee in Wilsons Copland-serie neemt ons mee naar minder bekende werken, maar met de nauwkeurigheid van begrip en volledige overtuiging die het kenmerk van deze dirigent zijn.

In tegenstelling tot het eerste deel van Chandos' serie van Coplands orkestrale muziek (3/16), dat zich richtte op de populaire balletten, duikt deze tweede release in enkele van de minder bekende symfonische werken van de componist. Het vroegste stuk hier is de Orgel-symfonie, die Copland schreef in 1924 kort nadat hij zijn studie in Parijs bij Nadia Boulanger had afgerond. Ondanks de invloed van Europese componisten, met name Stravinsky, op Coplands schrijven in die tijd, is het een dramatisch en karaktervol stuk dat een blijvende indruk achterlaat. Deze geweldige uitvoering door Jonathan Scott en John Wilson kan gemakkelijk tippen aan de klassieke versie uit de jaren 60 van E Power Biggs en Leonard Bernstein.

Hoewel de Orgel-symfonie door critici van die tijd als modernistisch werd beschouwd, gebruikt Copland in de Symfonische Ode, voltooid in 1929, een veel abstractere en dissonantere stijl. Na de première onder Koussevitzky raakte de partituur in verwaarlozing, ondanks een herziening in 1955 om de omvang van de benodigde orkestrale krachten te verkleinen. Zowel Michael Tilson Thomas als Copland zelf hebben het werk met indrukwekkend effect opgenomen, maar Wilson heeft een sterk gevoel voor de muziek en communiceert een extra gevoel van triomf in het afsluitende gedeelte dat enorm meeslepend is.

Coplands abstracte periode manifesteert zich ook in de complexe ritmes en magere partituur van de Korte symfonie (Symfonie nr. 2), voltooid in 1933, hoewel de vrolijke buitenste delen en weemoedige tederheid van het centrale gedeelte hinten naar het meer populistische idioom dat kort daarop zou volgen. Coplands eigen opname met het LSO heeft een ongeëvenaarde communicatieve ijver, maar het spel is af en toe feilbaar, een beschuldiging die nooit kan worden ingebracht tegen de uitstekend geboorde en gearticuleerde respons die Wilson krijgt van de BBC Philharmonic.

Deze verzameling wordt afgerond met een meeslepend intense uitvoering van de Orchestral Variations, Coplands transcriptie uit 1957 van zijn geconcentreerde en samentrekkende Piano Variations uit 1930. Zowel de originele pianoversie als de orkestrale bewerking dragen de invloed van Schönberg en geen van beide heeft veel genade gevonden bij uitvoerders of publiek. Niettemin, zoals deze uitvoering duidelijk maakt, is dit krachtige en imposante werk een van Coplands grootste prestaties. Copland heeft er in zijn opname uit 1968 een sterk betoog voor gehouden, maar Wilsons versie is nog mooier en de opname is van demonstratiekwaliteit. Een uitstekende uitgave.

In contrast with the first instalment of Chandos’s series of Copland’s orchestral music (3/16), which focused on the popular ballets, this second release delves into some of the composer’s less well-known symphonic works. The earliest piece here is the Organ Symphony, which Copland wrote in 1924 shortly after completing his studies in Paris with Nadia Boulanger. Despite the influence of European composers, Stravinsky in particular, on Copland’s writing at this time, it’s a dramatic and characterful piece that leaves a lasting impression. This superb performance by Jonathan Scott and John Wilson easily matches the classic 1960s version by E Power Biggs and Leonard Bernstein.

Although the Organ Symphony was considered modernist by critics of the day, the Symphonic Ode, completed in 1929, finds Copland using an altogether more abstract and dissonant style. Following the premiere under Koussevitzky, the score fell into neglect despite a revision in 1955 to reduce the size of the orchestral forces required. Both Michael Tilson Thomas and Copland himself have recorded the work to impressive effect but Wilson has a strong feel for the music and communicates an additional feeling of triumph in the closing section that’s enormously compelling.

Copland’s abstract period also manifests itself in the complex rhythms and lean scoring of the Short Symphony (Symphony No 2), completed in 1933, although the buoyant outer movements and wistful tenderness of the central section hint at the more populist idiom that would shortly follow. Copland’s own recording with the LSO has an unsurpassed communicative zeal but the playing is occasionally fallible, a charge that could never be laid against the superbly drilled and articulate response that Wilson obtains from the BBC Philharmonic.

Rounding off this collection is a grippingly intense performance of the Orchestral Variations, Copland’s 1957 transcription of his concentrated and astringent Piano Variations of 1930. Both the original piano version and the orchestral arrangement bear the influence of Schoenberg and neither has found much favour with performers or audiences. Nevertheless, as this performance makes clear, this powerful and imposing work is one of Copland’s greatest achievements. Copland made a strong case for it in his 1968 recording but Wilson’s version is even finer, and the recording is of demonstration quality. An outstanding release.