mei 2017

Elgar: Cello Concerto - Tchaikovsky: Roccoco Variations

Johannes Moser & Suisse Romande Orchestra o.l.v. Andrew Manze

We hebben de laatste tijd een aantal hele mooie Elgar Cello Concerto-cd's gehad, en die van Johannes Moser staat daar zeker bij.

Een zeer ongebruikelijk verslag van het Elgar Concerto, een dat zowel muzikaal aangrijpend is als op relatief korte afstand is opgenomen. De eerste minuten eisen onmiddellijk de aandacht, Johannes Mosers behandeling van de openingsakkoorden zelfverzekerd en tonaal vol, de oplopende soloschalen die leiden naar de hoofdmelodie aarzelend gelaagd, de melodie zelf tederheid gepersonifieerd, subtiel vertragend voordat de strijkers de leiding nemen en Moser stoutmoedig opstijgt naar de top van de frase. De reactie van het volledige orkest is zowel heroïsch als opbeurend. Het tweede onderwerp laat zien dat Moser en de lessenaars van de Suisse Romande elkaar in de hand spelen, met flexibiliteit om te sparen (meer dan bij de meeste van Mosers rivalen), het hoofdgedeelte van het Allegro molto tweede deel, zeer vlot genomen, puur kwikzilver, opnieuw met een scherpe inter-instrumentale dialoog die veel voorkomt. Het Adagio doet echt pijn, Moser bereikt zijn effect door vibrato te variëren van een intense, pulserende gloed tot een koelere, trillingsvrije lijn. De finale is extreem dramatisch, of het nu gaat om de zwaar beladen fugato-stijl muziek van 4'39" (geweldige koperblazers hier) of de melancholische episodes in het hart van de beweging (beginnend vanaf ongeveer 6'21"), waar Moser, hoewel hij vanuit het hart speelt, de muziek nooit sentimentaliseert, en Manze is duidelijk van dezelfde mening. De razende terugkeer van het Adagio (9'12") en de uitdagende herhaling van de openingsakkoorden van het concert die volgen, zullen u waarschijnlijk de adem benemen.

Voordat hij deze opname maakte, wijdde Moser zich aan belangrijk bronmateriaal en in het geval van Tsjaikovski's Rococo Variaties kiest hij, net als Steven Isserlis, ervoor om de originele versie te spelen in plaats van de Fitzenhagen-editie, die naast het aanbrengen van wijzigingen in individuele variaties, ook hun volgorde verandert. Opnieuw biedt Moser een uitvoering die gevoeligheid, behendigheid en briljantie combineert, terwijl Manze en het Suisse Romande Orchestra consequent op de bal zijn. De kortere Tsjaikovski-fill-ups handhaven de interpretatieve hoge normen die al zijn vastgesteld, de Pezzo capriccioso, Tsjaikovski's tweede originele compositie voor het instrument, is vooral gedenkwaardig. Al met al een prachtige cd, beide grote werken verleenden opnames die tot de beste behoren die we de afgelopen jaren hebben gehoord, de Elgar zeker als aan te bevelen als Sol Gabetta of Isserlis.

A most unusual account of the Elgar Concerto, one that’s both musically gripping and recorded at relatively close quarters. The first minutes command immediate attention, Johannes Moser’s handling of the opening chords confident and tonally full-bodied, the ascending solo scales that lead to the principal melody haltingly tiered, the melody itself tenderness personified, slowing subtly before the strings take the lead and Moser rises boldly to the crest of the phrase. The full orchestra’s response is both heroic and uplifting. The second subject finds Moser and the desks of the Suisse Romande playing into each other’s hands, with flexibility to spare (more so than on the majority of Moser’s rivals), the main body of the Allegro molto second movement, taken very briskly, pure quicksilver, again with keen inter-instrumental dialogue much in evidence. The Adagio positively aches, Moser achieving his affect by varying vibrato from an intense, pulsing glow to a cooler, tremor-free line. The finale is extremely dramatic, whether in the heavily weighted fugato-style music from 4'39" (great brass here) or the melancholic episodes at the heart of the movement (starting from around 6'21"), where Moser, although playing from the heart, never sentimentalises the music, and Manze is obviously of a like mind. The rapt return of the Adagio (9'12") and the defiant restatement of the concerto’s opening chords that follow will likely take your breath away.

Prior to making this recording Moser applied himself to significant source material and in the case of Tchaikovsky’s Rococo Variations he opts, like Steven Isserlis, to play the original version rather than the Fitzenhagen edition, which, in addition to making changes to individual variations, alters their order. Again, Moser offers a performance that combines sensitivity, agility and brilliance, while Manze and the Suisse Romande Orchestra are consistently on the ball. The shorter Tchaikovsky fill-ups maintain the interpretative high standards already established, the Pezzo capriccioso, Tchaikovsky’s second original composition for the instrument, especially memorable. Altogether a wonderful CD, then, both major works granted recordings that are among the finest we’ve hard in recent years, the Elgar certainly as recommendable as either Sol Gabetta or Isserlis.