mei 2018

Steve Reich: Drumming

Colin Currie Group

Een van de meest betekenisvolle – en meest epische – werken van het minimalisme wordt op betoverende wijze uitgevoerd door Colin Currie en collega's, die de ritmische patronen en fasering op prachtige wijze beheersen.

De Colin Currie Group werd in 2006 opgericht voor een Prom met Steve Reichs Drumming. Als je het concert hebt bijgewoond, weet je misschien nog wat voor effect dit uitgestrekte maar gefocuste stuk had in de Royal Albert Hall, een ruimte met precies dezelfde kwaliteiten.

Drumming, voltooid in 1971, is Reichs langste stuk. Het vertegenwoordigt het hoogtepunt van zijn experimenten met fasering en een verbreding van zijn klankkleurhorizonten. Het is ritmisch en harmonisch statisch, maar episch in zowel zijn proporties als zijn reis. Hoewel het vaak wordt aangehaald als het eerste minimalistische meesterwerk, markeerde het waarschijnlijk het begin van de opdrijving van het genre naar iets meer maximaal en minder streng.

Sinds 2006 heeft de Group elders Drumming uitgevoerd met Synergy Vocals en gaf de eerste uitvoering van het stuk dat Reich bijwoonde als een gewone bezoeker. Deze jongens hebben een reputatie met deze ondoorgrondelijk moeilijke partituur en hun frisse, gladde opname laat dat zien. De behandeling van de overlapping van Reichs 12-beatpatroon – polyritmisch terwijl elk van de negen percussionisten, twee vocalisten, piccolospeler en fluiter op hun eigen individuele downbeat schuiven – is rotsvast. Bovendien is het spel meer dan zeker: zelfverzekerd, helder en op de voorste voet gebracht, in duidelijk contrast met de rituele soberheid waarmee Reich en zijn muzikanten het stuk in zijn kinderschoenen zouden spelen. De uitvoering is strakker dan die van Ictus, de huidige Gramophone-aanbeveling. Het is ook meer geworteld, net zo netjes en magnifiek als een Rothko in zijn naaiwerk van het grotere geheel. Een Drumming voor dit decennium – en waarschijnlijk ook voor een paar die nog komen.

The Colin Currie Group was formed in 2006 for a Prom that included Steve Reich’s Drumming. If you attended the concert you might well remember what an effect this expansive yet focused piece had in the Royal Albert Hall, a space possessed of precisely the same qualities.

Drumming, completed in 1971, is Reich’s longest piece. It represents the culmination of his experiments with phasing and a broadening of his timbral horizons. It is rhythmically and harmonically static, yet epic in both its proportions and its journey. Though it is often cited as the first minimalist masterpiece, it probably signalled the start of the genre’s fattening-up into something more maximal and less severe.

Since 2006 the Group has performed Drumming elsewhere with Synergy Vocals and given the first performance of the piece Reich attended as an ordinary punter. These guys have a pedigree with this unfathomably difficult score and their fresh, slick recording shows it. Handling of the overlapping of Reich’s 12 beat pattern – polyrhythmic as each of the nine percussionists, two vocalists, piccolo player and whistler shimmy on to their own individual down-beat – is rock solid. On top, the playing is more than secure: confident, bright and delivered on the front foot, in apparent contrast to the ritualistic sobriety with which Reich and his musicians would play the piece in its infancy. The performance is tighter than that from Ictus, the current Gramophone recommendation. It is also more rooted, as neat and magnificent as a Rothko in its sewing-up of the bigger picture. A Drumming for this decade – and probably a few to come, too.