september 2017

Mozart: Piano Concertos Nos. 25 & 26

Francesco Piemontesi & Scottish Chamber Orchestra o.l.v. Andrew Manze

Als er overtuigend bewijs nodig was dat Mozarts K503-concert onderschat wordt – zoals Piemontesi beweert in de Musician and the Score van deze maand – dan is dit het.
Zijn sympathie voor de stijl en het ethos van de muziek van de Salzburger zingt gewoon uit de luidsprekers. Piemontesi weet dat hij de ster is, maar is gevoelig genoeg om te beseffen dat hij een firmament deelt met de orkestsolisten, ondanks dat hij een beetje in de schijnwerpers staat in de microfoon.

Geen koortsachtige d mineur Sturm und Drang of sentimentele Elvira Madigan voor Francesco Piemontesi's debuut Linn (en Mozart concerto) opname. In plaats daarvan heeft hij gekozen voor een koppeling die een tikje ijler is: de trompet-en-drum-beladen K503 en zijn opvolger, de vaak verguisde Coronation. Dit is een jonge pianist (geb 1983) die zijn Mozartiaanse geloofsbrieven al ruimschoots heeft getoond - op een schijf met sonates en kortere solowerken (Naïve, 7/14) en op 'Mozart 225', de 200-cd complete Mozart-editie van Decca (10/16), waarvoor hij werd belast met nieuwe opnames van enkele rariteiten en ontdekkingen. Ook hier zingt zijn sympathie voor de stijl en het ethos van de muziek van de Salzburger gewoon uit de speakers.

Er is meer intimiteit dan innerlijkheid in deze kamermuziekuitvoeringen; Piemontesi weet dat hij de ster is, maar is gevoelig genoeg om te beseffen dat hij een firmament deelt met de orkestsolisten, ondanks dat hij een beetje in de schijnwerpers staat op de microfoon. De militaristische openingsbeweging van K503 kan een soort knalfeest worden, maar de Zwitserse pianist trekt zich instinctief terug voordat hij de muziek overheerst, en voegt hier en daar brutale versieringen toe alsof het hem allemaal te gemakkelijk afgaat.

Hij plaatst de enigszins verwaarloosde Coronation als eerste op de cd en communiceert dringend dat dit verre van de 'arme verwant' is onder Mozarts late pianoconcerten, zoals vaak raadselachtig wordt aangenomen. Het is een van Mozarts meest melodieus genereuze en harmonisch verkennende concerten (zelfs naar zijn normen), en Piemontesi geniet duidelijk van de flitsen van Bachiaanse imitatieve schrijfstijl tussen de handen. Het is ook een favoriet van Maria João Pires, wiens live VPO-optreden in 1990 met Abbado een kenmerkend wonder van understatement is; Piemontesi voelt niet de behoefte om zo bescheiden te zijn, en waarom zou hij? Dit is nog steeds muziek voor jonge mannen – de componist was ongeveer even oud als Piemontesi toen hij het schreef – en er wordt met spanning uitgekeken naar meer Mozart uit deze hoek.

No fevered D minor Sturm und Drang or sentimental Elvira Madigan for Francesco Piemontesi’s debut Linn (and Mozart concerto) recording. Instead he’s chosen a coupling that’s a touch more rarefied: the trumpet-and-drum-laden K503 and its successor, the oft-denigrated Coronation. This is a young pianist (b1983) who has already amply displayed his Mozartian credentials – on a disc of sonatas and shorter solo works (Naïve, 7/14) and on ‘Mozart 225’, the 200-CD complete Mozart edition from Decca (10/16), for which he was charged with new recordings of some rarities and discoveries. Here again, his sympathy with the style and ethos of the Salzburger’s music simply sings from the speakers.

There is intimacy rather than inwardness to these chamber-scale performances; Piemontesi knows he’s the star but is sensitive enough to realise that he shares a firmament with the orchestral soloists, despite being ever so slightly spotlit in the miking. The militaristic opening movement of K503 can become something of a bang-fest but the Swiss pianist instinctively draws back before overpowering the music, adding cheeky touches of ornamentation here and there as if it were all too easy for him.

He places the somewhat neglected Coronation first on the disc and communicates urgently that this is far from the ‘poor relation’ among Mozart’s late piano concertos that it is often puzzlingly assumed to be. It’s one of Mozart’s most melodically generous and harmonically exploratory concertos (even by his standards), and Piemontesi clearly enjoys the flashes of Bachian imitative writing between the hands. It’s a favourite, too, of Maria João Pires, whose live 1990 VPO performance with Abbado is a characteristic miracle of understatement; Piemontesi doesn’t feel the need to be so self-effacing, and why should he? This is still young man’s music – the composer was a similar age to Piemontesi when he wrote it – and more Mozart from these quarters is eagerly awaited.