april 2016

Weber: Complete Overtures

WDR Symphony Orchestra, Cologne o.l.v. Howard Griffiths

Howard Griffiths en zijn spelers brengen een opwindend gevoel van karakter, helderheid en kleur in deze Weber-ouvertures – een enorm luistergenot.

Het zou makkelijk zijn om deze nieuwe CPO-cd met alle ouvertures van Weber over het hoofd te zien. Maar dat zou een vergissing zijn, want wat we hier hebben is een opname die je opnieuw op deze glorieuze muziek laat meetikken. Howard Griffiths, de Britse dirigent wiens recente discografie grotendeels uit minder bekende werken uit de 19e eeuw bestond, brengt opwindend levendig en helder spel van het WDR Sinfonieorchester uit Keulen, dat door de technici van West German Radio in briljant helder en realistisch geluid is vastgelegd.

Vanaf het begin zijn de kwaliteiten van de cd duidelijk: de helderheid waarmee je de fluiten de violen kunt horen schaduwen in de openingsflorissant van de Beherrscher der Geister Ouverture, bijvoorbeeld, of de opwindende behendigheid waarmee de cello's een halve minuut in hun lijn komen, of de springende lichtheid van de contrapuntische passage die begint op 2'45". Het is vermeldenswaard dat het pure geluid van de orkestrale tuttis (de grote akkoorden voor de laatste streep van de Freischütz Ouverture, op 7'40", bijvoorbeeld) ook ongewoon opwindend is.

Griffiths geeft elk werk ondertussen een echte urgentie, die het orkest op alle fronten met virtuositeit weet te evenaren (voorbeeld van de vele voorbeelden is de passage die begint op 2'10" in de Silvana Overture), maar hoewel de tempi strak zijn, krijgen we nooit het gevoel van een slordige strengheid die de muziek wat mij betreft van warmte berooft in het spel van de Tapiola Sinfonietta in de meest recente rivaliserende collectie. Hij is ook nooit bang om het tempo te verbreden en zijn tijd te nemen als dat nodig is (zoals hij doet met de grote klarinetsolo van de Oberon Overtures).

Het spel van de blazers is karaktervol, met een twinkeling in het oog van de hobo-solo's en een mix van levendigheid en welluidendheid van de hoofdklarinet. Het spel van de koperblazers is ook bijzonder goed. De trompetten zitten vol martiale bravoure (ondersteund door hard-sticked timps), terwijl de hoorns uitbundig kunnen balken en hun geluid prachtig kunnen inperken: luister hoe ze erin slagen om zowel te mengen als afzonderlijk hoorbaar te zijn in die lakmoesproefpassage, de langzame opening van de Freischütz-ouverture.

Wat de cd zo aangenaam maakt, is misschien het feit dat elke ouverture zorgvuldig gekarakteriseerd aanvoelt. De kleine Turandot- en de Abu Hassan-ouvertures zijn levendig in hun naïeve oriëntalisme (de laatste compleet met brutale slides in de strijkers), terwijl weinigen, denk ik, in staat zullen zijn om het pure lawaai en gekletter te weerstaan ​​dat Griffiths en zijn spelers in de laatste pagina's van de Jubel-Ouvertüre aan de introductie van het (Britse) volkslied brengen. Je hebt misschien al een favoriete cd met Weber-ouvertures, maar ik zou zeggen dat deze er om vraagt ​​om gehoord te worden.

It might be easy to overlook this new CPO disc of all Weber’s overtures. But it would be a mistake to do so, for what we have here is a recording that will have you tapping your toe along to this glorious music afresh. Howard Griffiths, the British conductor whose recent discography has consisted largely of lesser known 19th-century works, brings thrillingly vibrant and lucid playing from Cologne’s WDR Sinfonieorchester, which is captured in brilliantly clear and realistic sound by West German Radio’s engineers.

Right from the very start the disc’s virtues are apparent: the clarity with which one can hear the flutes shadowing the violins in the opening flourish of the Beherrscher der Geister Overture, for example, or the thrilling agility the cellos bring to their line half a minute in, or the skipping lightness to the contrapuntal passage starting at 2'45". It’s worth noting that the sheer sound of the orchestral tuttis (the big chords ahead of the Freischütz Overture’s final dash, at 7'40", for example) is also unusually exciting.

Griffiths, meanwhile, imbues each work with real urgency, which the orchestra match with virtuosity across the board (of many examples, sample the passage starting at 2'10" in the Silvana Overture), but, though the tempi are spruce, we never get any of the sense of hair-shirt stringency that I feel robs the music of warmth in the playing of the Tapiola Sinfonietta on the most recent rival collection. Nor is he ever afraid to broaden the tempo and take his time when it’s required (as he does with the Oberon Overtures’s big clarinet solo).

The wind-playing is characterful, with a twinkle in the eye of the oboe solos and a mixture of liveliness and mellifluousness from the principal clarinet. The brass-playing is also especially fine throughout. The trumpets are full of martial swagger (backed up by hard-sticked timps), while the horns are able to bray boisterously as well as pare their sound down beautifully: listen to how they manage to both blend and be individually audible in that litmus-test passage, the slow opening of the Freischütz Overture.

What makes the disc so enjoyable, perhaps, is the fact that each overture feels carefully characterised. The little Turandot and the Abu Hassan overtures are vivid in their naive orientalism (the latter complete with cheeky slides in the strings), for example, while few, I’d imagine, will be able to resist the sheer clamour and clatter Griffiths and his players bring to the introduction of the (British) National Anthem in the final pages of the Jubel-Ouvertüre. You might already have a favourite disc of Weber overtures, but I’d say this one demands to be heard.