oktober 2017

Blow: An Ode on the Death of Mr Henry Purcell & Other Works

Arcangelo o.l.v. Jonathan Cohen

Arcangelo onder leiding van Jonathan Cohen wordt steeds sterker; op dit laatste album bieden ze een deskundige en boeiende verdediging van de muziek van Purcells leraar, John Blow.

Deze release voegt zich bij een verrassend klein gezelschap dat zich volledig wijdt aan werken van Purcells leraar en vriend John Blow (behalve de opera Venus en Adonis), en is een welkome aanblik. Samen met de relatief bekende Ode on the Death of Mr Henry Purcell – een juweel van de 17e-eeuwse Engelse muziek – zijn hier knappe rariteiten in de vorm van drie odes die laten zien dat Purcell niet de enige componist was die een muzikaal succes maakte van dit ogenschijnlijk weinigbelovende genre. Er zijn ook drie charmante instrumentale kamermuziekstukken.

Begin the Song!, voor St Cecilia’s Day 1684, is een oproep tot sensueel, op sommige plaatsen ordinair genot van de krachten van muziek die Blows fantasierijke reacties op tekst laten zien (ik hou van de manier waarop de muziek soepel muteert bij ‘zachtste gedachten, die in taal glijden, / zachtste woorden brengen, die in getallen glijden’). The Nymphs of the Wells markeert de achtste verjaardag van de laatste hoop van de Stuarts op een koninklijke opvolging, William Duke of Gloucester; als het bedoeld was voor het eigen genot van het ziekelijke kind, zoals de gedramatiseerde aanpak en het banale vers misschien suggereren, deed Blow zelf weinig concessies in zijn eigen zanglijnen, die op zijn gebruikelijke manier neigen naar het geraffineerd meanderende en verrassende, terwijl ze uiteindelijk altijd goed lijken te komen. Dread Sir, the Prince of Light, voor Nieuwjaarsdag 1678, is zo mogelijk nog eenvoudiger, en weerspiegelt misschien een luchtigere hofgelegenheid.

Voor velen zal het leren kennen van deze stukken overtuigend genoeg zijn, maar de uitvoeringen maken de verleiding compleet met hun deskundige spel en zang, krachtige maar smaakvol gerealiseerde gevoel voor stijl en – ondanks dat ze meestal één-op-één zijn – stevig gevormde contouren en effectieve illustratieve toetsen, zoals de tokkelende theorbe voor de ‘schokkende sferen’ van de Purcell Ode. De twee hoge tenoren, die flirten tussen borst- en kopstem, zijn een zoete traktatie in dit laatste stuk, vaker de speeltuin van countertenoren. Met een opname die wonderbaarlijk helder en levendig is, lijkt alles goed te gaan voor Jonathan Cohen op dit moment.

This release joins a surprisingly small company entirely devoted to works by Purcell’s teacher and friend John Blow (excepting the opera Venus and Adonis), and makes a welcome sight. Along with the relatively well-known Ode on the Death of Mr Henry Purcell – a jewel of 17th-century English music – here are handsome rarities in the form of three odes showing that Purcell was not the only composer to make a musical success of this apparently unpromising genre. There are also three charming instrumental chamber pieces.

Begin the Song!, for St Cecilia’s Day 1684, is a call to sensual, in places raunchy enjoyment of music’s powers that shows Blow’s imaginative responses to text (I love the way the music smoothly mutates at ‘gentlest thoughts, that into language glide, / bring softest words, that into numbers slide’). The Nymphs of the Wells marks the eighth birthday of the Stuarts’ last hope of a royal succession, William Duke of Gloucester; if it was intended for the sickly child’s own enjoyment, as the dramatised approach and trite verse perhaps hint, Blow himself made few concessions in his own vocal lines, which in his usual way tend to the sophisticatedly meandering and surprising while always seeming to come out right in the end. Dread Sir, the Prince of Light, for New Year’s Day 1678, is if anything more straightforward, perhaps reflecting a breezier court occasion.

For many, getting to know these pieces will be persuasion enough, but the performances complete the seduction with their expert playing and singing, vigorous but tastefully realised sense of style and – despite being mostly one-to-a-part – firmly shaped contours and effective illustrative touches, such as the strumming theorbo for the Purcell Ode’s ‘jarring spheres’. The two high tenors, flirting between chest and head voice, are a sweet treat in this last piece, more often the playground of countertenors. With a recording that is wonderfully clear and alive, everything seems to be going right for Jonathan Cohen at present.