Awards Issue 2017

Pickard: Sixteen Sunrises, Symphony No. 5 & Concertante Variations

BBC National Orchestra of Wales o.l.v. Martyn Brabbins

Een componist die op een wonderbaarlijke manier de mogelijkheden van kleur in een orkest begrijpt, iets waar Brabbins en zijn collega's duidelijk van genieten in deze prachtig klinkende opname.

Het hoofdwerk op de vierde cd van BIS gewijd aan de muziek van John Pickard (b1963) is zijn Vijfde en meest recente symfonie, gecomponeerd in een intense uitbarsting van creativiteit in de eerste maanden van 2014. (Zijn voorganger, de Gaia Symphony voor brassband – 11/14 – deed er 13 jaar over om zijn definitieve vorm te bereiken!) Pickards vijf symfonieën bestrijken zijn hele carrière tot nu toe, de nog steeds niet uitgevoerde Eerste geschreven in 1983‑84; net als deze en de eruptieve Tweede (1985‑87), Nr. 5 bestaat uit één doorlopende beweging die ongeveer een half uur duurt. De muziekbeurs ontvoert de aandacht van de luisteraar vanaf het begin en verlost deze pas van het aangrijpende, volkomen bevredigende einde. De structuur wisselt snelle en langzame episodes af, die korter of langer worden als een enorm ademhalingsproces, en draait om het centrale langzame gedeelte, waarbij de tempo's faseren en overlappen naarmate de beweging vordert. Degenen die McCabe's Of Time and the River kennen, zullen hier een verwante ziel herkennen, ook al is het resultaat heel anders.

De uitvoering door het BBC National Orchestra of Wales is verbluffend in zijn virtuositeit (vooral de drie paukenisten) en Brabbins vormt het hele bouwwerk op een aangrijpende manier, zoals in de koppelingen. Het symfonische gedicht Sixteen Sunrises (2013) – in première gegaan door Brabbins in Nagoya, Japan, en opgedragen aan de overleden componist en auteur Malcolm MacDonald (1948-2014) – is meer ontspannen, een essay over licht, terwijl de verrukkelijke Concertante Variations voor blaaskwintet, pauken en strijkers (2011), met Tippett-achtige frisheid, Pickards superieure omgang met middelgrote troepen in de schijnwerpers zet. De muziek is overal in het dynamische, stuwende, 21e-eeuwse tonale idioom van deze componist, herkenbaar Brits maar Pickards eigen. Het laatste nummer omzeilt de verwachtingen een beetje met een geestige bewerking van Monteverdi voor een Scelsi-achtig ensemble: wat zou Claudio van de saxofoon hebben gevonden? Een geweldige plaat, geweldig geluid: mijn plaat van het jaar tot nu toe.

The chief work on BIS’s fourth CD devoted to the music of John Pickard (b1963) is his Fifth and most recent Symphony, composed in an intense burst of creativity in the early months of 2014. (Its predecessor, the Gaia Symphony for brass band – 11/14 – took 13 years to achieve its final form!) Pickard’s five symphonies cover his entire career to date, the still-unperformed First written in 1983‑84; like it and the eruptive Second (1985‑87), No 5 is in one continuous movement lasting around half an hour. The music fair kidnaps the listener’s attention at the outset and does not ransom it until the gripping, wholly satisfying close. The structure alternates fast and slow episodes, shortening or lengthening like some vast process of respiration, pivoting around the main central slow section, the tempos phasing and overlapping as the movement progresses. Those knowing McCabe’s Of Time and the River will recognise a kindred spirit here, even if the result is quite different.

The performance by the BBC National Orchestra of Wales is stunning in its virtuosity (especially the three timpanists) and Brabbins shapes the whole edifice grippingly, as in the couplings. The tone poem Sixteen Sunrises (2013) – premiered by Brabbins in Nagoya, Japan, and dedicated to the late composer and author Malcolm MacDonald (1948-2014) – is more relaxed, an essay on light, while the delightful Concertante Variations for wind quintet, timpani and strings (2011), with Tippett-like freshness, spotlights Pickard’s superb handling of medium-size forces. The music throughout is in this composer’s dynamic, driving, 21st-century tonal idiom, recognisably British but Pickard’s own. The final track sidesteps expectations a touch with a witty reworking of Monteverdi for Scelsi-esque ensemble: what would Claudio have made of the saxophone? A superb disc, great sound: my disc of the year so far.