mei 2016

Visions

Christina & Michelle Naughton

Van de formidabele intensiteit van Messiaens Visions de l’Amen tot de levendige gratie van Adams’ Hallelujah Junction, deze pianistentweeling demonstreert opmerkelijke virtuositeit en verstandhouding.

Vier jaar na hun indrukwekkende debuut op Orfeo, beginnen de tweelingzusjes van het pianoduo Christina en Michelle Naughton een relatie met Warner Classics op een gedurfde noot, of, nauwkeuriger, in een ware lawine van noten via Messiaens Visions de l’Amen. Dit is tenslotte een uitdagend werk vol textuurrijke struiken en bedrieglijk lastige ritmes, maar weinig duo's kunnen het potentieel voor sonore pracht en breed scala aan klankkleuren weerstaan.

Vrijwel alles komt samen in deze opname. De Naughton-tweeling neemt de très lent-richtlijn van het openingsdeel niet voor waar aan (de componist en zijn vrouw Yvonne Loriod waren net zo snel!), maar ze trekken je mee met hun ijverig geleidelijke, nauwgezet incrementele dynamische opbouw. De declamatorische octaven en pedaal-omhulde akkoorden van No 2 staan ​​in een ideaal voorgrond-/achtergrondperspectief, hoewel de lange openingssolo van de tweede piano de articulaties niet zo goed onderscheidt als in de Osborne-Roscoe-, Oppens-Lowenthal- en Serkin-Takahashi-opnames.

De geaccentueerde antifonale akkoorden van No 3 zijn echter naadloos gesynchroniseerd. De langzame secties van No 4 hebben een aantrekkelijke, zangerige kwaliteit die de muziek vooruit helpt, terwijl een sierlijke, licht ingetogen uitvoering van de lange tweede pianosolo de smakeloze, ziekelijk zoete onderbuik van de muziek bagatelliseert (ik kan dit meestal niet horen zonder te huiveren). Het duo maakt de extatische toeters en bellen van No 7 ook minder zwaar en pompeus dan normaal, simpelweg door de muziek snel en licht te spelen.

György Kurtág's vierhandige arrangement van Bachs Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit volgt als een welkome smaakreiniger, maar waarom wordt Kurtág niet vermeld in de boekjes of inhoudsopgaven? Tot slot bevat John Adams' Hallelujah Junction een mooi puntig canoniek samenspel en discreet pedaalwerk, kwaliteiten die de inherent balletachtige aard van de muziek naar voren brengen. Heldere en zorgvuldig uitgebalanceerde techniek bezegelt een enthousiaste aanbeveling verder.

Four years after their impressive debut release on Orfeo, the twin-sister piano duo Christina and Michelle Naughton begin a relationship with Warner Classics on an audacious note, or, more accurately, in a veritable avalanche of notes via Messiaen’s Visions de l’Amen. After all, this is a challenging work packed with textural thickets and deceptively tricky rhythms, yet few duos can resist its potential for sonorous splendour and wide ranging tone-colour.

Just about everything comes together in this recording. The Naughton twins don’t take the opening movement’s très lent directive at face value (the composer and his wife Yvonne Loriod were similarly speedy!), but they pull you in with their assiduously gradual, painstakingly incremental dynamic build-up. No 2’s declamatory octaves and pedal-enveloped chords line up in ideal foreground/background perspective, although the second piano’s long opening solo doesn’t distinguish the articulations to the degree heard in the Osborne-Roscoe, Oppens-Lowenthal and Serkin-Takahashi recordings.

However, No 3’s accented antiphonal chords are seamlessly synchronised. No 4’s slow sections have an attractive lilting quality that helps propel the music forwards, while a graceful, slightly understated rendition of the long second piano solo downplays the music’s tawdry, sickly sweet underbelly (I usually can’t hear this without wincing). The duo also make No 7’s ecstatic bells and whistles less heavy and pompous than usual, simply by playing the music fast and lightly.

György Kurtág’s four-hand arrangement of Bach’s Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit follows as a welcome palate cleanser, but why isn’t Kurtág credited in the booklet-notes or content listings? Lastly, John Adams’s Hallelujah Junction features nicely pointed canonic interplay and discreet pedalling, qualities that bring out the music’s inherently balletic nature. Clear and carefully balanced engineering further seals an enthusiastic recommendation.