december 2016

Vivaldi: Concerti per due violini

Giuliano Carmignola, Amandine Beyer & Gli Incogniti

Een blik op de muzikanten achter deze release vertelt je alles wat je moet weten: een meeslepend gevoel voor dans en een drama op het puntje van je stoel. Erg leuk inderdaad.

Als er zoveel opnames van Vivaldi-concerten zijn om uit te kiezen, hoe weet je dan waar je moet beginnen? Als een van die opnames geen enkel concert bevat dat je bewust eerder hebt gehoord, hoe kun je dan raden hoe waardevol het is? Nou, als je de woorden Gli Incogniti ziet, is dat een behoorlijk goed teken; en als er daarnaast ook nog de naam Giuliano Carmignola staat, zou dat een doorslaggevende factor moeten zijn.

Ervan uitgaande dat je Vivaldi al leuk vindt, is er misschien niet veel meer te zeggen, maar dat zou mij de kans ontnemen om enthousiast te worden. Het orkest van Amandine Beyer heeft velen geïmponeerd met zijn dynamische uitvoeringen van barokstrijkersrepertoire, waarbij een bijzonder talent werd getoond om de contouren van Vivaldi's muziek te identificeren en zijn bedwelmende kracht over te brengen op de zang. Hun recente cd ‘Il teatro alla modo’ met zelden gehoorde solovioolconcerten (Harmonia Mundi, 12/15) was een ooropener, en het vermogen om de innerlijke dialogen van de muziek bloot te leggen, komt verder tot uiting op deze nieuwe cd met dubbelconcerten, met Carmignola als gastsolist. Dit zijn uitvoeringen die barsten van het leven, en vanaf het onbegeleide sparren tussen de solisten aan het begin van het eerste nummer (RV507) is er geen saai moment: de echo-spellen in de finale van RV505 zijn briljant uitgevoerd, geen twee ervan zijn hetzelfde, en zelfs het sololoze ‘ripieno concerto’, RV127, dat op het programma staat, is op de een of andere manier dringend expressief gemaakt. De toon van zowel solisten als orkest is rijk en vitaal, en de opname heeft de juiste mix van helderheid en bloei.

Carmignola nam ook zes totaal verschillende Vivaldi-dubbelconcerten op met Viktoria Mullova en het Venice Baroque Orchestra (Archiv, 11/08); maar, hoewel dat ook opwindend is, is er minder warmte dan hier. Beyer draagt ​​een charmante noot bij ter ere van Vivaldi en van de ervaring om meegesleept te worden in zijn muziek ‘als een druppel water die door de razende stroom wordt geslingerd’. Ja, Vivaldi is een natuurkracht, maar het kost menselijkheid om die los te laten.

When there are so many recordings of Vivaldi concertos to choose from, how do you know where to start? When one of those recordings has not a single concerto on it that you have knowingly heard before, how can you guess its worth? Well, if you see the words Gli Incogniti on it, that’s a pretty good sign; and if next to them there is also the name Giuliano Carmignola, that ought to be a clincher.

Assuming you already like Vivaldi, there is perhaps not much more that needs to be said, but that would be to deprive me of my chance to enthuse. Amandine Beyer’s orchestra has impressed many with its dynamic performances of Baroque string repertoire, revealing a particular aptitude for identifying the contours of Vivaldi’s music and communicating its heady power to entrance. Their recent ‘Il teatro alla modo’ disc of rarely heard solo violin concertos (Harmonia Mundi, 12/15) was an ear-opener, and the ability it showed to expose the music’s inner dialogues finds further expression in this new disc of double concertos, with Carmignola as guest soloist. These are performances that burst with life, and right from the unaccompanied sparring between the soloists at the beginning of the first track (RV507) there is not a dull moment: the echo games in the finale of RV505 are brilliantly realised, no two of them quite the same, and even the solo-less ‘ripieno concerto’, RV127, included in the programme is somehow made urgently expressive. The tone of soloists and orchestra alike is rich and vital, and the recording has the right mix of clarity and bloom.

Carmignola also recorded six totally different Vivaldi double concertos with Viktoria Mullova and the Venice Baroque Orchestra (Archiv, 11/08); but, though that too is exciting, there is less warmth than here. Beyer contributes a charming note in praise of Vivaldi and of the experience of being caught up in his music ‘like a drop of water tossed by the raging current’. Yes, Vivaldi is a force of nature, but it takes humanity to set it loose.