februari 2016

Brahms: Works for Piano

Jonathan Plowright

Jonathan Plowright, altijd een bedachtzame en briljante pianist, zet zijn Brahms-onderzoek voort met een andere schitterende verzameling.

De complete Brahms-pianomuziek van Jonathan Plowright voor BIS, die in 2013 werd uitgebracht, heeft nu deel 3 bereikt, met al zijn intelligentie, subtiliteit en kracht in volle bloei. Andere pianisten – Leon McCawley, Stephen Hough en Andreas Haefliger onder hen – hebben gezinspeeld op een nieuwe richting, of misschien een restauratie, in de interpretatie van Brahms. Plowright, op zijn originele, doordachte manier, loopt voorop. Dikke, modderige texturen overspoeld met pedaal (klinkt duidelijk onhaalbaar op de nieuwste piano's die Brahms kende) en loodzware tempi die zo kenmerkend zijn voor de benadering van deze muziek uit het midden van de 20e eeuw, worden snel en gelukkig dingen uit het verleden.

Een ding dat Plowrights interpretaties zo aantrekkelijk maakt, is dat ze totaal fris klinken, alsof een volledig gevormde, beschaafde muzikant, niet gehinderd door conventionele benaderingen of algemeen aanvaarde wijsheid, deze partituren voor het eerst in volwassenheid oppakte. De resultaten zijn vaak onverwacht, maar altijd passend en nooit minder dan overtuigend.

De b mineur Capriccio (Op 76 nr. 2) is ongehaast, bedeesd, alsof het zijn grappen in een fluistering toevertrouwt. De robuuste cis mineur Capriccio (nr. 5), met zijn swaggerende kruisritmes en gepassioneerde beweringen, creëert een miniatuur epos. Het is moeilijk om een ​​andere uitvoering te bedenken die de grillige stemmingswisselingen van de C majeur Capriccio (nr. 8) met meer finesse en inzicht schetst.

Delicatesse en oprechte sentiment kenmerken het gracieuze a majeur Intermezzo (Op 118 nr. 2), wat Plowrights gave illustreert om sentiment op te roepen zonder sentimentaliteit. Het verhaal dat verteld wordt in de g mineur Ballade (nr. 3) is gevuld met magere, gemene, no-nonsense vastberadenheid, terwijl het veelgeprezen es mineur Intermezzo (nr. 6) hier ondubbelzinnig krachtig naar voren komt, zijn welsprekendheid deels te danken aan secco staccatos en kristalheldere texturen.

De Walsen, Op. 39, presenteren, ondanks al hun ongebreidelde uitbundigheid, dezelfde rijkdom aan details die Op. 76 en 118 kenmerken. De Variaties op een Hongaarse melodie vormen een charmante ouverture voor het programma. Ik heb het gevoel dat dit nog wel even de maatstaf voor Brahms-onderzoek zal zijn.

Jonathan Plowright’s complete Brahms piano music for BIS, inaugurated in 2013, has now reached Vol 3, with all its intelligence, subtlety and power in full blossom. Other pianists – Leon McCawley, Stephen Hough and Andreas Haefliger among them – have hinted at a new direction, or perhaps a restoration, in Brahms interpretation. Plowright, in his original, thoughtful way, leads the pack. Thick, muddy textures awash in pedal (sounds patently unachievable on the latest pianos Brahms knew) and leaden tempi so characteristic of the mid-20th-century approach to this music are rapidly and happily becoming things of the past.

One thing that makes Plowright’s interpretations so compelling is that they sound totally fresh, as though a fully formed, cultured musician, unencumbered by conventional approaches or received wisdom, took up these scores for the first time in maturity. The results are often unexpected, yet always apt and never less than convincing.

The B minor Capriccio (Op 76 No 2) is unrushed, diffident, as though confiding its drolleries in a whisper. The robust C sharp minor Capriccio (No 5), with its swaggering cross-rhythms and passionate assertions, creates a miniature epic. It’s difficult to think of another performance that delineates the mercurial mood-swings of the C major Capriccio (No 8) with greater finesse and insight.

Delicacy and heartfelt sentiment characterise the gracious A major Intermezzo (Op 118 No 2), illustrating Plowright’s gift for evoking sentiment without sentimentality. The story told in the G minor Ballade (No 3) is filled with lean, mean, no-nonsense resolve, while the much-belaboured E flat minor Intermezzo (No 6) emerges here unequivocally powerful, its eloquence partly due to secco staccatos and crystalline textures.

The Waltzes, Op 39, for all their unfettered ebullience, present the same wealth of detail that characterises Opp 76 and 118. The Variations on a Hungarian Melody provide a charming overture to the programme. I have a feeling this is going to be the benchmark Brahms survey for some time to come.