september 2016

John Blow: Symphony Anthems

Choir of New College, Oxford o.l.v. Robert Quinney

Het is geweldig om het New College-koor – 38 jaar lang onder leiding van Edward Higginbottom – in even uitstekende vorm te horen op deze eerste cd onder Robert Quinney in een programma van Blow.

Dit is het eerste album dat exclusief is gewijd aan John Blows kerkmuziek sinds de Parley of Instruments en het Choir of Winchester Cathedral vele manen geleden samenwerkten voor een gedenkwaardig deel in Hyperions 'The English Orpheus'-serie (3/96). Er is slechts minimale overlap met de zes anthems die Robert Quinney koos voor zijn debuutopname aan het roer van het Choir of New College, Oxford, en deze uitvoeringen zijn een verzekerde synthese van elegante muzikaliteit, oordeelkundig oor voor contrapuntische details en geïnformeerde wetenschap. Bovendien gebruiken de spelers van St James' Baroque correct tenor- en basviolen (geen anachronistische altviolen en cello's, noch vreemde contrabassen), en hun strijkinstrumenten gebruiken gelijke spanning over al hun darmsnaren; dergelijke factoren dragen bij aan de intimiteit en elegante houding van de polyfone 'symfonieën' die tijdens alle anthems worden gespeeld, behalve één.

Het zorgvuldig onderzochte programma bestrijkt de reikwijdte van Blows carrière, het vroegste werk is het klagende symfonielied When Israel came out of Egypt, waarschijnlijk gecomponeerd voor Pasen 1674; de bondige strijkerssymfonieën en expressieve solokwartetcoupletten worden allemaal voortreffelijk uitgevoerd. Een ander minder bekend juweeltje is Hear my voice, O God, gezongen in de Chapel Royal in 1683 in de nasleep van een mislukte moordaanslag op Charles II en de hertog van York; de psalm die bidt om verlossing van vijanden raakte vermoedelijk een aangrijpende snaar aan het hof, en deze uitvoering bereikt een betoverende tegenstelling van boetvaardige strijkers, welgevormde koorpassages en gepolijste solozang in de coupletten (met name van de countertenor Alexander Chance).

Aan de andere kant van de schaal werd God speek soms in visioenen gezongen bij de kroning van Jacobus II en Maria van Modena in 1685; de koorzang in acht delen is ontspannen maar toch helder en de verspassages worden prachtig beoordeeld door diverse koorzangers en klerken. Het substantiële O sing unto the Lord (1701) bevat meer uitgewerkte solo-coupletten, een gevoel van dramatisch tempo, contrasterende stemmingen en texturen en een contrapuntisch ‘Alleluia’-refrein dat verwijst naar een proto-Handeliaanse muzikale taal. In Blows flamboyante zetting van I was glad, gecomponeerd voor de officiële opening in 1697 van het koor van Wrens nieuwe St Paul’s Cathedral, leveren twee trompetten stralende bijdragen aan Guy Cuttings stratosferisch hoge tenorsolo ‘The king shall rejoice’ en verschillende koorsecties.

Alle werken worden op schitterende wijze uitgevoerd, wat ons er niet alleen aan herinnert dat Blow meer is dan alleen Purcells mentor, maar ook bevestigt dat het beroemde koor van New College in zeer goede handen is.

This is the first album devoted exclusively to John Blow’s church music since the Parley of Instruments and the Choir of Winchester Cathedral collaborated many moons ago for a memorable instalment in Hyperion’s ‘The English Orpheus’ series (3/96). There is only minimal overlap with the six anthems chosen by Robert Quinney for his debut recording at the helm of the Choir of New College, Oxford, and these performances are an assured synthesis of elegant musicality, judicious ear for contrapuntal detail and informed scholarship. Moreover, the players of St James’ Baroque correctly use tenor and bass violins (not anachronistic violas and cellos, nor extraneous double basses), and their bowed instruments use equal tension across all their gut strings; such factors assist the intimacy and elegant poise of the polyphonic ‘symphonies’ played during all but one of the anthems.

The diligently researched programme covers the scope of Blow’s career, the earliest work being the plangent symphony anthem When Israel came out of Egypt, probably composed for Easter 1674; its concise string symphonies and expressive solo quartet verses are all performed exquisitely. Another less familiar gem is Hear my voice, O God, sung at the Chapel Royal in 1683 in the wake of a failed assassination plot against Charles II and the Duke of York; the psalm praying for deliverance from enemies presumably struck a poignant chord at court, and this performance achieves a beguiling juxtaposition of penitential strings, shapely choral passages and polished solo singing in the verses (notably from the countertenor Alexander Chance).

At the other end of the scale, God spake sometime in visions was sung at the coronation of James II and Mary of Modena in 1685; the eight-part choral singing is relaxed yet luminous and verse passages are judged beautifully by assorted choristers and clerks. The substantial O sing unto the Lord (1701) features more elaborate solo-voice verses, a sense of dramatic pacing, contrasting moods and textures, and a contrapuntal ‘Alleluia’ refrain that hints towards a proto-Handelian musical language. In Blow’s flamboyant setting of I was glad, composed for the official opening in 1697 of the chancel of Wren’s new St Paul’s Cathedral, two trumpets make radiant contributions to Guy Cutting’s stratospherically high tenor solo ‘The king shall rejoice’ and several choral sections.

All the works are given splendid performances which not only remind us that there is more to Blow than merely being Purcell’s mentor but also confirm that New College’s famous choir is in very good hands.