juli 2018

A Rose Magnificat

Gabrieli Consort o.l.v. Paul McCreesh

Dit album bevat een aantal diep ontroerende zangstukken, van zowel oude als moderne muziek – een goed gemaakte reis die leidt naar de prachtig uitgevoerde hedendaagse titeltrack van Matthew Martin.

De sopraansolo die Leightons Of a rose is all my song opent, ontluikt uit ijzige stilte en laat geleidelijk zijn scheuten uitlopen tot een volbloeiende, modale melodie die tegelijk lijkt te behoren tot de 15e-eeuwse wereld van zijn tekst en tot de 20e eeuw van zijn componist. Het is een buitengewone combinatie van muziek en tekst, en een suggestieve start voor dit prachtig vervaardigde recital van Engelse Mariamotetten en Magnificats van het Gabrieli Consort en Paul McCreesh.

De mode om renaissance- en hedendaagse koorwerken te combineren is goed gevestigd, maar dit is een programma dat de dialoog tussen de twee repertoires tot een frisse animatie brengt. Deze werken delen niet alleen hun polyfone texturen, maar ook hun middeleeuwse en renaissanceteksten en modale harmonieën, en zijn waarvan de muzikale traditie en genealogie nog steeds een levende zorg zijn (en niet alleen levend, maar interessant genoeg), zoals we horen in stukken van Jonathan Lane, Owain Park en Matthew Martin.

Britten is de ontbrekende schakel in een programma dat begint met de ‘viriele polyfonie’ van het Eton Choirbook en Wylkynsons Salve regina (de enorme gotische architectuur die stoutmoedig door de consort is uitgehouwen) en eindigt met de titeltrack van de cd, onlangs in opdracht van Matthew Martin geschreven, via Tallis, Warlock en Howells. Het is zijn geest die blijft hangen in zowel Lanes There is no rose, dat knipoogt naar de eerdere componist Hymn to the Virgin, en Parks Ave maris stella, met zijn Brittense manier met een toonladder – tegelijk naïef en ingenieus. Uitvoeringen zijn onberispelijk: zorgvuldig uitgebalanceerd en altijd zuiver gestemd, en een gespierdere, karaktervollere boventoon biedt een welkom contrast met enkele Engelse rivalen van het ensemble.

McCreesh’s oor voor een hedendaagse klassieker is onfeilbaar, en dit is een programma om een ​​nieuw publiek te winnen voor componisten die (nog) geen bekende namen zijn. The Park and Lane, samen met MacMillans Ave maris stella, zijn makkelijke overwinningen, maar het is Martins A Rose Magnificat die een tweede en derde terugkeer op de cd vereist. Deze grootschalige troped setting (die het mooie ‘There is no rose’ in zijn liturgische tekst bevat) is een belangrijk nieuw werk, en een waarvan de dicht virtuoze koorschriftuur en slimme constructie worden gecombineerd met een echt tedere behandeling van tekst.

The soprano solo that opens Leighton’s Of a rose is all my song flowers out of frosty silence, gradually pushing out its shoots into a full-blooming, modal melody that seems to belong at once to the 15th-century world of its text and to the 20th of its composer. It’s an extraordinary marriage of music and text, and an evocative start for this exquisitely crafted recital of English Marian motets and Magnificats from the Gabrieli Consort and Paul McCreesh.

The vogue for pairing Renaissance and contemporary choral works is well established but this is a programme that draws the dialogue between the two repertories into fresh animation. Sharing not only their polyphonic textures but also their medieval and Renaissance texts and modal harmonies, these are works whose musical tradition and genealogy is still a living concern (and not just alive but interestingly so), as we hear in pieces by Jonathan Lane, Owain Park and Matthew Martin.

Britten is the missing link in a programme that starts with the ‘virile polyphony’ of the Eton Choirbook and Wylkynson’s Salve regina (its vast Gothic architecture boldly carved by the consort) and ends with the disc’s title-track, newly commissioned from Matthew Martin, going by way of Tallis, Warlock and Howells. It’s his ghost that lingers over both Lane’s There is no rose, which nods to the earlier composer’s Hymn to the Virgin, and Park’s Ave maris stella, with its Brittenish way with a scale – at once ingenuous and ingenious. Performances are pristine: carefully balanced and always cleanly tuned, and a more muscular, characterful top line offers a welcome contrast to some of the ensemble’s English rivals.

McCreesh’s ear for a contemporary classic is unerring, and this is a programme to win new audiences for composers who aren’t (yet) household names. The Park and Lane, along with MacMillan’s Ave maris stella, are easy wins but it’s Martin’s A Rose Magnificat that demands a second and third return to the disc. This large-scale troped setting (which holds the lovely ‘There is no rose’ within its liturgical text) is a major new work, and one whose densely virtuoso choral writing and clever construction are married to a really tender treatment of text.