mei 2017

Heroines of Love & Loss

Ruby Hughes & Mime Yamahiro Brinkmann & Jonas Nordberg

De jonge Britse sopraan Ruby Hughes brengt interpretaties van schrijnende schoonheid naar deze 17e-eeuwse stukken, elk lied zo persoonlijk en communicatief.

Ruby Hughes is een jonge sopraan die in 2009 zowel de eerste prijs als de publieksprijs won bij de London Handel-competitie; twee jaar lang, vanaf 2011, was ze een BBC New Generation-artiest. Ze heeft een warme, bijna zachte stem, die goed past bij deze ondernemende selectie van 17e-eeuwse liederen. Een overdosis melancholie wordt afgewend door de opname van instrumentale stukken, waaronder de delen van een cellosonate van Vivaldi, afgewisseld met de vocale stukken.

Het is in feite met een stuk voor solo-theorbe dat de schijf opent. Jonas Nordberg brengt een vleugje rubato naar de Kapsberger Toccata die een tegenhanger vindt in de expressieve manier van Mime Yamahiro Brinkmann met de Sarabanda van Vivaldi. Het tweede nummer is de air uit Bonduca, waar Purcell op grappige wijze een vocale fanfare schrijft op ‘waar de schrille trompetten nooit klinken’. De toonhoogte die voor het recital is gekozen, ongeveer een toon lager dan de huidige standaard, lijkt Dido's Lament bijzonder aangrijpend te maken.

Maar het opvallende kenmerk van de cd is de reeks krachtige stukken van Italiaanse vrouwelijke componisten. Barbara Strozzi's L'Eraclito amoroso is een scena: het openingsrecitatief wordt gevolgd door vier strofen over een dalende grondbas in mineur. Haar Lagrime mie is op dezelfde manier dramatisch, met recitatief en arioso. Nog een klaagzang, Lasciatemi qui solo van Francesca Caccini, dochter van Giulio, ontlokt subtiel responsief spel van Nordbergs theorbe. De sacrale stukken van Claudia Sessa en Lucrezia Vizzana zijn niet zo memorabel; maar Ruby Hughes brengt ze allemaal een voorbeeldig begrip en stijl. In het anonieme laatste stuk imiteren de woorden toegeschreven aan Anna Boleyn, cello en luit een luidende klok: wonderbaarlijk!

Ruby Hughes is a young soprano who won both first prize and the audience prize at the London Handel competition in 2009; for two years from 2011 she was a BBC New Generation artist. She has a warm, almost mellow voice, well suited to this enterprising selection of 17th-century songs. An overdose of melancholy is averted by the inclusion of instrumental pieces, including the movements of a Vivaldi cello sonata interspersed with the vocal items.

In fact it is with a piece for solo theorbo that the disc opens. Jonas Nordberg brings a touch of rubato to the Kapsberger Toccata that finds a counterpart in Mime Yamahiro Brinkmann’s expressive way with the Sarabanda of the Vivaldi. The second number is the air from Bonduca, where Purcell amusingly writes a vocal fanfare at ‘where the shrill trumpets never sound’. The pitch chosen for the recital, about a tone lower than today’s standard, seems to make Dido’s Lament especially poignant.

But the striking feature of the disc is the array of powerful pieces by Italian women composers. Barbara Strozzi’s L’Eraclito amoroso is a scena: the opening recitative is followed by four stanzas over a minor-key descending ground bass. Her Lagrime mie is similarly dramatic, incorporating recitative and arioso. Yet another lament, Lasciatemi qui solo by Francesca Caccini, daughter of Giulio, elicits subtly responsive playing from Nordberg’s theorbo. The sacred pieces by Claudia Sessa and Lucrezia Vizzana are not quite so memorable; but to all of them Ruby Hughes brings an exemplary understanding and stylishness. In the anonymous last piece, the words attributed to Anne Boleyn, cello and lute imitate a tolling bell: marvellous!