mei 2016

Western Wind: Music by John Taverner & Court Music for Henry VIII

Taverner Choir & Players o.l.v. Andrew Parrott

Een fascinerend, zorgvuldig samengesteld en, belangrijker nog, prachtig uitgevoerd portret van het musiceren ten tijde van Hendrik VIII, verweven met de muziek van John Taverner.

Andrew Parrotts eerdere opnames van Taverner behoren tot zijn beste prestaties, en het is ronduit schandalig dat ze nooit opnieuw zijn uitgebracht (blij dat ik dat van mijn hart heb gekregen!). Terwijl we wachten, suggereert dit nieuwe aanbod dat de onderbreking van 25 jaar zijn affiniteit met de muziek van de naamgever van zijn ensemble niet heeft doen afnemen. En toch is het een heel ander soort plaat dan die eerdere, uitsluitend liturgische projecten. Parrott laat zich leiden door de seculiere cantus firmus van het middelpunt van dit recital, Taverners Western Wynde Mass, en richt zijn aandacht op de seculiere muziek van Taverners tijdgenoten, niet in de laatste plaats Hendrik VIII, wiens zetting van de melodie van ‘T’Andernaken’ een van zijn meest volmaakte composities is.

Zoals je zou verwachten is de cast bijna compleet anders, hoewel Emily Van Evera en Charles Daniels te gast zijn in een paar nummers, zoals Cornysh's weemoedige Yow and I and Amyas. Vanuit discografisch oogpunt zijn de instrumentale nummers erg waardevol en worden ze met veel flair uitgevoerd. Ik heb vooral genoten van Cornysh's Fa la sol, een uitgebreide, niet-getextureerde fantasie die hier wordt uitgevoerd op de stomme cornetto, vedel en brayharp.

De Western Wynde Mass contrasteert mooi met de opname van The Tallis Scholars, en is scherp en vlot, terwijl Peter Phillips' lezing vloeiender en meer ontspannen is. Parrott is misschien overtuigender in het overbrengen van het tempo, dat doorloopt wat op papier een afschrikwekkend streng formeel plan lijkt; in het proces benadrukt hij Taverners virtuositeit in het overwinnen van zijn zelfopgelegde uitdaging. Maar misschien zijn de meest bevredigende interpretaties van de schijf de twee respondenten voor respectievelijk hoge en lage stemmen, Audivi vocem en Dum transisset sabbatum (I), die mij op gelijke voet staan ​​met het Taverner Consort op hun best: met name de laatste combineert die kenmerkende scherpzinnigheid met superlatieve solozang. Tot slot jongleert de geluidsopname achtereenvolgens met een breed scala aan distributies, van klavecimbel tot koor, zonder enige schijnbare discontinuïteit.

Andrew Parrott’s past recordings of Taverner count among his finest achievements, and it is little short of scandalous that they have never been reissued (glad to have got that off my chest!). While we wait, this new offering suggests that the hiatus of 25 years has not dulled his affinity for the music of his ensemble’s namesake. And yet it is a very different sort of disc from those earlier, exclusively liturgical projects. Taking his cue from the secular cantus firmus of this recital’s centrepiece, Taverner’s Western Wynde Mass, Parrott turns his attention to the secular music of Taverner’s contemporaries, not least Henry VIII, whose setting of the ‘T’Andernaken’ tune is one of his most accomplished compositions.

As one might expect, the cast is almost entirely different, though Emily Van Evera and Charles Daniels guest in a few numbers, such as Cornysh’s wistful Yow and I and Amyas. From a discographic standpoint, the instrumental numbers are very valuable, and dispatched with real flair. I particularly enjoyed Cornysh’s Fa la sol, an extended untexted fantasia performed here on the mute cornetto, vielle and bray harp.

The Western Wynde Mass nicely contrasts with The Tallis Scholars’ recording, being incisive and brisk where Peter Phillips’s reading is smoother and more leisurely. Parrott is perhaps more persuasive in conveying its pacing, which runs through what seems on paper a forbiddingly severe formal plan; in the process he highlights Taverner’s virtuosity in overcoming his self-imposed challenge. But perhaps the disc’s most satisfying interpretations are the two responds for high and low voices respectively, Audivi vocem and Dum transisset sabbatum (I), which seem to me on a par with the Taverner Consort at their very best: the latter in particular combines that trademark incisiveness with superlative solo singing. Finally, the sound recording successively juggles a wide range of distributions, from harpsichord to choir, with no apparent discontinuity