februari 2018

Paganini: 24 Caprices, Op. 1

Augustin Hadelich

Augustin Hadelich – onlangs getekend bij Warner Classics na het opbouwen van een goed ontvangen catalogus met albums op Avie – richt zijn aandacht op de duivelse Paganini Caprices en excelleert.

Het is fascinerend om Augustin Hadelichs verslag van de 24 Caprices te vergelijken met de versie van Sueye Park die ik in het januarinummer besprak. Hadelich is veel meer geneigd om te streven naar maximale dynamische contrasten, bijvoorbeeld in de Vierde Caprice, met zijn meervoudige stops in tertsen, waar zelfs binnen de eerste minuut belangrijke verbindende zinnen met maximale nadruk worden geprojecteerd, terwijl Park vasthoudt aan een gelijkmatige lijn. Over het algemeen speelt Hadelich deze stukken niet als studies, maar als symfoniegedichten, zelfs rhapsodieën. Bij het bespreken van Parks BIS-cd vestigde ik de aandacht op nr. 13, 'waarvan de opening misschien wat geïmproviseerder had geklonken'; nou, hier doet hij dat, Hadelich kiest voor een minder legato-aanpak, zijn aanval op snelheid op de G-snaar in nr. 19 is volledig gelijkwaardig aan Park, hoewel hij in de mystieke trilling van nr. 6 meer van het poëtische hart van de muziek vastlegt: zijn diminuendo terwijl de muziek van toonsoort verandert tegen het einde van het stuk is absoluut adembenemend.

In nr. 17 in Es, met zijn speelse runs op de E- en A-snaar, klinkt Hadelich alsof hij zijn rivalen uitdaagt om net zoveel plezier te hebben als hij: de enige keer dat ik deze muziek een meer grillige noot heb horen klinken, is in Liszts pianotranscriptie ervan, en dan nog alleen in de handen van Horowitz. In nr. 18, met zijn uitdagingen op de hoge posities op de G-snaar, kiezen zowel Park als Hadelich voor een 'echo'-benadering van wat uiteindelijk klinkt als een verscheidenheid aan jachtgeluiden, hoewel hun manier van doen wijst op hun verschillen. Park benadrukt het punt duidelijker, terwijl Hadelich magerder en strakker klinkt, minder afgehakt in het snelle centrale gedeelte in tertsen.

Dan is er nog de spil van de set, de zeer gevarieerde 24e Caprice, beide uitvoeringen vol karakter, hoewel Hadelichs benadering misschien marginaal gestroomlijnder is. Als ik de keuze heb, neigen zijn expressieve manier van slides en vibrato (die nooit met voorspelbare consistentie wordt gebruikt), zijn rijke meervoudige stops en vaak opwindend passagewerk op snelheid mij naar hem toe, maar als je al in Parks uitstekende cd hebt geïnvesteerd, wissel dan niet voordat je Hadelich eerst hebt gehoord. En vergeet ook niet Perlman (Warner, 6/72), Zehetmair (ECM, 12/09), Shlomo Mintz (DG, 11/82) of natuurlijk de geweldige Michael Rabin (Warner, 9/93). Als je ze allemaal kunt samplen, probeer dat dan maar, maar als je deze muziek in de eerste plaats als muziek wilt ervaren, dan is Hadelich een goede gok. Net als bij Parks cd is het geluid fantastisch.

It’s fascinating to compare Augustin Hadelich’s account of the 24 Caprices with the version by Sueye Park that I reviewed in the January issue. Hadelich is far more prone to push for maximum dynamic contrasts, in the Fourth Caprice for example, with its multiple-stops in thirds, where even within the first minute key linking phrases are projected with maximum emphasis whereas Park holds fast to an even line. In general, Hadelich plays these pieces not as studies but as tone poems, even rhapsodies. In reviewing Park’s BIS disc I drew attention to No 13, ‘the opening of [which] might have sounded more off-the-cuff’; well, here it does, Hadelich opting for a less legato approach, his attack at speed on the G string in No 19 fully the equal of Park, though in the mystical trilling of No 6 he captures more of the music’s poetic heart: his diminuendo as the music changes key towards the end of the piece is absolutely breathtaking.

In No 17 in E flat, with its playful runs on the E and A strings, Hadelich sounds as if he’s challenging his rivals to have as much fun as he is having: the only time I have heard this music sound a more mercurial note is in Liszt’s piano transcription of it, and then only in the hands of Horowitz. In No 18, with its high-position challenges on the G string, both Park and Hadelich opt for an ‘echo’ approach to what after all sounds like a variety of hunting call, though their manner of doing so points to their differences. Park labours the point more obviously, whereas Hadelich sounds leaner and more clean-cut, less choppy in the rapid central section in thirds.

Then there’s the kingpin of the set, the much-varied 24th Caprice, both performances full of character though Hadelich’s approach is perhaps marginally more streamlined. Given a choice, his expressive way with slides and vibrato (which is never used with predictable consistency), his rich multiple-stops and often thrilling passagework at speed tends to incline me in his direction, though if you’ve already invested in Park’s excellent CD, don’t swap until you’ve heard Hadelich first. Neither should you forget Perlman (Warner, 6/72), Zehetmair (ECM, 12/09), Shlomo Mintz (DG, 11/82) or of course the wonderful Michael Rabin (Warner, 9/93). If you can sample them all then try to do so but if you want to experience this music as music first and foremost, then Hadelich is a pretty good bet. As with Park’s CD, the sound is superb.