mei 2017

Bach Reimagines Bach

William Carter

William Carter brengt een opmerkelijke diepgang van artisticiteit naar welk lid van de vroege tokkelinstrumentenfamilie – en welke componist – hij ook bespeelt: hier is het de luit, en Bach, en het is een prachtig luisterstuk.

‘Hier zijn dus 3 graden van herinterpretatie voor uw overweging. Mijn eigen minimalistische inspanning, Bachs milde herinterpretatie van BWV1006 met een baslijn en wat versieringen, en dan de prachtige transmutatie die BWV995 is. Ik hoop dat ze allemaal plezier geven!’

Dat doen ze inderdaad. Gitarist en luitspeler extraordinaire, continuospeler van de sterren Bill Carter, die in een typisch opgewekte stemming zijn vermakelijke en informatieve boekje-notitie afsluit met het bovenstaande, heeft zich eindelijk gewaagd in het miniatuuruniversum dat JS Bachs muziek voor sololuit is (na Bachs eigen werken voor soloviool of cello), na jaren van verkenning van meer afgelegen gebieden zoals de barokgitaarmuziek van Francesco Corbetta en Santiago de Murcia. Het was het wachten waard.

Carter was een leerling van Nigel North, wiens complete opnames van Bachs soloviool- en cellomuziek getranscribeerd voor luit een van de juwelen in de kroon van Linn Records is. Hij brengt de toewijding van zijn voormalige leraar mee om Bachs muziek te zien als een taal waarin men vloeiend moet zijn met een oor voor de coloristische mogelijkheden van de luit, geboren uit jarenlange optredens met orkesten en kamerensembles.

Zo is er de soepelheid en flexibiliteit van de zin van de solist; maar er is ook het duidelijke genot van pure sonoriteit en tinten en schakeringen van toon. Deze kwaliteiten zijn het meest duidelijk in de vrijere preludes van de sonate en suite in g mineur; maar er is ook een prachtig gebruik van notes inégales in de Siciliana en de Courante van beide suites, terwijl andere dansbewegingen profiteren van Carters bedrieglijk subtiele, onderscheidende verbeelding.

Tempo's zijn, vergeleken met die van een speler als Hopkinson Smith in dezelfde werken, enigszins aan de trage kant. Dat komt omdat Carter geen haast heeft om ergens te komen. Hij is er al lang geleden.

‘So here are 3 degrees of reimagination for your consideration. My own minimalist effort, Bach’s mild refashioning of BWV1006 with a bass line and some ornaments, and then the wonderful transmutation that is BWV995. I hope they all give pleasure!’

Indeed they do. Guitarist and lutenist extraordinaire, continuo player to the stars Bill Carter, who in typically cheerful mood ends his entertaining and informative booklet-note with the above, has finally ventured forth into the miniature universe that is JS Bach’s music for solo lute (after Bach’s own works for solo violin or cello), following years exploring more far-flung regions such as the Baroque guitar music of Francesco Corbetta and Santiago de Murcia. It has been worth the wait.

Carter was a student of Nigel North, whose complete recordings of Bach’s solo violin and cello music transcribed for lute is one of the jewels in Linn Records’ crown. He brings his former teacher’s devotion to seeing Bach’s music as a language in which one must strive to be fluent with an ear for the colouristic possibilities of the lute born of years performing with orchestras and chamber ensembles.

Thus there is the soloist’s suppleness and flexibility of phrase; but there is also the obvious enjoyment of pure sonority and tints and shades of tone. These qualities are most evident in the freer preludes of the G minor Sonata and Suite; but there is a lovely use of notes inégales in the Siciliana and the Courante of both suites as well, while other dance movements benefit from Carter’s deceptively subtle, distinctive imagination.

Tempos are, when compared with a player such as Hopkinson Smith’s in the same works, somewhat on the leisurely side. That’s because Carter isn’t in a hurry to get anywhere. He arrived a long time ago.