mei 2016

In Memoriam

The Choir of King’s College London o.l.v. Gareth Wilson

Renaissancewerken en hedendaagse opdrachten in een ontroerend eerbetoon van het koor van David Trendell aan de in 2014 overleden koordirigent.

De dood van David Trendell in 2014 op slechts 50-jarige leeftijd beroofde ons van een groter dan levensgroot figuur die niet alleen een muzikale polymath (dirigent, organist, zanger, docent...) was, maar ook iemand die zeer geliefd was en een diepgaande invloed had op iedereen die met hem in contact kwam, hoe kort ook. Deze cd is het resultaat van een uitstorting van die liefde en, uiteraard, van verdriet, samengebracht in een prachtige verzameling die zowel een viering van Davids leven als een gedenkteken is.

Renaissancepolyfonie, een constante draad in David Trendells leven, en waarvan hij voor een groot deel transcriptieschrijver en redacteur was, loopt als een draad door deze opname en verbindt met recente werken van componisten die hem kenden en die, zoals Michael Emery zegt in zijn gevoelige en informatieve boekje-notities, 'vrienden, leerlingen en collega's (en, vaker wel dan niet - in het geval van zo'n sociaal en gezellig man - een combinatie van alle drie)' waren. Sommige daarvan, zoals Silvina Milsteins ushnarasmou en Francis Potts Nigra sum, werden specifiek gecomponeerd als herdenkingshulde; andere zijn werken die David had gedirigeerd of waar hij op een of andere manier bij betrokken was geweest.

Deze werken variëren enorm in stijl, maar het meest ongebruikelijke is misschien wel Milsteins stuk, het enige dat buiten de christelijke liturgische traditie treedt, namelijk een setting van een Sanskrietgedicht dat handelt over de thema's lente en wedergeboorte. De aanzienlijke technische moeilijkheden worden met aplomb aangepakt door het koor van King's College London, maar Potts Nigra sum (natuurlijk gepaard met het gelijknamige werk van Lhéritier, een werk dat David Trendell had bewerkt) is ook niet zonder uitdagingen; het 'opgeschorte' einde is prachtig behandeld. De twee orgelbegeleide versies van de Evening Canticles, door Rob Keeley en dirigent Gareth Wilson, hebben meer direct betrekking op de Anglicaanse traditie, terwijl Antony Pitts' Pie Jesu (Prayer of the Heart) op opvallende wijze teksten uit de Latijnse dodenmis en de orthodoxe spirituele traditie combineert. In veel opzichten is het meest opvallend mooie van de nieuwe werken Francis Griers Panis angelicus, waarin sopraan- en tenorsolo's magische lijnen weven boven de stilte van het mannenkoor, dat eindigt met een eenvoudige herhaling van de woorden 'panis angelicus'.

Ik keer terug naar de Renaissance-draad die door deze opname loopt: alle vier de componisten die hier vertegenwoordigd zijn - Byrd, Lhéritier, Palestrina en Clemens non Papa - waren geliefd bij David Trendell, en het koor voert deze muziek uit met volledige kennis daarvan, wat uitvoeringen van transparante schoonheid en voorbeeldige balans oplevert. Een stralende ode aan een stralende muzikant.

The death of David Trendell in 2014 at the age of just 50 deprived us of a larger-than-life figure who was not only a musical polymath (conductor, organist, singer, lecturer…) but someone much loved and who had a profound effect on all those who came into contact with him, however briefly. This disc is the result of an outpouring of that love and, naturally, of grief, brought together in a splendid collection that stands as a celebration of David’s life as much as a memorial.

Renaissance polyphony, a constant thread in David Trendell’s life, and of much of which he was a transcriber and editor, is a thread that runs through this recording, linking together with recent works by composers who knew him and were, as Michael Emery says in his sensitive and informative booklet-notes, ‘friends, pupils and colleagues (and, more often than not – in the case of such a sociable and gregarious man – a combination of all three)’. Some of them, such as Silvina Milstein’s ushnarasmou and Francis Pott’s Nigra sum, were composed specifically as memorial tributes; others are works that David had conducted or in some way been involved with.

These works vary enormously in style but perhaps the most unusual is Milstein’s piece, the only one to step outside the Christian liturgical tradition, being a setting of a Sanskrit poem dealing with the themes of spring and rebirth. Its considerable technical difficulties are handled with aplomb by the Choir of King’s College London, but Pott’s Nigra sum (paired, naturally, with the work of the same name by Lhéritier, a work David Trendell had edited) is also not without challenges; the ‘suspended’ ending is beautifully handled. The two organ-accompanied settings of the Evening Canticles, by Rob Keeley and conductor Gareth Wilson, relate more directly to the Anglican tradition, while Antony Pitts’s Pie Jesu (Prayer of the Heart) strikingly combines texts from the Latin Requiem Mass and the Orthodox spiritual tradition. In many ways the most strikingly beautiful of the new works is Francis Grier’s Panis angelicus, in which soprano and tenor soloists weave magical lines above the stillness of the male-voice choir, which ends it with a simple restatement of the words ‘panis angelicus’.

I return to the Renaissance thread that runs throughout this recording: all four composers represented here – Byrd, Lhéritier, Palestrina and Clemens non Papa – were loved by David Trendell, and the choir performs this music in full knowledge of that, producing renditions of transparent beauty and exemplary balance. A radiant tribute to a radiant musician.