april 2016

Arnold & Hugo de Lantins: Secular Works

Le Miroir de Musique o.l.v. Baptiste Romain

Vijftiende-eeuws repertoire van weinig bekende figuren – mogelijk broers – maar zeker de moeite waard om hier te pleiten. Dit zijn rijkelijk lonende vocale en instrumentale uitvoeringen.

Hugo en Arnold de Lantins zijn enigszins duistere figuren (mogelijk broers, hoewel dit niet bewezen is) die in Italië schouder aan schouder stonden met de jonge Dufay en een klein maar belangrijk oeuvre aan muziek nalieten.

Dat dit een stilistisch referentiepunt biedt voor hun beroemdere collega, is al lang erkend door geleerden, maar deze opname toont op overtuigende wijze de intrinsieke kwaliteit ervan. Werkend binnen de formele conventies van de poëzie van die tijd, ademt hun muziek ingetogen elegantie en evenwicht uit, terwijl de jonge Dufay vaker extravert en opzichtig is. Dit recital richt zich voornamelijk op hun seculiere muziek, hoewel de weinige heilige voorbeelden net zo indrukwekkend zijn. Arnolds Hooglied-setting Tota pulchra es is een van de meest direct aansprekende dingen op de schijf. Hugo is misschien beter bekend vanwege het obscene acrostichon van zijn rondeau Plaindre m’estuet, maar zijn melodieuze uitvoering ervan is een ander hoogtepunt, de volledig vocale uitvoering hier is net zo communicatief als die van Gothic Voices vele jaren geleden (Hyperion, 12/88), hoewel geheel anders in aanpak.

Le Miroir de Musique is een van de vele jonge groepen die worden geleid door een instrumentalist, maar ook stemmen combineren. Deze ensembles bepleiten de instrumentale deelname aan dit repertoire net zo overtuigend als Gothic Voices deed voor volledig vocale uitvoeringen, voornamelijk door zeer kritisch te zijn in hun keuzes voor individuele stukken. De ‘alles behalve de gootsteen’-aanpak van 40 jaar geleden is verdwenen; ook de verminking van poëtische vormen om instrumentale virtuositeit te laten zien (om nog maar te zwijgen van de ego's van instrumentalisten) is verdwenen.

Niet dat deze jonge muzikanten technisch gezien slordig zijn: een ingewikkelde unisonolijn gedeeld op blokfluit en vedel (in Amour servir) wordt feilloos uitgevoerd. De zangers, zoals ik al zei, zijn op gelijke voet met hen, de ingewikkelde kruisritmes van Je suy exent worden met onderscheiding onderhandeld. Dit is een van de meest bevredigende 15e-eeuwse opnames die ik in tijden heb gehoord: specialistisch repertoire dat dat niet verdient.

Hugo and Arnold de Lantins are somewhat shadowy figures (possibly brothers, though this is not proven) who rubbed shoulders with the young Dufay in Italy and left a small but significant body of music.

That this provides a stylistic point of reference for their more famous colleague has long been recognised by scholars, but this recording compellingy demonstrates its intrinsic quality. Working within the formal conventions of the poetry of the time, their music breathes restrained elegance and poise where the young Dufay is more often outgoing and showy. This recital focuses principally on their secular music, although the few sacred examples are just as impressive. Arnold’s Song of Songs setting Tota pulchra es is one of the most immediately appealing things on the disc. Hugo is perhaps better known on account of the obscene acrostic of his rondeau Plaindre m’estuet, but his mellifluous setting of it is another standout, the all-vocal performance here every bit as communicative as that from Gothic Voices many years ago (Hyperion, 12/88), albeit entirely different in approach.

Le Miroir de Musique is one of a number of young groups led by an instrumentalist but combining voices as well. These ensembles make the case for instrumental participation in this repertory as compellingly as Gothic Voices did for all-vocal performance, principally by being very discriminating in their choices for individual pieces. Gone is the ‘everything but the kitchen sink’ approach of 40 years ago; gone, too, is the mangling of poetic forms to showcase instrumental virtuosity (not to say instrumentalists’ egos).

Not that these young musicians are slouches technically: an intricate unison line shared on recorder and vielle (in Amour servir) is flawlessly executed. The singers, as I’ve suggested, are on a par with them, the intricate cross-rhythms of Je suy exent being negotiated with distinction. This is one of the most satisfying 15th-century recordings I’ve heard in a while: specialist repertory that doesn’t deserve to be.