maart 2016

Copland: Orchestral Works, Vol. 1 - Ballet Suites

BBC Philharmonic Orchestra o.l.v. John Wilson

Een spannend signaal dat deze Copland-orkestserie van John Wilson er een zal zijn om te volgen, van een Fanfare van echt drama tot een ‘Hoe-Down’ van glorieuze charme!

Andrew Littons recente opname van Coplands Billy the Kid en Rodeo met het Colorado Symphony (BIS, 1/16) was opmerkelijk omdat het de zelden uitgevoerde complete versies van de balletten bood. John Wilson, in de eerste in een reeks van Coplands orkestrale muziek voor Chandos, kiest voor de iets kortere suites en die van Appalachian Spring. Daarmee komt Wilson in directe concurrentie met dirigenten die zo idiomatisch zijn in dit repertoire als Tilson Thomas en Bernstein, om nog maar te zwijgen van de componist zelf. Bernsteins verslagen van de drie balletsuites zijn prachtig en hebben opmerkelijk goed geluid voor hun leeftijd (1959-61). Echter, geen van deze opnames, zelfs niet BIS' uitstekende multi-channel productie voor Litton, kan tippen aan de ruimtelijkheid, transparantie en het gewicht van het geluid op de nieuwe Chandos-cd. Het is de best klinkende opname die ik in tijden heb gezien.

Wilsons uitvoeringen zijn eveneens indrukwekkend en hij weet uitstekend spel te bemachtigen van de BBC Philharmonic. De openings-Fanfare for the Common Man – met de originele partituur voor koperblazers en slagwerk in plaats van de versie voor volledig orkest die de finale van de Derde symfonie opent – ​​heeft het soort impact dat gegarandeerd klachten van de buren oplevert, ervan uitgaande dat je ze kunt horen kloppen. De door volksliederen geïnspireerde El Salón México heeft een enorme flair in Wilsons handen, de solotrompet aan het begin klinkt heerlijk dronken en nonchalant; maar er is ook gevoeligheid en verfijning, de lyrische melodie voor verdeelde violen geniet van frasering van verleidelijke warmte en tederheid.

De drie balletten krijgen sterk gekarakteriseerde interpretaties, even pikant en aangrijpend in de langzamere passages als krachtig en uitbundig in de snellere. De solotrompet in ‘Prairie Night’ uit Billy the Kid is een opvallend moment, hier net zo suggestief als een symbool van eenzaamheid als in Vaughan Williams’ Derde symfonie, terwijl de ‘Saturday Night Waltz’ uit Rodeo zich ontvouwt met diep ontroerende warmte en natuurlijkheid. De ontroering en verrukking van de rustigere episodes van Appalachian Spring worden ook sterk overgebracht. Wilsons liefde voor de Amerikaanse volksliedjes die Copland in deze werken gebruikt, is duidelijk, en de precisie en het ritme van het spel in ‘Hoe-Down’ uit Rodeo, met zijn stuiterende xylofoon en fanfare-trompetten, zorgen voor een opwindende afsluiting. Ik heb enorm genoten van het luisteren naar deze cd.

Andrew Litton’s recent recording of Copland’s Billy the Kid and Rodeo with the Colorado Symphony (BIS, 1/16) was notable for offering the rarely performed complete versions of the ballets. John Wilson, in the first in a series of Copland’s orchestral music for Chandos, opts for the slightly shorter suites as well as that of Appalachian Spring. In doing so, Wilson comes into direct competition with conductors as idiomatic in this repertoire as Tilson Thomas and Bernstein, not to mention the composer himself. Bernstein’s accounts of the three ballet suites are magnificent and enjoy remarkably good sound for their age (1959-61). However, none of these recordings, not even BIS’s excellent multi-channel production for Litton, matches the spaciousness, transparency and weight of the sound on the new Chandos disc. It’s the finest-sounding recording to have come my way for some time.

Wilson’s performances are similarly impressive, and he secures superb playing from the BBC Philharmonic. The opening Fanfare for the Common Man – using the original scoring for brass and percussion rather than the version for full orchestra that opens the finale of the Third Symphony – has the sort of impact that’s guaranteed to bring complaints from the neighbours, assuming you can hear them knocking. The folksong-inspired El Salón México has tremendous panache in Wilson’s hands, the solo trumpet near the start sounding deliciously drunken and insouciant; but there’s also sensitivity and refinement, the lyrical melody for divided violins enjoying phrasing of beguiling warmth and tenderness.

The three ballets receive strongly characterised interpretations, as piquant and affecting in the slower passages as they are punchy and ebullient in the faster ones. The solo trumpet in ‘Prairie Night’ from Billy the Kid is a standout moment, here as evocative an emblem of loneliness as it is in Vaughan Williams’s Third Symphony, while the ‘Saturday Night Waltz’ from Rodeo unfolds with deeply moving warmth and naturalness. The poignancy and rapture of the quieter episodes of Appalachian Spring are also strongly conveyed. Wilson’s affection for the American folksongs that Copland uses throughout these works is obvious, and the precision and snap of the playing in ‘Hoe-Down’ from Rodeo, with its ricocheting xylophone and fanfaring trumpets, makes for a thrilling close. I enjoyed listening to this disc enormously.