april 2018

Home

Kian Soltani & Aaron Pilsan

Kian Soltani is een jonge cellist om in de gaten te houden. Dit album met goed gekozen muziek, van Schubert en Schumann tot de Iraanse componist Reza Vali, is duidelijk gebaseerd op zijn eigen artistieke persoonlijkheid.

Je kunt veel over de kwaliteit van de uitvoering afleiden uit één cruciale overweging: timing. In de context van Schuberts Arpeggione Sonata, gespeeld door Kian Soltani en Aaron Pilsan, staat het in het eerste deel. Luister naar 2'58", een arpeggio pianoakkoord aan het einde van de expositie, dan de pauze voor de herhaalde opening – pure perfectie. Niemand op de cd beoordeelt het beter. De overheersende indruk is van een waterdicht muzikaal partnerschap, waarbij de aandacht gelijk verdeeld is tussen cellist en pianist. Soltani werd in 1992 in Bregenz geboren in een muzikale Perzische familie en heeft alle kwaliteiten die nodig zijn om consistente kritische bijval te krijgen, namelijk aangeboren muzikaliteit, een meegaande, slanke toon, een behendige strijkarm en een vaardige inzet van gevarieerd vibrato. Naar hem luisteren is een groot genoegen.

Het programma is bijzonder goed gekozen. Schumann wordt vertegenwoordigd door twee werken, de Op 73 Fantasiestücke en de Op 70 Adagio en Allegro in As, muziek die niet alleen de ‘Florestan’- en ‘Eusebius’-aspecten van de eigen muze van de componist illustreert, maar ook parallelle kwaliteiten in dit specifieke muzikale partnerschap, lome lyriek en vurige aanval. Beide componisten worden daarnaast vertegenwoordigd door prachtige – en uitstekend gespeelde – liedtranscripties, Schubert van ‘Nacht und Träume’, Schumann van ‘Du bist wie eine Blume’.

En dan is er nog het Perzische element, Reza Vali’s zeven Perzische volksliederen (‘Set nr. 16 C’ zoals ons wordt verteld), liefdesliederen van ‘de Bartók van Iran’, zoals Soltani aan hem denkt, hoewel ik meer aan Janáček moest denken, zeker in het eerste stuk, ‘Longing’. Het derde stuk eindigt met een Tristan-citaat en het programma als geheel wordt afgesloten met Soltani’s eigen onbegeleide Perzische Vuurdans, die het prima zou doen in een recital als vervolg op Kodály’s Solosonate, heel erg dezelfde werelden en een werk dat Kian Soltani ons met een beetje geluk binnenkort zal aanbieden. Een prachtig programma, uitstekend opgenomen.

You can tell a great deal about performance quality from one crucial consideration: timing. In the context of Schubert’s Arpeggione Sonata as played by Kian Soltani and Aaron Pilsan, it’s in the first movement. Listen to 2'58", an arpeggio piano chord at the close of the exposition, then the pause before the repeated opening – sheer perfection. No one on disc judges it better. The overriding impression is of a watertight musical partnership, one’s attention divided equally between cellist and pianist. Soltani was born in Bregenz in 1992 into a musical Persian family and has all the qualities needed to win consistent critical acclaim, namely innate musicality, a yielding, svelte tone, an agile bowing arm and a skilful deployment of varied vibrato. Listening to him is a great pleasure.

The programme is especially well chosen. Schumann is represented by two works, the Op 73 Fantasiestücke and the Op 70 Adagio and Allegro in A flat, music that illustrates not only the ‘Florestan’ and ‘Eusebius’ aspects of the composer’s own muse but parallel qualities in this particular musical partnership, languid lyricism and fiery attack. Both composers are additionally represented by beautiful – and superbly played – song transcriptions, Schubert by ‘Nacht und Träume’, Schumann by ‘Du bist wie eine Blume’.

And then there’s the Persian element, Reza Vali’s seven Persian Folk Songs (‘Set No 16 C’ as we’re told), love songs by ‘the Bartók of Iran’, as Soltani thinks of him, though I was put more in mind of Janáček, certainly in the first piece, ‘Longing’. The third piece ends with a Tristan quote and the programme as a whole concludes with Soltani’s own unaccompanied Persian Fire Dance, which would do nicely in recital as a follow-on from Kodály’s Solo Sonata, very much the same worlds and a work that with any luck Kian Soltani will offer us before too long. A beautiful programme, superbly recorded.