juni 2018
Bernstein: On the Waterfront
Royal Liverpool Philharmonic Orchestra o.l.v. Christian Lindberg
Wie in zijn jubileumjaar de muziek van Leonard Bernstein zelf wil ontdekken, kan het beste hier beginnen: een album vol ritme en leven.
Een compendium van populaire en streetwise Lenny voor Bernstein 100 – en de virtuoze trombonist in Christian Lindberg geeft hem zeker een voorsprong als het gaat om jazzmuziek. Zo voelt het zeker.
Ik vind het zo mooi hoe de alomtegenwoordige Candide Overture hier de strakheid en drive van zijn pit-bandoorsprong bezit (de antithese van Bernsteins overdreven DG-verslag). Er is die zweem van ademloosheid en het spook van een rictus-grijns om ons over continenten te slepen om getuige te zijn van het slechtste van deze beste van alle mogelijke werelden. Al deze afschuwelijkheid gaande en we hebben allemaal zo'n geweldige tijd.
De Royal Liverpool Philharmonic gaf zo'n goede show op deze cd. De Symphonic Dances van West Side Story laten ze hoeken omdraaien die de allerbeste bigbands uitdagen; en hoewel een tikje meer voortstuwing in de proloog niet misplaatst zou zijn geweest, vuurt 'Mambo' mooi op in een explosie van percussie met zijn mariachi eerste trompet die bullseyes levert, terwijl de drumkit-gedreven 'Cool' opnieuw symfonische omvang verbergt om een verkleinde theatrale onmiddellijkheid over te brengen. De ijle, vervoerende sfeer van 'Somewhere' is Broadway op grote schaal.
De all-dance aspecten van de schijf doen Bernsteins struttin' NYC stijl eer aan. Fancy Free kwam volledig gevormd in deze wereld en ik blijf me verbazen over hoe het havikachtige Bernstein/Broadway geluid er meteen was in al zijn pulserende energie. De ironische ironie, de galopperende ritmes, de hoekige syncopen hadden vanaf het begin zijn kenmerkende stempel erop gedrukt.
En toen werd Fancy Free On the Town (de meest onderschatte baanbrekende Broadway-musical), met dansepisodes die uit hetzelfde straatwijze kleedje zijn gesneden - het prachtige neonverlichte 'Lonely town' of 'Times Square', met zijn slordige saxen die een licht smakeloze maar innemende coolheid uitstralen. Lindberg heeft er de smaak van.
De hoofdrol is echter weggelegd voor Bernsteins enige filmmuziek, On the Waterfront, samengevat in een opwindend sfeervol toongedicht dat de brutaliteit van Elia Kazans Oscar-winnende film contrasteert met zijn verlangen en triomfantelijke verdediging van de menselijke geest. Lindberg en de RLPO genieten van de cinematografische reikwijdte (Bernstein onderstreepte 42 van de 108 minuten van de film) van de donderende door pauken aangedreven dreiging en woordenwisseling tot het grote liefdesthema, dat zich onvergetelijk blijft ontvouwen en opnieuw ontvouwen totdat het alles voor zich uit veegt.
De Apotheose van de Suite en film is zo typisch een van die cathartische, altijd hoopvolle Bernstein-momenten als Marlon Brando's Terry Malloy, geslagen, gekneusd, neer maar niet uitgeschakeld, zijn lange, uitdagende wandeling terug naar het werk maakt. Spannende dingen, prachtig vastgelegd door de BIS-ingenieurs.
A compendium of popular and streetwise Lenny for Bernstein 100 – and the virtuoso trombonist in Christian Lindberg surely gives him a jazzer’s headstart on just how this music should go. It certainly feels that way.
I do so like how the ubiquitous Candide Overture is possessed here of the tightness and drive of its pit-band origins (the antithesis of Bernstein’s overblown DG account). There’s that hint of breathlessness and the spectre of a rictus grin to spirit us across continents to witness the worst of this best of all possible worlds. All this ghastliness going on and we’re all having such a lovely time.
The Royal Liverpool Philharmonic put on such a good show throughout this disc. The Symphonic Dances from West Side Story find them rounding corners that challenge the very best big bands; and while a touch more propulsion in the Prologue wouldn’t have gone amiss, ‘Mambo’ fires up nicely in an explosion of percussion with its mariachi first trumpet delivering bullseyes, while the drum kit-driven ‘Cool’ again belies symphonic size to convey a scaled-down theatrical immediacy. The rarefied, transporting air of ‘Somewhere’ is Broadway writ large.
The all-dancing aspects of the disc do Bernstein’s struttin’ NYC style proud. Fancy Free came fully formed into this world and I never stop wondering at how the hawkish Bernstein/Broadway sound was immediately there in all its pulsing energy. The wry irony, the galloping rhythms, the angular syncopations had his distinctive stamp on them from the start.
And then Fancy Free became On the Town (the most underrated of groundbreaking Broadway musicals), its dance episodes cut from the same streetwise cloth – the gorgeous neon-lit ‘Lonely town’ or ‘Times Square’, with its sleazy saxes purveying a slightly tawdry but winning cool. Lindberg has the flavour of it.
The star turn, though, is Bernstein’s only film score, On the Waterfront, encapsulated into a thrillingly atmospheric tone poem counterpointing the brutality of Elia Kazan’s Oscar-winning movie with its yearning and triumphant vindication of the human spirit. Lindberg and the RLPO relish its cinematic scope (Bernstein underscored 42 of the movie’s 108 minutes) from thunderous timpani-driven threat and altercation to the great love theme, which unforgettably keeps unfolding and re unfolding itself until it sweeps all before it.
The Apotheosis of the Suite and film is so typically one of those cathartic ever-hopeful Bernstein moments as Marlon Brando’s Terry Malloy, beaten, bruised, down but not out, takes his long defiant walk back to work. Thrilling stuff, wonderfully captured by the BIS engineers.