Awards Issue 2017

Mozart: Violin Sonatas Nos. 20, 25, 26, 30 (K. 303, 377, 378 & 403), etc.

Alina Ibragimova & Cédric Tiberghien

Het is een cyclus die deze muziek voor lange tijd zal bepalen, althans op cd. Ibragimova en Tiberghien behandelen latere en vroege werken opnieuw met dezelfde overtuiging en overtuiging.

Nauwelijks een spoor van negatieve kritiek is te horen geweest op de drie voorgaande nummers in deze verrukkelijke serie begeleide sonates van Cédric Tiberghien en Alina Ibragimova (5/16, 10/16, 4/17), en die situatie zal nu niet veranderen. Deze uitvoeringen omschrijven als ‘perfect’ zou gladjes kunnen worden beschouwd; maar er zit een specifieke ‘juistheid’ in bijna alles wat je hoort. Het spel – nou ja, dat mag van deze muzikanten als vanzelfsprekend worden beschouwd. Maar deze stukken zijn meer dan alleen de noten goed krijgen. Er is veel herhaling, vooral in de eerdere werken en in de verschillende variaties (die in de sonates en de grote set op cd 1), en de verleiding zou groot kunnen zijn om helemaal los te gaan met de versieringen. Ibragimova en Tiberghien zijn subtieler dan dat, ze geven de reprises een heel klein beetje een andere toon met een beetje tempoverlenging of een flits van vibrato, bijna alsof ze de tweede keer spelen met een vragend opgetrokken wenkbrauw.

En dan is er nog de balans. Recensenten moeten het zat zijn om te repeteren dat dit sonates voor piano met vioolbegeleiding zijn; lezers hoeven er vast ook nauwelijks aan herinnerd te worden. Maar hier hebben zowel uitvoerders als technici ervoor gezorgd dat het ene instrument het andere niet overstemt of overstraalt, en dat geen van beide onnodig in de schijnwerpers staat. Het klinkt en voelt allemaal volkomen natuurlijk.

Anderen zullen zich misschien afvragen of het nodig is om alle vroegste werken op te nemen, zelfs de jeugdige, volgens Mozarts wonderbaarlijke normen. Ibragimova en Tiberghien spelen ze echter met alle ernst van het doel waarmee ze de latere, grotere werken overladen. Daardoor lijkt niets misplaatst of alleen maar opgenomen om oneigenlijke redenen van volledigheid. Elke cd wordt omlijst door een 'groot' werk (inclusief K403, onafgemaakt maar ingevuld door Mozarts muzikale uitvoerder Maximilian Stadler, en de wilde tweedelige K303); daartussen komen de eerdere werken en de G mineur variaties. De hele onderneming is bijna onmogelijk te verknoeien. Er zijn nu nog zes sonates over om de cyclus te voltooien, een set die zeker de moderne referentie-opname zal worden.

Scarcely a note of adverse criticism has attended the three previous issues in this delightful series of accompanied sonatas from Cédric Tiberghien and Alina Ibragimova (5/16, 10/16, 4/17), and that situation’s not about to change now. To describe these performances as ‘perfect’ could be considered glib; but there is a specific ‘rightness’ to just about everything you hear. The playing – well, that can be taken for granted from these musicians. But there’s more to these pieces than just getting the notes right. There’s a lot of repetition, especially in the earlier works and in the various variations (those in the sonatas as well as the big set on disc 1), and the temptation could be to go to town with the ornamentation. Ibragimova and Tiberghien are more subtle than that, inflecting the reprises ever so slightly with a little distension of tempo or flash of vibrato, almost as if playing through the second time with an eyebrow quizzically raised.

Then there’s the balance. Reviewers must be fed up rehearsing the fact that these are sonatas for piano with violin accompaniment; readers too, I’m sure, barely need reminding. But here, performers and engineers alike have made sure that the one instrument doesn’t swamp or outshine the other, and that neither is unduly spotlit. It all sounds and feels utterly natural.

Others may question the need to include all the earliest works, juvenilia even by Mozart’s prodigious standards. Ibragimova and Tiberghien, however, play them with all the seriousness of purpose that they lavish on the later, greater works. Thereby, nothing seems out of place or included simply for spurious reasons of completeness. Each disc is bookended with a ‘big’ work (including K403, left unfinished but filled in by Mozart’s musical executor Maximilian Stadler, and the wild two-movement K303); in between come the earlier works and the G minor Variations. The whole enterprise is near-impossible to fault. Six sonatas left now to complete the cycle, a set that will surely become the modern reference recording.