januari 2016

Saint-Saëns: Cello Concertos, Le Carnaval des Animaux, Africa & Wedding Cake

Truls Mørk & Louis Lortie, Hélène Mercier & Bergen PO o.l.v. Neeme Järvi

Van de concerten tot het Carnaval der Dieren, Saint-Saëns wordt vertolkt door fantastische solisten die duidelijk van het repertoire houden.

Ik vind het idee van een cd waarop de top van de ene stersolist naar de andere gaat, leuk. En ik vind een programma leuk dat verschillende niveaus van betrokkenheid van het orkest vereist. Zo speelt Truls Mørk na de twee celloconcerten met plezier tweede viool (om het zo maar te zeggen) voor Louis Lortie en Hélène Mercier in Carnival, voordat Lortie de solopositie inneemt voor de twee piano- en orkestwerken.

Dit is een van die opnames waarbij het lastig lijkt om naar fouten te zoeken en die je juist aanmoedigt om achterover te leunen, te ontspannen, te luisteren en je te wentelen. Mørk brengt zijn karakteristieke scherpte en bergachtige toon naar de concerten, waarbij hij in alle drie de delen van de a-mineur (nr. 1) iets bredere tempi hanteert dan rivalen als Steven Isserlis en Jamie Walton (hun timing is opmerkelijk vergelijkbaar). Daarentegen is Mørk in de fluctuerende puls van het eerste deel van de d-mineur (nr. 2) iets levendiger.

De Grande fantaisie zoologique krijgt een van zijn meest succesvolle uitvoeringen op schijf (zonder verteller) met precies de juiste balans tussen instrumentale virtuositeit, gevoelige muzikaliteit en, waar de gelegenheid zich voordoet, plezier. Chandos heeft de moeite en kosten genomen om een ​​glasharmonica en zijn speler (Alasdair Malloy) in te huren voor ‘Aquarium’, terwijl Lortie en Mercier me echt hardop lieten lachen in ‘Pianistes’ met hun poging tot ensemble van graad 3. Ze klinken oprecht ongerepeteerd en incompetent (net zoals veel pianisten dit gedeelte rechttoe rechtaan spelen als degenen die te hard hun best doen en de komedie overdrijven). ‘Le cygne’ is elegant geformuleerd en heeft een gracieus tempo – meer Thames dan Tuonela – en in feite is mijn enige bedenking over het hele Carnival waarom de twee piano's zo dominant zijn in ‘L’éléphant’.

Lortie verslaat de Wedding Cake en Africa met een passende lichte toets en Gallische nonchalance, duidelijk genietend van de digitale uitdagingen die Saint-Saëns presenteert, op elke stap van de weg geëvenaard door de energieke Bergen-spelers en Järvi. Het is de beste versie van deze twee betoveraars sinds Stephen Hough in 2001, maar als je deze specifieke Chandos-selectie wilt, is er geen concurrentie. Prachtig programma. Prachtige opname. Wat is er niet leuk aan?

I like the idea of a CD where top billing passes from one star soloist to another. And I like a programme that demands different levels of involvement from the orchestra. Thus, after the two cello concertos, Truls Mørk is happy to play second fiddle (so to speak) to Louis Lortie and Hélène Mercier in Carnival before Lortie takes over the solo spot for the two piano-and-orchestra works.

This is one of those recordings where it seems invidious to look for faults and which just encourages you to sit back, relax, listen and wallow. Mørk brings his characteristic incisiveness and mountain-spring tone to the concertos, adopting somewhat broader tempi in all three movements of the A minor (No 1) than such rivals as Steven Isserlis and Jamie Walton (their timings are remarkably similar). Conversely, in the fluctuating pulse of the first movement of the D minor (No 2), Mørk is slightly brisker.

The Grande fantaisie zoologique receives one of its most successful performances on disc (sans narrator) with just the right balance of instrumental virtuosity, sensitive musicianship and, where the opportunity presents itself, fun. Chandos has gone to the trouble and expense of hiring a glass harmonica and its player (Alasdair Malloy) for ‘Aquarium’, while Lortie and Mercier actually made me laugh out loud in ‘Pianistes’ with their grade 3 attempt at ensemble. They sound genuinely unrehearsed and incompetent (as many pianists play this section straight as those who try too hard and over-egg the comedy). ‘Le cygne’ is elegantly phrased and gracefully paced – more Thames than Tuonela – and in fact my only reservation about the whole Carnival is why the two pianos are so dominant in ‘L’éléphant’.

Lortie dispatches the Wedding Cake and Africa with an appropriate light touch and Gallic insouciance, clearly revelling in the digital challenges Saint-Saëns presents, matched every step of the way by the spirited Bergen players and Järvi. It is the best version of these two enchanters since Stephen Hough in 2001, but if you want this particular Chandos selection there is no competition. Lovely programme. Lovely recording. What’s not to like?