oktober 2016

Shakespeare Songs

Ian Bostridge & Sir Antonio Pappano

De altijd welbespraakte Ian Bostridge combineert in dit eerbetoon aan de dichter de Engelse pastorale muziek waarmee hij zijn opnamecarrière begon met liederen van Stravinsky, Schubert en anderen.

Bijna 20 jaar nadat Ian Bostridge zijn opnamedebuut maakte met een delicate, rhapsodische verzameling Engelse liederen (‘The English Songbook’ – EMI, A/99), maakt de tenor de cirkel rond met een opname vol Finzi, Quilter, Gurney en Warlock. Maar deze keer wordt de pastorale rhapsodie getemperd door de scherpere randen van het bijbehorende repertoire van Stravinsky en Tippett – een heerlijk eclectische en intelligente verzameling die allemaal samengebonden is door de poëzie van William Shakespeare.

Als het om jubileumtributen gaat, is dit een goede. Met de hulp van luitiste Elizabeth Kenny en een sterrencast van solo-instrumentalisten, dwaalt Bostridge niet alleen door vier eeuwen repertoire (van Byrd en Morley tot Tippett), maar ook door de hele muziekkaart, waarbij hij reacties op Shakespeare verkent van Haydn, Schubert, Korngold, Poulenc en Stravinsky, evenals componisten van eigen bodem. Onvermijdelijk komen bepaalde teksten terug, en de vergelijkingen zijn fascinerend. Neem bijvoorbeeld Poulencs lome zetting van ‘Fancie’, hier netjes naast de gejaagde urgentie van Britten. We horen ‘Come away, Death’ bewegen van Finzi’s zware, onvermijdelijke tred door Quilters meer uitgebreide reactie op het bedwelmende, bedwelmende slaapliedje dat Korngolds behandeling is.

In het belang van een goed afgeronde verzameling plundert Bostridge schaamteloos het repertoire van andere stempartijen. Geschreven voor mezzo, komen Stravinsky’s Three Songs from William Shakespeare hier scherper en androgyner over in een hoge stem, een effect dat prachtig werkt voor de buitenste nummers, ‘Musick to heare’ en ‘Spring’, maar minder voor ‘Full fadom five’, waar diepere tinten en meer gewicht nodig zijn aan de onderkant van het bereik. Nog controversiëler is dat Bostridge ook aanspraak maakt op Finzi's geweldige baritoncyclus Let us garlands bring. Het broeierige 'Come away, Death' krijgt een griezelige kwaliteit in Bostridge's interpretatie en zijn hoge register geeft ook een griezelige kleur aan het einde van 'Fear no more'. Dit is minder een vervanging voor baritonopnames dan een curieuze en fascinerende aanvulling erop.

Bostridge's gevoeligheid voor tekst en het vermogen om een ​​lijn te spinnen door zelfs de dichtste medeklinkerclusters heen, zorgt voor een meeslepende verzameling die het sterkst is in het hedendaagse repertoire, waar Pappano's piano beter in staat is om zijn expressieve extremen te evenaren dan Kenny's zachte luit.

Nearly 20 years after Ian Bostridge made his recording debut with a delicate, rhapsodic collection of English song (‘The English Songbook’ – EMI, A/99), the tenor comes full circle with a recording full of Finzi, Quilter, Gurney and Warlock. But, this time round, the pastoral rhapsody is tempered by the sharper edges of companion repertoire from Stravinsky and Tippett – a deliciously eclectic and intelligent collection all bound together by the poetry of William Shakespeare.

As anniversary tributes go, this is a good one. With the help of lutenist Elizabeth Kenny and a starry roster of solo instrumentalists, Bostridge roams not only over four centuries of repertoire (from Byrd and Morley to Tippett) but also right across the music map, exploring responses to Shakespeare by Haydn, Schubert, Korngold, Poulenc and Stravinsky as well as home-grown composers. Inevitably certain texts recur, and the comparisons are fascinating. Take Poulenc’s languorous setting of ‘Fancie’, for example, juxtaposed neatly here with the fretful urgency of Britten’s. We hear ‘Come away, Death’ move from Finzi’s heavy, inevitable tread through Quilter’s more expansive response to the heady, intoxicating lullaby that is Korngold’s treatment.

In the interest of a well-rounded collection, Bostridge shamelessly raids the repertoire of other voice parts. Written for mezzo, Stravinsky’s Three Songs from William Shakespeare come up edgier and more androgynous here in a high voice, an effect that works beautifully for the outer songs, ‘Musick to heare’ and ‘Spring’, but less so for ‘Full fadom five’, where deeper shades and greater weight are needed at the bottom of the range. Even more contentiously, Bostridge also lays claim to Finzi’s great baritone cycle Let us garlands bring. The brooding ‘Come away, Death’ gains an eerie quality in Bostridge’s interpretation and his upper register also lends an uncanny colour to the close of ‘Fear no more’. This is less a replacement for baritone recordings than a curious and fascinating supplement to them.

Bostridge’s sensitivity to text and ability to spin a line right through even the densest of consonant clusters makes for a compelling collection that is strongest in contemporary repertoire, where Pappano’s piano is more capable of matching his expressive extremes than Kenny’s gentle lute.