maart 2016

Musica e poesia

Rosa Feola & Iain Burnside

Deze release belichaamt de missie van de Rosenblatt-serie: opmerkelijke zangers vinden en deze aan een zo breed mogelijk publiek presenteren. ‘Een absolute winnaar’, schrijft onze criticus.

In hun zoektocht naar de vocale sterren van de toekomst hebben Rosenblatt Recitals een indrukwekkend succespercentage behaald. Nu de live recitals (oorspronkelijk in St John's, Smith Square, meer recent in Wigmore Hall) studio-opnames zijn gaan opleveren, brengen ze hun vondsten naar een breder publiek. Van deze drie laatste cd's is er één een absolute winnaar. De jonge Italiaanse sopraan Rosa Feola is alles wat Rosenblatt Recitals hoopt te ontdekken: een prachtige stem in haar jeugdige bloei, een artiest op de drempel van een veelbelovende carrière.

In tegenstelling tot Feola's recital in de Rosenblatt-serie in 2014, biedt deze cd een programma met alleen maar liederen, allemaal in het Italiaans. De twee groepen van Respighi zijn typerend voor de kleine schatten die te vinden zijn in de erfenis van deze verwaarloosde liedcomponist. Zijn Quattro Rispetti toscani, verfijnde zettingen van vier volksachtige gedichten, tonen de lichte, belcanto schoonheid van Feola’s sopraan (haar Elvira in I puritani van de Welsh National Opera vorig jaar kreeg speciale lof). De vijf Deità silvane (‘Bosgoden’), gesitueerd in een Arcadisch landschap van ruisende bossen en verlaten klassieke tuinen, openen de deur naar een wereld die half verlicht is door het Franse impressionisme. Iain Burnside golft met koele precisie door begeleidingen die uit Debussy’s Préludes hadden kunnen komen en Feola evenaart hem in de zachte, flikkerende lichten in haar stem. (Toscanini, Horowitz, Rubinstein en Heifetz zaten op de eerste rij van het publiek bij de première en zullen geluk hebben gehad om zo'n verfijnde uitvoering te horen.)

Een groep van drie late liederen van Martucci, daterend uit 1906, biedt een andere kijk op hoe Italiaanse componisten de nieuwste muzikale innovaties uit Frankrijk absorbeerden. Vervolgens leidt een paar zettingen van een sonnet van Dante, een van Ponchielli, de andere van Pinsuti, beide naar verluidt eerste opnamen, netjes naar Liszts verheven Tre Sonetti di Petrarca. Feola is niet gepassioneerd in deze zoals Pavarotti of Carerras in hun opnamen, maar haar evenwicht is onberispelijk. Ze neemt enkele van de hogere opties voor de stem, maar niet allemaal. In één daarvan, aan het einde van ‘Pace non trovo’, stijgt ze naar een moeiteloze D-mol – een hoogtepunt, in elke betekenis van het woord, van zang die overal wordt gesierd met een elegante zoetheid zonder ooit sentimenteel of zoetsappig aan te voelen.

In their search for the vocal stars of the future, Rosenblatt Recitals have enjoyed an impressive hit-rate. Now that the live recitals (originally at St John’s, Smith Square, more recently at Wigmore Hall) have started to spawn studio-made recordings, they are bringing their finds to a wider audience. Of these three latest discs, one is an absolute winner. The young Italian soprano Rosa Feola is everything that Rosenblatt Recitals hope to discover – a beautiful voice in its youthful prime, an artist on the threshold of an auspicious career.

Unlike Feola’s recital in the Rosenblatt series in 2014, this disc offers a programme solely of songs, all in Italian. The two groups by Respighi are typical of the minor treasures to be found among this neglected song composer’s legacy. His Quattro Rispetti toscani, sophisticated settings of four folk‑like poems, show off the light, bel canto beauty of Feola’s soprano (her Elvira in Welsh National Opera’s I puritani last year garnered special praise). The five Deità silvane (‘Woodland Deities’), set in an Arcadian landscape of rustling forests and abandoned classical gardens, open the door to a world half lit by French Impressionism. Iain Burnside ripples with cool precision through accompaniments that might have been drawn from Debussy’s Préludes and Feola matches him in the gentle, flickering lights in her voice. (Toscanini, Horowitz, Rubinstein and Heifetz were in the front row of the audience for the premiere and will have been lucky to hear such a fine‑grained performance.)

A group of three late songs by Martucci, dating from 1906, offers a different take on how Italian composers were absorbing the latest musical innovations from France. Then a pair of settings of a Dante sonnet, one by Ponchielli, the other by Pinsuti, both said to be first recordings, leads neatly to Liszt’s exalted Tre Sonetti di Petrarca. Feola is not impassioned in these like Pavarotti or Carerras in their recordings, but her poise is impeccable. She takes some of the higher options for the voice, though not all. In one, at the close of ‘Pace non trovo’, she rises to an effortless D flat – a high point, in every sense, of singing that is graced everywhere with an elegant sweetness without ever feeling sentimental or saccharine.