maart 2018

Franck, Poulenc & Strohl: Cello Sonatas

Edgar Moreau & David Kadouch

Bekende favorieten en minder bekende werken worden op even voortreffelijke wijze bepleit door de altijd indrukwekkende jonge Franse cellist Edgar Moreau en pianist David Kadouch.

Er is een prettig gevoel van continuïteit en ontwikkeling in deze twee-cd-viering van de 19e-eeuwse Franse celloschool van de jonge Franse cellist Edgar Moreau. Zijn verdediging van onder- en niet-opgenomen repertoire gaat door met het geven van dezelfde behandeling aan bijvoorbeeld Rita Strohl en Fernand de la Tombelle als hij Platti en Graziani gaf op zijn 'Giovincello'-cd met 18e-eeuwse celloconcerten (12/15). Dit is ook zijn eerste recitalopname sinds zijn debuut van korte muziekstukken, 'Play' (6/14), wat betekent dat we te horen krijgen hoe hij een programma van zwaardere muzikale kost samenstelt.

Het is ook een fantastisch programma. Vanuit een minder bekend repertoireperspectief is Strohls Titus et Bérénice-sonate een kraker met zijn 35 minuten durende, vierdelige dramatische weergave van het oude Romeinse verhaal. De la Tombelles zachte Andante espressivo is ondertussen even voortreffelijk als kort, net als de première-opname van de schijf, Poulencs aangrijpende miniatuur Souvenirs, die pas in 2014 postuum werd gepubliceerd en herontdekt. ​​

Toch is het geweldige dat we in de opnamestudio over Moreau leren, dat hoewel onderopgenomen repertoire tot nu toe een soort visitekaartje is geweest, dit uiteindelijk slechts de kers is op een algeheel verhaal van een cellist wiens opnames het waard zijn om te horen, wat hij ook speelt. Neem Titus et Bérénice, waar hij erin slaagt om het Parijse grand opéra-achtige vurige drama vast te leggen met prachtige kamerintimiteit. Evenzo vallen zijn sonates van Poulenc en Franck op door hun subtiliteit en evenwicht. Ook zijn prachtige nauwelijks aanwezige pianissimo's en zijn gloeiende toon zijn de moeite waard.

Het is ook een genot om Moreau te horen in een aanhoudend programma van emotioneel stevige, langzamere werken. Op het podium heeft hij laten zien dat hij een gretige virtuoos is, en in feite bevatte 'Giovincello' het meest duizelingwekkend snelle derde deel van Haydns Eerste Celloconcert dat ik ooit heb gehoord. Hier echter, in pyrotechniek-vrij repertoire dat volledig vertrouwt op het vermogen van de artiest om poëzie over te brengen, kunnen we echt zijn vermogen waarderen om cantabile-lijnen te behouden, muzikale argumenten te formuleren en inderdaad al die vingerbehendigheid te gebruiken voor zowel algehele stijl als magische momenten zoals de delicate fladderingen van de Poulenc Sonate's 'Ballabile'.

De samenwerking met Kadouch is ook een fijne zaak, de twee zingen duidelijk van hetzelfde liedblad. Het begin van een partnerschap dat vergelijkbaar is met Erato's langdurige cello-pianistenteam, Gautier Capuçon en Frank Braley, misschien? Wie weet. Wat ik met zekerheid kan zeggen, is dat dit een uitstekend album is.

There’s a nice feel of continuity and development to this two-disc celebration of the 19th-century French cello school from the young French cellist Edgar Moreau. His championing of under- and unrecorded repertoire continues with him giving the same treatment here, for instance, to Rita Strohl and Fernand de la Tombelle that he gave to Platti and Graziani on his ‘Giovincello’ disc of 18th-century cello concertos (12/15). This is also his first recital recording since his debut of musical shorts, ‘Play’ (6/14), meaning we get to hear how he fashions a programme of weightier musical fare.

It’s a fantastic programme, too. From a lesser-spotted repertoire perspective, Strohl’s Titus et Bérénice sonata is a cracker with its 35-minute, four-movement dramatic depiction of the ancient Roman tale. De la Tombelle’s gentle Andante espressivo, meanwhile, is as exquisite as it is brief, as is the disc’s premiere recording, Poulenc’s poignant miniature Souvenirs, which was published posthumously only in 2014 having been rediscovered.

Still, the great thing we’re learning about Moreau in the recording studio is that, while under-recorded repertoire has been something of a calling card thus far, ultimately this is just the icing on an overall story of a cellist whose recordings are worth hearing whatever he’s playing. Take Titus et Bérénice, where he manages to capture its Parisian grand opéra-esque ardent drama with beautiful chamber intimacy. Likewise, his Poulenc and Franck sonatas stand out for their subtlety and poise. Also to be enjoyed are his exquisitely barely-there pianissimos and his glowing tone.

It’s also a pleasure to hear Moreau in a sustained programme of emotionally meaty, slower-tempo works. On stage he’s shown himself to be an eager virtuoso, and in fact ‘Giovincello’ featured the most dizzyingly fast third movement of Haydn’s First Cello Concerto I’ve ever heard. Here though, in pyrotechnics-free repertoire relying entirely on the artist’s ability to convey poetry, we can really appreciate his ability to sustain cantabile lines, to craft musical arguments and indeed to employ all that finger agility towards both overall stylishness and magical moments such as the delicate flutterings of the Poulenc Sonata’s ‘Ballabile’.

The partnership with Kadouch is also a fine thing, the two of them clearly singing from the same hymn sheet. The beginnings of a partnership akin to Erato’s longstanding cello-pianist team, Gautier Capuçon and Frank Braley, perhaps? Who knows. What I can say with confidence is that this is a standout album.