december 2017

Bach: Magnificat in E-Flat Major & Missa in F Major

Monteverdi Choir; English Baroque Soloists o.l.v. Sir John Eliot Gardiner

De nieuwe opname van Gardiner viert de muziek die Bach schreef voor Kerstmis in Leipzig – een uitgave die het stempel draagt ​​van zijn muzikale uitmuntendheid.

Dit is Gardiners tweede opname van de Weihnachtscantate nr. 151, die dateert uit Bachs gouden periode van cantatecompositie, twee jaar na het Magnificat: nog verfijnder en rustgevender van troostende autoriteit dan zijn verslag uit de Cantata Pilgrimage uit 2000 (12/06). Geïllustreerd door de onbewuste onschuld van Angela Hicks in de lange openingsaria van de cantate, heeft Gardiner steeds meer de neiging gehad om zangers te casten en te coachen in een ader van expressie die is afgepeld van traditioneel solistische of assertieve methoden van levering: hier is de tekst alles.

Met de Es-versie van het Magnificat wordt de spanning opgevoerd ten opzichte van zijn bekendere neef in D majeur, evenals de toonhoogte, alsof je een viool opnieuw stemt, hoewel het koorwerk opmerkelijk ontspannen is in wat neerkomt op 10 van de lastigste minuten in Bachs hele oeuvre. De solisten zijn allemaal opvallend jeugdig van toon, met name alt Eleanor Minney (‘Et exultavit’) en sopraan Hannah Morrison (‘Quia respexit’). Reginald Mobley en Hugo Hymas combineren zich in een bijzonder aangrijpende mate in ‘Et misericordia’.

Zelfs als de leden van het Monteverdi Choir niet uit het boek zingen, zoals zij en andere vocale ensembles de afgelopen jaren hebben gedaan, klinken ze bevrijd van de partituur. De fuga's zijn strak zonder gereglementeerd te zijn; inderdaad, Gardiners oude opname klinkt wat stijf in vergelijking, ook al zette het destijds een standaard die deze nieuwe opname vervangt. De vreemde, harmonisch verontrustende aard van de vier geïnterpoleerde bewegingen wordt benadrukt door ze in een ander, meer afstandelijk perspectief te plaatsen. Het refrein is ook enigszins teruggetrokken in de parodie F majeur Mis, om drukke instrumentale details zoals een springend paar hoorns en mooie obligato bijdragen van violiste Kati Debretzeni en hoboïste Rachel Chaplin beter te kunnen onthullen.

This is Gardiner’s second recording of the Christmas Cantata No 151, which dates from Bach’s golden period of cantata composition, two years after the Magnificat: even more exquisitely refined and restfully possessed of consoling authority than his account from the 2000 Cantata Pilgrimage (12/06). Exemplified by the unselfconscious innocence of Angela Hicks in the cantata’s long opening aria, Gardiner has more and more tended to cast and coach singers in a vein of expression peeled of traditionally soloistic or assertive methods of delivery: here, the text is everything.

With the E flat version of the Magnificat, the tension is turned up over its more familiar D major cousin as well as the pitch, like retuning a fiddle, though the choral work is remarkably relaxed in what amounts to 10 of the trickiest minutes in Bach’s entire output. The soloists are all appreciably youthful in tone, especially alto Eleanor Minney (‘Et exultavit’) and soprano Hannah Morrison (‘Quia respexit’). Reginald Mobley and Hugo Hymas combine to an especially affecting degree in ‘Et misericordia’.

Even if the members of the Monteverdi Choir aren’t singing off the book, as they and other vocal ensembles have done in recent years, they sound liberated from the score. The fugues are tight without being regimented; indeed, Gardiner’s old recording sounds a little stiff by comparison, even if it set a standard at the time which this new recording supersedes. The alien, harmonically disconcerting nature of the four interpolated movements is emphasised by placing them in a different, more distant perspective. The chorus is also slightly recessed in the parody F major Mass, the better to uncover busy instrumental detail such as a bounding pair of horns and lovely obbligato contributions from violinist Kati Debretzeni and oboist Rachel Chaplin.