april 2017
Mozart: Arien
Anett Fritsch & Munich Radio Orchestra o.l.v. Alessandro De Marchi
De personages lijken rechtstreeks uit dit verrukkelijke recital van Mozart-aria's te komen, en ze worden allemaal overtuigend neergezet door de Duitse sopraan Anett Fritsch.
De Mozart van Anett Fritsch is een waar genot. Dit is geen flauw essay van de gebruikelijke verdachten in anonieme kleuren, maar een levendige portrettengalerij van personages die Fritsch daadwerkelijk op het podium heeft gespeeld. Ze presenteert meerdere personages uit de drie opera's van da Ponte en ze zijn allemaal prachtig gevarieerd, allemaal komen ze over als levende, ademende individuen. Fritsch is een lichte sopraan - niet anders dan Maria Bengtsson, wiens Mozart-cd ik vorige maand heb gerecenseerd - maar ze doet zoveel meer met de tekst en karakterisering.
Haar Cherubino is buiten adem van hormonale opwinding ('Voi che sapete' prachtig versierd in de herhaling), haar gravin schrijnt van de pijn. Fritsch doet wonderen met de tekst, ze verstaat duidelijk elk woord. Haar Susanna is koket, met gerolde R's in 'dolce susurro' die mijn hart een slag doen overslaan.
Donna Elvira is gekweld en lichtjes van streek, en laat een vleugje bluf in haar coloratuur toe, terwijl Zerlina één en al zoetheid en onschuld is, en veel behendigheid toont in de afsluitende zinnen van ‘Batti, batti’, dat in een vlot tempo wordt gespeeld. Hoge noten worden fantasierijk gekleurd. Fiordiligi’s ‘Per pietà’ is serieus, grenzend aan wanhopig, terwijl er een stoïcijnse, gepassioneerde kwaliteit zit in ‘Come scoglio’. Zelfs Despina – die ik normaal gesproken irritant vind – is hier onweerstaanbaar, een brutale meid die vastbesloten is om de zussen van Così te bevrijden. Fritsch volgt dit op met twee fantastische concertaria’s. Misschien ben ik hebzuchtig, maar ik had ook graag een souvenir van haar Pamina gehad.
Vanaf de allereerste maten van de Ouverture tot Die Nozze di Figaro, met pittige ‘historisch geïnformeerde’ houtblazers en stekelige strijkers, zorgt het spel van het Munich Radio Orchestra onder leiding van Alessandro De Marchi ervoor dat je meteen rechtop gaat zitten en luistert. Een juweel van een plaat.
Anett Fritsch’s Mozart is a sheer delight. This is no bland essay of the usual suspects painted in anonymous colours but a vivid portrait gallery of characters that Fritsch has actually played on stage. She presents multiple characters from the three da Ponte operas and they’re all beautifully variegated, all coming across as living, breathing individuals. Fritsch’s is a light soprano – not unlike Maria Bengtsson’s, whose Mozart disc I reviewed last month – but she does so much more with the text and characterisation.
Her Cherubino is breathless with hormonal excitement (‘Voi che sapete’ wonderfully ornamented in the repeat), her Countess aches with pain. Fritsch does marvels with the text, clearly understanding every word. Her Susanna is coquettish, with rolled Rs in ‘dolce susurro’ making my heart skip a beat.
Donna Elvira is tormented and slightly unhinged, allowing touches of bluster into her coloratura, whereas Zerlina is all sweetness and innocence, demonstrating plenty of agility in the closing phrases of ‘Batti, batti’, which is taken at a sprightly pace. High notes are coloured imaginatively. Fiordiligi’s ‘Per pietà’ is earnest, verging on desperate, while there’s a stoic, impassioned quality to ‘Come scoglio’. Even Despina – who I usually find an irritant – is irresistible here, a saucy minx determined to liberate Così’s sisters. Fritsch follows this up with two superb concert arias. Perhaps I’m being greedy, but I’d have loved a souvenir of her Pamina too.
From the very first bars of the Overture to The Marriage of Figaro, with punchy ‘historically informed’ woodwinds and bristling strings, the playing of the Munich Radio Orchestra under Alessandro De Marchi instantly makes you sit up and listen. A jewel of a disc.