mei 2017
The Italian Job
La Serenissima o.l.v. Adrian Chandler
Deze indrukwekkende opname van barokspecialisten La Serenissima is verrukkelijk levendig en vol vitaliteit. Er is een voelbare sensatie van het samenwerken aan muziek maken.
Mijn hart sloeg een slag over toen dit nieuwe aanbod van La Serenissima en Adrian Chandler op mijn bureau belandde, zo groot was mijn genot van hun opname van de Gramophone Awards, Vivaldi Vier Jaargetijden (10/15). Dus om te ontdekken dat ze met dit volledig Italiaanse assortiment van sinfonia's en concerten hun triomf van 2016 daadwerkelijk hebben overtroffen - en blijkbaar moeiteloos - geeft me niet weinig plezier.
La Serenissima hebben een glorieus en al te zeldzaam vermogen om iemands hartslag opnieuw te laten versnellen met elk nieuw project, en 'The Italian Job' heeft al hun typische kenmerken: een frisse, zinderende toon vol vitaliteit en plezier, een moeiteloze, gemakkelijke zwier van zowel ensemble als solisten, en het geheel ondersteund door een wetenschappelijke houding ten opzichte van programmering en uitvoeringsstijl die toch met lichte gratie wordt gedragen.
Ze bezorgen de opnamecriticus ook een probleem, want als je geconfronteerd wordt met zo'n consistent uitstekend, qua kleur en stijl contrasterend programma waarvan de verschillen absoluut samen als een eenheid zingen, dan voelt het volkomen nutteloos om de aandacht van de lezer te vestigen op 'hoogtepunten'. Ik zal echter zeggen dat Chandlers vioolsolo's in het Tartini Concerto voor viool, strijkers en continuo van een zingende zoetheid en gemak zijn die je doen wensen dat het niet zou eindigen. En dat nog nooit een Albinoni hoboconcert mij zo in vervoering heeft gebracht als dit dubbelconcert met solisten Gail Hennessy en Rachel Chaplin. Tot slot, terwijl ik bij opnames meestal alleen maar gefocust ben op het afgewerkte pakket in mijn handen, kon ik bij Torelli’s Sinfonia in C niet anders dan dromen van wat een buitengewone luisterervaring het moet zijn geweest tijdens de opnamesessie, op St John’s Smith Square – zowel in de weelderig klinkende tuttis (deze sinfonia heeft een monsterlijke solobezetting van vier trompetten, pauken en twee hobo’s, fagotten, violen en cello’s) als in de plotselinge dalingen naar onverwacht intieme strijkersbezettingen.
Kortom, als ik gevraagd zou worden om deze recensie samen te vatten in twee simpele woorden, dan zouden dat zijn: koop het
My heart skipped a beat when this new offering from La Serenissima and Adrian Chandler landed on my desk, such was my enjoyment of their Gramophone Awards-shortlisted Vivaldi Four Seasons recording (10/15). So to discover that with this all-Italian assortment of sinfonias and concertos they’ve actually topped their 2016 triumph – and apparently effortlessly – gives me no small amount of pleasure.
La Serenissima have a glorious and all-too-rare ability to make one’s pulse race afresh with every new project, and ‘The Italian Job’ has all their typical hallmarks: a fresh, zinging tone alive with vitality and enjoyment, an effortless easy panache from both ensemble and soloists, and the whole underpinned by a scholarly attitude to programming and performance style which is yet worn with light grace.
They also throw the recording critic a problem, because when faced with such a consistently excellent, colouristically and stylistically contrasting programme whose differences absolutely sing together as a unit, then to draw readers’ attentions to ‘highlights’ feels thoroughly unhelpful. However, I will say that Chandler’s violin solos in the Tartini Concerto for violin, strings and continuo are ones of a singing sweetness and ease that leave you wishing it wouldn’t end. Also, that never has an Albinoni oboe concerto held me in such rapt delight as this double concerto did with soloists Gail Hennessy and Rachel Chaplin. Finally, that while with recordings I’m usually focused only on the finished package in my hands, with Torelli’s Sinfonia in C I couldn’t help but dream of what an extraordinary listening experience it must have been at the recording session, at St John’s Smith Square – both in the lavishly ringing tuttis (this sinfonia has a monster-sized solo line-up of four trumpets, timpani and two each of oboes, bassoons, violins and cellos) and in the sudden drops down to unexpectedly intimate string forces.
In short, were I asked to condense this review down to two simple words, they would be: buy it