januari 2018

Strauss: Salome

Frankfurt Radio Symphony Orchestra o.l.v. Andrés Orozco-Estrada

‘Een diep muzikaal verslag van de partituur’, schrijft criticus Hugo Shirley over deze dramatische vertelling van Strauss’ opera; Emily Magee is een ‘dwingend echte’ Salome, en dat alles in een uitstekende klank.

Met een koppeling van Ein Heldenleben en Macbeth die vorig jaar (16/11) op Pentatone werd uitgebracht, toonden Andrés Orozco-Estrada en het Frankfurter Radio Symphoniker zich al indrukwekkende Straussianen. Ze bieden mij iets nog fijners in Strauss’ baanbrekende operamuziek, opgenomen tijdens een concert in Frankfurt in het najaar van 2016.

Orozco-Estrada’s aanpak is ongehaast en vaak uitgebreid, en zeker minder gericht op de slash-horroreffecten die opnieuw opduiken op de onlangs geremasterde Solti-set (Decca, 17/10) – opmerkelijk genoeg duurt de huidige opname ook bijna een kwartier langer dan die van Solti. Maar er is geen gebrek aan detail in Pentatone's rijke geluid, en ik hoorde veel dingen opnieuw: de verdeelde altviool- en cello-harmonieën en glissando's terwijl Salome en Herodes het zilveren bord bespreken (cd 2, track 3, vanaf 0'36"), of de noodlijdende harp die een doornenkroon beschrijft (cd 1, track 12, 0'35"). Voor eens hebben we ook een orgel tegen het einde van de laatste scène dat iets passend griezeligs communiceert.

En hoewel Orozco-Estrada's benadering traag is op de klok, biedt hij geen gebrek aan energie en schok en huivering. Na aanvankelijk terughoudend te zijn, zweept hij een storm op in het grote intermezzo na Jokanaan's vloek, en hij biedt ons een Dans die koortsachtige energie afwisselt met lome, heupwiegende verleiding. De grote orkestrale uitbarsting nadat Salome haar eis voor een laatste keer uitspreekt, is behoorlijk verpletterend.

Dat moment is ook een demonstratie van de andere grote troef van de set: Emily Magee's Salome spuugt haar woorden uit als onderdeel van een karakterisering van de Judese prinses die dwingend echt en overtuigend is. Luister ook naar het strakke, intense monodrama dat zij en Orozco-Estrada maken van de minuten terwijl ze wacht op de slag van de beul. Magee's stem is een stem die aanzwelt tot zinnen in plaats van ze aan te vallen, en is misschien een tikje ondoorzichtiger in zijn kleur dan ideaal, maar ze klinkt overal fris en zingt de grote laatste scène dwingend - een bijzonder indrukwekkende prestatie gezien het feit dat dit live is opgenomen.

De rest van de cast bestaat uit zangers die vergelijkbaar ervaren zijn in hun rollen, en hoewel Wolfgang Koch's timbre te glad is om een ​​behoorlijk bedreigende en gezaghebbende aanwezigheid als Jokanaan te vertegenwoordigen, zingt hij de rol genereus en betrouwbaar. Benjamin Bruns is een urgente en dramatisch meeslepende Narraboth en Peter Bronder en Michaela Schuster vormen een levendig paar als Herodes en Herodias. Sommige leden van de uitgebreide cast zijn in vergelijking een beetje teleurstellend, maar Sung Ha springt eruit als een welbespraakte First Nazarener.

In een overvolle catalogus is het onwaarschijnlijk dat deze nieuwkomer oude favorieten zal vervangen, maar het biedt een ongewoon overtuigend auditief drama en een diep muzikaal verslag van de score - een meeslepend luisterstuk met een prima cast en vakkundig gedirigeerd. Het is een set die van harte kan worden aanbevolen.

With a coupling of Ein Heldenleben and Macbeth released on Pentatone last year (11/16), Andrés Orozco-Estrada and the Frankfurt Radio Symphony already showed themselves to be impressive Straussians. They offer something even finer to my ears in Strauss’s breakthrough operatic score, recorded at a concert in Frankfurt in the autumn of 2016.

Orozco-Estrada’s approach is unrushed and often expansive, and certainly less concerned with the slash-horror effects that come up afresh on the recently remastered Solti set (Decca, 10/17) – remarkably, the present recording also takes nearly a quarter of an hour longer than Solti’s. But there’s no lack of detail in Pentatone’s rich sound, and I found myself hearing plenty of things afresh: the divided viola and cello harmonics and glissandos as Salome and Herod discuss the silver charger (disc 2, track 3, from 0'36"), or the needly harp describing a crown of thorns (disc 1, track 12, 0'35"). For once, too, we have an organ towards the end of the final scene that communicates something suitably uncanny.

And though Orozco-Estrada’s approach is leisurely by the clock, he offers no shortage of energy and shock and shudder. After holding back initially, he whips up a storm in the big interlude after Jokanaan’s curse, and he offers us a Dance that alternates febrile energy with languid, hip-swinging seductiveness. The big orchestral outburst after Salome issues her demand for a final time is properly shattering.

That moment is also demonstrative of the set’s other great asset: Emily Magee’s Salome spits out her words as part of a characterisation of the Judean princess that’s compellingly real and convincing. Listen, too, to the taut, intense monodrama she and Orozco-Estrada make of the minutes as she awaits the executioner’s strike. Magee’s is a voice that swells into phrases rather than attacks them, and is perhaps a touch more opaque in its colour than ideal, but she sounds fresh throughout and sings the big final scene compellingly – an especially impressive achievement given that this was recorded live.

The rest of the cast includes singers similarly experienced in their roles, and although Wolfgang Koch’s timbre is too smooth for him to represent a properly threatening and authoritative presence as Jokanaan, he sings the role generously and reliably. Benjamin Bruns is an urgent and dramatically involving Narraboth and Peter Bronder and Michaela Schuster are a vivid pair as Herod and Herodias. Some members of the extended cast are a little disappointing by comparison but Sung Ha stands out as an eloquent First Nazarene.

In a crowded catalogue this newcomer is unlikely to replace old favourites, but it offers an unusually persuasive aural drama and a deeply musical account of the score – a compelling listen featuring a fine cast and expertly conducted. It’s a set that can be warmly recommended.