november 2017

Lost Is My Quiet

Carolyn Sampson & Iestyn Davies & Joseph Middleton

Neem twee sterzangers en een geprezen pianist, en het resultaat is een recital dat even verrukkelijk als kundig is. De vreugde die ze beleven aan het samen muziek maken is vanaf het begin duidelijk.

De affiche belooft veel en de uitvoeringen leveren dat zeker op. Collega's in barokoratorium en opera al bijna een decennium, Carolyn Sampson en Iestyn Davies vormen een symbiotisch partnerschap in deze diverse duetten, hun toon (niet in de laatste plaats hun controle over vibrato) en stijl zijn ideaal op elkaar afgestemd. Ze zijn ook boeiende vertolkers, met een aanstekelijk gevoel van gedeeld genot in de Purcell-Britten 'Sound the trumpet' (Sampsons joelende, ongeschreven octaafsprong die gegarandeerd een glimlach oproept) en de onhandige adolescente erotiek van 'Celemene'. Hier en elders geniet Joseph Middleton ten volle van de vindingrijkheid en extravagantie van Brittens pianorealisaties. Te midden van de duetten zingt Sampson 'If music be the food of love' met een gemakkelijke vloeiendheid en gratie. Davies zweeft een etherische lijn in de opening van ‘Music for a while’ (hier een zweem van Alfred Deller), en dramatiseert vervolgens levendig het donkere middengedeelte dat Alecto’s slangen en zweep oproept. Dit favoriete lied is niet alleen rustgevend, des te meer in Brittens arrangement.

Mendelssohn en Schumann zouden ongetwijfeld een wenkbrauw hebben gefronst bij het idee van een falsettist– een ras dat in het 19e-eeuwse Duitsland vrijwel onbekend was– in de Biedermeier-salon. Countertenors die zich aan het lied hebben gewaagd, klinken vaak gejaagd of humeurig als ze naar passie streven. Iestyn Davies vermijdt deze valkuil en kiest voor langzame, reflectieve solo’s die zijn buitenaardse zuiverheid van toon en serene legato laten zien. Mendelssohns elegische barcarolle ‘Scheidend’ en Schumanns rustig majestueuze ‘Nachtlied’ – chromatisch meer getroebleerd dan Schuberts zetting van Goethes beroemde afscheidsgedicht – zijn hoogtepunten, net als Carolyn Sampsons snelle, glimlachende ‘Aufträge’, gesteund door Middletons doorschijnende begeleiding. De duetten – superieure salonmuziek – zijn allemaal betoverend. Met Middleton altijd als levendige partner, mengen de zangers zich welluidend in al die strelende tertsen en sexten, met verfijnde frasering en een onbewuste charme, niet in de laatste plaats in de glinsterende opwinding van Mendelssohns ‘Maiglöckchen’, in zijn feeërieke scherzo-stijl, en Schumanns vrolijke quasi-volkslied ‘Schön Blümlein’.

Welluidende charme is de standaardmodus in de solo’s en duetten van Roger Quilter, wiens genoegens, net als die van zijn Franse tijdgenoot Reynaldo Hahn, bescheiden maar duurzaam zijn. Zelfs na verschillende hoorzittingen ben ik nog niet helemaal overtuigd van de combinatie van sopraan en countertenor (in plaats van tenor) in het walsduet uit Quilters operette Julia. Maar de andere duetten en solo's zijn wederom een ​​genot: in de kalme intensiteit die Davies in 'Music, when soft voices die' brengt, Sampsons ontroerende eenvoud in 'Drink to me only with thine eyes', en haar uitbundigheid en hartstocht in 'Love's Philosophy', waarbij de stem glorieus naar het hoogtepunt van het lied stijgt.

Kritiek? Nou, Schumanns huiselijke duet 'So wahr die Sonne scheinet' is te eerbiedig voor mijn smaak. En beide zangers hadden hun Duitse medeklinkers soms meer pit kunnen geven zonder de regel in gevaar te brengen. Maar dit is muggenzifterij. Hier is een boeiend, ongekunsteld programma, gepresenteerd door zangers - een duo in duizend - en pianist met een stijl en allure die moeilijk te evenaren zijn. Niemand die ook maar enigszins aangetrokken wordt tot dit repertoire zou zich moeten inhouden.

The billing promises much, and the performances certainly deliver. Colleagues in Baroque oratorio and opera for nigh on a decade, Carolyn Sampson and Iestyn Davies make a symbiotic partnership in these assorted duets, their tone (not least their control of vibrato) and style ideally matched. They are compelling interpreters, too, with an infectious sense of shared enjoyment in the Purcell-Britten ‘Sound the trumpet’ (Sampson’s whooping, unscripted octave leap guaranteed to provoke a smile) and the fumbling adolescent eroticism of ‘Celemene’. Here and elsewhere Joseph Middleton fully savours the ingenuity and extravagance of Britten’s piano realisations. Amid the duets, Sampson sings ‘If music be the food of love’ with an easy fluidity and grace. Davies floats an ethereal line at the opening of ‘Music for a while’ (shades here of Alfred Deller), then vividly dramatises the dark central section evoking Alecto’s serpents and whip. This favourite song is not merely soothing, all the more so in Britten’s arrangement.

Mendelssohn and Schumann would doubtless have raised an eyebrow at the notion of a falsettist – a breed all but unknown in 19th-century Germany – in the Biedermeier salon. Countertenors who have ventured into Lieder are apt to sound flustered or petulant when they strive for passion. Iestyn Davies avoids this trap, choosing slow, reflective solos that display his otherworldly purity of tone and serene legato. Mendelssohn’s elegiac barcarolle ‘Scheidend’ and Schumann’s quietly majestic ‘Nachtlied’ – more chromatically troubled than Schubert’s setting of Goethe’s famous valedictory poem – are highlights, as is Carolyn Sampson’s fleet, smiling ‘Aufträge’, abetted by Middleton’s diaphanous accompaniment. The duets – superior salon music – are all enchanting. With Middleton always an animated partner, the singers blend mellifluously in all those caressing thirds and sixths, with refined phrasing and an unselfconscious charm, not least in the shimmering excitement of Mendelssohn’s ‘Maiglöckchen’, in his fairy scherzo vein, and Schumann’s blithe quasi-folk song ‘Schön Blümlein’.

Euphonious charm is the default mode in the solos and duets by Roger Quilter, whose pleasures, like those of his French contemporary Reynaldo Hahn, are modest but durable. Even after several hearings I’m not quite convinced by the pairing of soprano and countertenor (rather than tenor) in the waltz duet from Quilter’s operetta Julia. But the other duets and solos, again, are a delight: in the calm intensity Davies brings to ‘Music, when soft voices die’, Sampson’s touching simplicity in ‘Drink to me only with thine eyes’, and her exuberance and ardour in ‘Love’s Philosophy’, with the voice soaring gloriously to the song’s climax.

Quibbles? Well, Schumann’s homely duet ‘So wahr die Sonne scheinet’ is too reverential for my taste. And both singers could have sometimes given their German consonants more bite without compromising the line. But this is nitpicking. Here is a captivating, unhackneyed programme, presented by singers – a double act in a thousand – and pianist with a style and allure it would be hard to beat. No one remotely drawn to this repertoire should hold back.