mei 2017

Beethoven: Piano Sonatas

Sunwook Kim

Het vertrouwde komt tot uiting in deze uitvoeringen van enkele van de bekendste werken uit het solo pianorepertoire; een cd die bevestigt dat Sunwook Kim inderdaad een zeer goede artiest is.

De nog jonge winnaar van de Leeds Competition van 2006 presenteerde zijn Beethoven-referenties meer dan indrukwekkend met de Hammerklavier en Waldstein vorig jaar (1/16). Voor zijn vervolg blijft hij bij bekende sonates met een naam, en de resultaten zijn, als het al iets is, nog opvallender.

Kim is gezegend met technische beheersing, intelligentie en communicatieve flair in gelijke mate en op een zeer hoog niveau. De eerste hiervan is moeilijk te missen: de verraderlijke buitenste delen van de Appassionata zijn kristalhelder, zelfs onder de grootste dramatische druk, en de finale van de Moonlight gaat op het hoogtepunt van Presto agitatos, zonder het minste vermoeden van gebrabbel. In tegenstelling tot velen, waaronder zelfs enkele bekende namen, schuurt zijn geluid nooit in fortissimo, en nogmaals, dat komt niet door gebrek aan kracht. Ook zijn cantabile en legato zijn niet te versmaden. Deze sterke punten worden nooit omwille van zichzelf gebruikt. Kim heeft een onfeilbaar gevoel voor onderliggende harmonische spanning en tonaal ontwerp, plus de vaardigheid om kleur toe te passen en dienovereenkomstig te mengen, wat zijn spel zowel welsprekendheid als architectonische stevigheid geeft en hem ervan weerhoudt om op gimmicky overdrijving te vertrouwen om zijn stempel te drukken.

Geen maar, echt niet. Zou hij op sommige plaatsen nog gedurfder kunnen zijn? Misschien, en misschien zal hij dat zijn als de tijd rijp is. Misschien is de introductie van het eerste deel Grave in de Pathétique zo ver uit elkaar geplaatst dat het voelt als een speciaal pleidooi; maar op de langere termijn werkt het als het tegenovergestelde van de hoofdsecties van de Sturm und Drang. Misschien zullen de meer kenners van Beethovens sonates Kim als vertolker tekortschieten; maar op basis van dit bewijs zou ik er zeker niet op rekenen. De opnamekwaliteit is overigens uitstekend, de Berlijnse Jezus-Christus-Kirche, zoals hier vastgelegd, biedt het optimale qua helderheid, warmte en impact

The still-young winner of the 2006 Leeds Competition presented his Beethoven credentials more than impressively with the Hammerklavier and Waldstein last year (1/16). For his follow-up he stays with familiar named sonatas, and the results are, if anything, even more striking.

Kim is blessed with technical command, intelligence and communicative flair in equal measure and at a very high level. The first of these is hard to miss: the treacherous outer movements of the Appassionata are crystal-clear, even under the greatest dramatic strain, and the finale of the Moonlight goes at the fullest of Presto agitatos, without the slightest suspicion of gabble. Unlike many, including even some household names, his sound never grates in fortissimo, and again that’s not for want of forcefulness. Nor is there any fault to be found with his cantabile and legato. These strengths are never indulged in for their own sake. Kim has an unerring sense of underlying harmonic tension and tonal design, plus the skill to apply colour and blend accordingly, which gives his playing both eloquence and architectural solidity and saves him from having to rely on gimmicky exaggeration to make his mark.

No buts, really. Could he be even more daring in places? Perhaps, and perhaps he will be when the time is right. Perhaps the first-movement Grave introduction in the Pathétique is so spaced-out as to feel like special pleading; but it works out in the longer term as the polar opposite to the Sturm und Drang main sections. Perhaps the more connoisseur-like of Beethoven’s sonatas will find Kim wanting as an interpreter; but on this evidence I certainly wouldn’t bank on it. Recording quality is splendid, incidentally, Berlin’s Jesus-Christus-Kirche, as captured here, offering the optimum in clarity, warmth and impact