november 2017

Vaughan Williams: A London Symphony (Symphony No. 2)

BBC Symphony Orchestra o.l.v. Martyn Brabbins

Een prachtige aanvulling op de catalogus van zowel het werk als van Martyn Brabbins, zonder twijfel een van de meest scherpzinnige pleitbezorgers van het Britse repertoire van vandaag.

Martyn Brabbins is de meesterbrein achter een prachtig meeslepend verslag van Vaughan Williams' A London Symphony in de eerste gepubliceerde editie uit 1920. Met een speelduur van ongeveer 52 minuten is het een canvas van opwindende vaart, suggestieve kracht en torenhoge ambitie, en bevat het bijna 50 maten van zeer fantasierijke muziek die een aantal collega's van de componist (met name Arnold Bax en Bernard Herrmann) jammer genoeg uit de laatste 'herziene editie' van de symfonie uit 1936 zagen verdwijnen. Brabbins moedigt de leden van het BBC SO niet alleen aan om hun uiterste best te doen, de resulterende uitvoering komt op mij over als een veel scherpere en onderscheidendere aangelegenheid dan Martin Yates' kenmerkende luchtige uitje met de RSNO (Dutton, 15/10).

Ik bewonder vooral de manier waarop Brabbins ervoor zorgt dat de wonderbaarlijk gedempte en verwachtingsvolle introductie (die zich hier lijkt te ontvouwen met alle tijd van de wereld) fungeert als een structureel bevredigend tegenwicht voor de herverschijning van hetzelfde materiaal vanaf 11'43" in de uitgebreide epiloog - een slimme toets die symptomatisch is voor de langetermijnovertuiging van zijn conceptie. Hij peilt ook uitzonderlijk goed naar het sluimerende ongemak dat de diepe coda van het derde deel achtervolgt, waarvan de voortekenen van tragedie des te vernietigender overgaan in de gekwelde kreet die de finale inluidt en de vermoeiende tred van de daaropvolgende Maestoso alla marcia. Bovenal toont Brabbins een zeer echte liefde voor deze opmerkelijke partituur, waarvan de rijkdom aan gedenkwaardige vindingrijkheid, vrijgevigheid van geest en caleidoscopische stemmingsbereik samen de oorspronkelijke gedrukte gedachten van de componist tot een feest maken voor zowel hoofd als hart.

De opvullingen zijn ook een genot. Elizabeth Watts maakt een stralende vertoning in Orpheus With His Lute, en ze wordt vergezeld door Mary Bevan en Kitty Whately voor een ontwapenend idiomatische vertolking van Sound Sleep, een verrukkelijke zetting van Christina Rossetti die voor het eerst werd gehoord als een a cappella-voorstelling in april 1903 op het East Lincolnshire Music Festival in Spilsby (de huidige orkestratie volgde kort daarna). Bedacht als een teststuk voor de National Brass Band Championships van 1957, geniet de smaakvolle set Variations eveneens een voorbeeldige steun, ditmaal van de scherp gedisciplineerde Royal College of Music Brass Band.

Kortom, een onweerstaanbare bloemlezing, nauwgezet begeleid door het ervaren Keener/Eadon-productieteam en essentieel om naar te luisteren voor alle RVW-fans.

Martyn Brabbins masterminds a superbly involving account of Vaughan Williams’s A London Symphony in its first published edition from 1920. Clocking in at around 52 minutes, it’s a canvas of thrilling sweep, evocative power and vaulting ambition, and incorporates nearly 50 bars of highly imaginative music that a number of the composer’s colleagues (most notably Arnold Bax and Bernard Herrmann) were sorry to see jettisoned from the symphony’s final ‘revised edition’ of 1936. Not only does Brabbins encourage the members of the BBC SO to give of their considerable best, the resulting performance strikes me as an altogether more trenchant and discerning affair than Martin Yates’s characteristically breezy outing with the RSNO (Dutton, 10/15).

I particularly admire the way Brabbins ensures that the wonderfully hushed and expectant introduction (which here seems to unfold with all the time in the world) acts as a structurally satisfying counterbalance to the same material’s reappearance from 11'43" in the extended epilogue – a canny touch symptomatic of the long-term cogency of his conception. He also gauges exceptionally well the slumbering unease which stalks the third movement’s profound coda, its portents of tragedy carrying over all the more devastatingly into the anguished cry that launches the finale and the weary tread of the ensuing Maestoso alla marcia. Above all, Brabbins exhibits a very real love for this remarkable score, whose wealth of memorable invention, generosity of spirit and kaleidoscopic range of mood combine to make the composer’s initial printed thoughts such a feast for both head and heart.

The fill-ups are a joy, too. Elizabeth Watts makes a radiant showing in Orpheus With His Lute, and she is joined by Mary Bevan and Kitty Whately for a disarmingly idiomatic rendering of Sound Sleep, a ravishing setting of Christina Rossetti first heard as an a cappella offering in April 1903 at the East Lincolnshire Music Festival in Spilsby (the present orchestration followed soon afterwards). Conceived as a test-piece for the 1957 National Brass Band Championships, the tasteful set of Variations likewise enjoys exemplary advocacy, this time from the crisply disciplined Royal College of Music Brass Band.

An irresistible anthology, in sum, painstakingly supervised by the experienced Keener/Eadon production team and essential listening for all RVW devotees.