februari 2017

Guglielmo Ratcliff

Wexford Festival Opera o.l.v. Francesco Cilluffo

‘Een essentiële ontdekking’, zegt onze recensent Mark Pullinger over dit onthullende juweeltje van het Wexford Festival, gezongen en gespeeld met echte overtuiging en klasse.

Wexford Festival Opera is een lust voor het oog van iedereen die op zoek is naar zeldzaam repertoire. Het is gespecialiseerd in het opgraven van lang vergeten relikwieën en heeft een gelukkig talent om een ​​juweel te ontdekken. Mascagni's Guglielmo Ratcliff is meer een ruwe diamant, maar een die zowel in het operahuis als nu op cd in de smaak viel.

Hoewel Cavalleria rusticana de doorbraakopera van de componist was, was Guglielmo Ratcliff zijn eerste poging, die pas na Cav (en L'amico Fritz) in première ging. Mascagni was zo dol op Andrea Maffei's Italiaanse vertaling van Heinrich Heine's Wilhelm Ratcliff dat hij er helemaal door geobsedeerd raakte, en hij reciteerde verzen terwijl hij door zijn kamer liep. Het is een bloederig verhaal, niet ver verwijderd van Lucia di Lammermoor. Ratcliff, afgewezen door Maria MacGregor, heeft twee keer wraak genomen door haar verloofden te vermoorden op de avond voor de bruiloft, waarbij ze de ongelukkige bruid elke keer een met bloed doordrenkte trouwring gaf. Margherita, een oudere bewoner van het kasteel, onthult in een ballade dat Maria's moeder en Ratcliffs vader geliefden waren, maar de jaloerse MacGregor verijdelde hun affaire. Tijdens de opera arriveert een derde aanbidder, graaf Douglas. Ratcliff daagt hem uit voor een duel, verliest, maar wordt gespaard. De gewonde Guglielmo confronteert Maria, maar ze wijst hem opnieuw af, waarop Ratcliff haar vermoordt, vervolgens haar vader en ten slotte zichzelf. De opwindende productie van Fabio Ceresa speelde in op de gotische horror van de opera, maar hoe goed houdt het muzikaal stand?

Er is veel vertelling (hoewel dit Il trovatore nooit heeft tegengehouden!) met belangrijke personages die 'achtergrondverhaal' bieden. Mad Margarets spookachtige ballade zorgt voor een vroege oorwurm (gezongen door de geweldige Annunziata Vestri) en MacGregors bloederige verslag wordt geholpen door Gianluca Burattos grafbas. Maar de opera staat of valt met zijn titelrol... en Guglielmo Ratcliff is een moordenaar. Francesco Tamagno, de maker van Verdi's Otello, wees het af vanwege de vocale eisen - vanaf Act 2 is de tenor zelden van het toneel en de rol heeft een meedogenloos hoge tessituur. Angelo Villari's heldere tenor en onvermoeibare zang maken dit tot een opwindende luisterervaring, terwijl Francesco Cilluffo een geweldige orkestrale uitvoering neerzet, vooral in het hoogtepunt van een intermezzo 'Il sogno di Ratcliff' (Ratcliffs droom). Een essentiële ontdekking.

Wexford Festival Opera is catnip for those seeking out rare repertory. It specialises in digging up long-forgotten relics and has a happy knack of uncovering a gem. Mascagni’s Guglielmo Ratcliff is more of a rough diamond, but one that thrilled both in the opera house and now on disc.

Although Cavalleria rusticana was the composer’s breakthrough opera, Guglielmo Ratcliff was his first attempt, having to wait until after Cav (and L’amico Fritz) for its premiere. Mascagni adored Andrea Maffei’s Italian translation of Heinrich Heine’s Wilhelm Ratcliff to the point of obsession, reciting verses while pacing his room. It’s a bloody tale, not far removed from Lucia di Lammermoor. Ratcliff, rejected by Maria MacGregor, has twice sought revenge by murdering her fiancés on the night before the wedding, each time presenting the unfortunate bride with a blood-soaked wedding ring. Margherita, an elderly inhabitant of the castle, reveals in a ballad that Maria’s mother and Ratcliff’s father were lovers, but the jealous MacGregor foiled their affair. During the opera, a third suitor arrives, Count Douglas. Ratcliff challenges him to a duel, loses, but has his life spared. The wounded Guglielmo confronts Maria, but she rejects him once again, at which point Ratcliff kills her, then her father, and finally himself. Fabio Ceresa’s thrilling production played up the opera’s gothic horror, but how well does it stand up musically?

There’s a lot of narration (though this never stopped Il trovatore!) with key characters providing ‘back story’. Mad Margaret’s haunting ballad provides an early earworm (sung by the terrific Annunziata Vestri) and MacGregor’s gory account is aided by Gianluca Buratto’s sepulchral bass. But the opera stands or falls by its title-role…and Guglielmo Ratcliff is a killer. Francesco Tamagno, creator of Verdi’s Otello, turned it down because of its vocal demands – from Act 2, the tenor is rarely offstage and the role has a relentlessly high tessitura. Angelo Villari’s clarion tenor and tireless singing make this exciting listening, while Francesco Cilluffo draws a terrific orchestral performance, especially in the peach of an intermezzo ‘Il sogno di Ratcliff’ (Ratcliff’s Dream). An essential discovery.