juli 2017

The Complete Songs of Fauré, Vol. 2

Diverse solisten & Malcolm Martineau

Malcolm Martineau’s onderzoek naar Fauré’s liederen combineert een aantal hele cycli met zeldzaamheden, en volgt de eerste in het bieden van een aantal prachtige zangstukken aan de luisteraars.

Het tweede deel van Malcolm Martineau’s overzicht van Fauré’s liederen is uitzonderlijk mooi, zowel in materiaalkeuze als in de kwaliteit van de uitvoering. Het formaat is een kopie van zijn voorganger (A/16): drie sets of cycli – La chanson d’Ève (1910), de liederen van Shylock (1889) en de Op 85-groep (1902) – worden naast liederen geplaatst die Fauré’s hele carrière bestrijken, gedeeld door een zorgvuldig geselecteerde line-up van zangers, in dit geval negen. Er zijn hier enkele mooie zeldzaamheden, met name de vroege Baudelaire-zetting ‘Hymne’ (1870), en een paar duetten, balancerend op het virtuoze, die Fauré in 1873 schreef voor Pauline Viardots dochter Marianne, kortstondig zijn verloofde, en haar zus Claire.

Twee zangers die nieuw zijn in de serie zijn te horen in de hoofdwerken. Sarah Connolly's uitvoering van La chanson d'Ève is misschien wel de beste sinds Dawn Upshaw's – extatisch maar ingetogen, en uitstekend gecontroleerd, zowel dynamisch als emotioneel, terwijl Eve's besef van de onvolkomenheden van Eden begint te registreren. Bariton Thomas Oliemans – donker van stem, zeer elegant – pakt Shylock en Op. 85 aan. De Shylock Serenade combineert branie met sensualiteit: het 'Madrigal', gericht aan Portia door de Prins van Aragon, is terecht kunstzinniger in evenwicht en formeler. Zijn ingehouden passie maakt indruk in Op. 85, waar de symbolistische teksten gevaarlijk overdreven kunnen lijken.

De overige zangers zijn allemaal bekend van de eerste cd. Janis Kelly en Lorna Anderson leveren een geslaagd duet: elders is Kelly's vermogen om hoge, zwevende lijnen vol te houden goed te horen in het prachtige 'Le pays des rêves', terwijl Anderson, met haar warme middenregisters, wonderen verricht met het reflectieve 'Le secret'. John Chest, wiens zang een echte openbaring was in Vol 1, is hier eveneens uitstekend. Ben Johnson en Iestyn Davies krijgen elk maar één nummer, hoewel ze allebei hoogtepunten zijn. Martineau's begrip van Fauré's pianospel, waarin minder meer betekent en virtuositeit wordt vermeden ten gunste van nuance, blijft onberispelijk.

The second instalment of Malcolm Martineau’s survey of Fauré’s songs is exceptionally beautiful, both in choice of material and quality of performance. The format replicates that of its predecessor (A/16): three sets or cycles – La chanson d’Ève (1910), the songs from Shylock (1889) and the Op 85 group (1902) – are juxtaposed with songs that span Fauré’s entire career, shared between a carefully selected line-up of singers, nine in this instance. There are some lovely rarities here, notably the early Baudelaire setting ‘Hymne’ (1870), and a couple of duets, teetering on the virtuoso, that Fauré wrote in 1873 for Pauline Viardot’s daughter Marianne, briefly his fiancée, and her sister Claire.

Two singers new to the series are heard in the main works. Sarah Connolly’s performance of La chanson d’Ève is arguably the finest since Dawn Upshaw’s – ecstatic yet restrained, and superbly controlled, both dynamically and emotionally, as Eve’s awareness of the imperfections of Eden begins to register. Baritone Thomas Oliemans – dark-voiced, very elegant – tackles Shylock and Op 85. The Shylock Serenade blends swagger with sensuality: the ‘Madrigal’, addressed to Portia by the Prince of Aragon, is rightly more artfully poised and formal. His reined-in passion impresses in Op 85, where the Symbolist texts can seem dangerously overwrought.

The remaining singers are all familiar from the first disc. There’s accomplished duetting from Janis Kelly and Lorna Anderson: elsewhere, Kelly’s ability to sustain high, hovering lines is heard to advantage in the exquisite ‘Le pays des rêves’, while Anderson, with her warm middle registers, does wonders with the reflective ‘Le secret’. John Chest, whose singing was a real revelation in Vol 1, is similarly excellent here. Ben Johnson and Iestyn Davies only get one song each, though both are highlights. Martineau’s understanding of Fauré’s piano-writing, in which less means more and virtuosity is avoided in favour of nuance, remains impeccable.